WIT GELUK

Het is nu December, de eerste sneeuw is in Oktober al gevallen, maar zoals jullie waarschijnlijk al eerder hebben gelezen, bij ons in het dorp valt niet vaak sneeuw.

Wij hebben de eerste sneeuw op zo een 10 minuten lopen binnen handbereik.

Om echte wintersport activiteiten te beleven rijden we ongeveer 60minuten.

Wel kan je op 15 minuten rijden boven bij Stegastein de langlauf latten onderbinden, want er wordt elk jaar een route van 5 a 6 km uitgezet.

Ook wordt daar door jong en oud volop van de bergen afgegleden.

Het dorp biedt daarom een fantastische plek voor ons om te wonen, wel de lusten van het winterwonderland maar niet de lasten.

Op een dag midden in November zegt Xem als hij ’s ochtends naar school gaat, dat het zou gaan sneeuwen bij school.

Ik kan het niet echt geloven en ik ontkracht zijn zin, om teleurstelling te voorkomen deel ik mijn mening ook maar even, dat ik echt denk dat, dat niet het geval gaat zijn.

Xem kijkt me doordringend aan met zo een blik van wacht maar.

Ook vindt Xem het zeer fascinerend dat de bergtoppen met de dag witter worden, voor we op de fiets stappen zegt hij,”even wachten mama, dit is toch zo genieten,” wijzend naar de witte bergtoppen.

Bij thuiskomst van de boodschappen ga ik zitten achter mijn bureau en ga verder aan een verhaal voor ons blog.

Mijn ogen werpen een blik op het raam, Xem heeft gelijk, het sneeuwt dit kan niet denk ik, even ik knipper twee keer met mijn ogen en ja hoor het kleine boefje heeft gelijk.

Ik ben bang dat ik hem wat vaker moeten gaan geloven.

De vlokken worden per uur meer en dikker, de echte witte dikke sneeuwvlokken weten het gras, de straten en de bomen te bereiken.

Wat moet Xem genieten op school gaat erdoor mijn hoofd heen, bedenkend dat dit die eerste keer is dat Xem echt kan spelen in de sneeuw.

Hij heeft in Nederland wel een keer sneeuw gezien maar dat waren niet echt dikke pakken sneeuw, ik bedoel meer het echte winterwonderland dat hebben Xem of wij nog nooit gezien.

Dit is nog maar het begin, eigenlijk weet ik zelf ook niet zo goed hoe het er hier eruit zal gaan zien, wij zijn ook nog nooit op wintersport geweest.

Pieter heeft in zijn jonge jaren heeft de latten wel 1 keer weten te trotseren, alleen toen vond hij het niet voor herhaling vatbaar.

Ik ben erg benieuwd hoe hij dat hier nu gaat ervaren.

Om 15:15 uur stap ik op mijn fiets en ga Xem ophalen van school, ben benieuwd hoe hij vandaag beleefd heeft.

Natuurlijk vliegen de sneeuwballen om mijn oren en is het 1 groot winterpret avontuur op het schoolplein.

Allemaal rode wangetjes en blije gezichtjes zie ik rondrennen.

De ene sneeuwpop nog groter dan de andere ,zodra Xem mij ziet moet ik gelijk komen kijken hoe mooi hun sneeuwpop wel niet is geworden.

Xem kan niet stoppen met vertellen en glunderen die oogjes, dit is onbetaalbaar, het geluk spat langs alle kanten van Xem af.

We gaan richting huis, maar net voor we bij het hek zijn wordt er aan Xem gevraagd;”Vil du kommer også til Thruls kl.fem.”)wat betekent, kom je ook naar Truls om 17:00uur).

Ja, zegt Xem;” graag” dat wordt natuurlijk 1 grote sneeuwpret.

Doordat de mensen hier avondeten tussen 16:00 en 16:30 is er nog genoeg ruimte over voor afspraken en sporten in de avond.

Om de 10 minuten loopt Xem ongeduldig naar de klok om te kijken toelaat het is, in de tussentijd probeert Xem alle sneeuw te verzamelen in de tuin om nog een sneeuwpop te maken.

Eindelijk is het tijd, we hijsen Xem in wollen thermo ondergoed en een dik skipak, hij is er klaar voor!

Het is al donker buiten, de lampjes in en rond de huizen geven een sprookjesachtig effect als we buiten fietsen.

Aangekomen bij Truls horen we al dat de kindjes al volop spelen, er zijn sleeën, sneeuwsteps, snowboards alles is binnen handbereik, Xem weet niet waar hij moet kijken.

Ik spreek af met Xem, dat ik hem om 18:30 weer op kom halen, hij vindt alles prima er is nu nog maar 1 ding echt belangrijk.

Spelen!!!

Om 18:15 stap ik op mijn fiets en ga ik Xem weer ophalen, je bent als ouders zijnde toch erg benieuwd wat hij heeft gedaan en beleefd.

Bij aankomst hoor ik Xem zijn schater lachje duidelijk boven de andere stemmen uit.

Wat zie ik daar nu, Truls heeft een soort heuvel in de tuin en ja hoor ik kijk nog een keer goed en daar zie ik Xem zo op een snowboard die heuvel afkomen.

Zonder enige vorm van angst zwaait Xem hevig naar mij en roept;” kijk eens mama wat ik heb geleerd”.

Snowboarden is zo gaaf, Xem stuitert bijna het snowboard af van enthousiasme, van wie zou hij dat toch hebben?

Ja veel maniertjes en trekjes heeft hij van Pieter, maar soms ontdekken we toch ook echt wat dingen van mij in hem, waaronder dus het on behouden enthousiasme.

Kinderen zijn zo puur, dit geluk is onbetaalbaar.

Natuurlijk leg ik Xem zijn eerste snowboard ervaring vast op een filmpje met mijn telefoon en dat wordt vervolgens gelijk verstuurd naar Opa en Oma in Nederland.

Eigenlijk is dat toch ongelooflijk hoe flexibel kinderen zijn en dat ze dingen nog zo zonder angst aan gaan, je hoopt dat dat gevoel nooit overgaat.

Helaas weet je vaak uit eigen ervaring, hoe ouder je wordt, de angst steeds meer je leven kan gaan beheersen .

Ik bedoel mijn spaghetti benen wiebelen alleen al bij de gedachte aan een snowboard of skilatten op zo een hoge berg.

Nee ik denk, dat ik het winterwonderland maar eens ga ontdekken te voet en heel misschien eens een langlauf parcours ga proberen, maar de hoge hellingen, die laat ik nog even aan me voorbij gaan.

Xem kan echter niet wachten wanneer de ski en snowboard lessen beginnen, die lessen worden gegeven in Voss, Myrkedalen en nog veel meer plaatsen, maar Myrkedalen is zo een 60 minuten rijden, dus perfect om in de weekenden heen te gaan.

De skihelm ,warme skikleding en slee heeft Xem al in zijn bezit het winterwonder avontuur gaat beginnen!