EINDELIJK ONS EIGEN PLEKJE

Zoals de meeste lezers wel weten, hebben wij na veel spanning en lieve hulp toch een huis kunnen kopen in Aurland! In Januari was het zo ver en kregen we de sleutel, ik kan jullie vertellen, wij hebben niet stil gezeten in de afgelopen maanden.

De verhuizing hebben we in drie fases beleefd . In het begin voelde het huis nog erg aan, alsof het huis nog van de oude bewoners was, waar wij even mochten logeren; een soort vakantiehuis. Daarna kwam de volgende fase en voelde het voor ons als het huis van Piet en Ina, waar we ook weer mochten logeren. Vervolgens is de derde en laatste fase aangebroken en ja nu voelt het aan als ons huis en weten we 1 ding zeker; ”hier willen we nooit meer weg”! Toch waren die fases voor ons achteraf gezien heel belangrijk, omdat we daardoor eigenlijk ons eigen verhaal konden gaan schrijven over deze nieuwe plek. Jullie herkennen dat gevoel vast wel, dat als je een huis koopt, vaak alles mooi is en perfect . Pas als je er een aantal maanden woont ga je er ook andere kanten van zien en ontdek je dingen die iets minder goed bevallen. Misschien vragen jullie je wel af waarom het dan zo een proces is geweest voor ons en dat het even duurde voordat het echt als “ons huis” voelde. Nou, dat zal ik jullie proberen uit te leggen. Je krijgt de sleutel en het huis is leeg, maar daar is ook alles mee gezegd. De kleurenkeuzes, de gehele vibe van de oud bewoners is vaak nog erg voelbaar. Ten minste dat ervaar vooral ik zo, Pieter, die zet ergens zijn bed neer en voelt zich thuis, die is niet zo hypergevoelig laten we maar zeggen. Nu hadden wij dat gevoel misschien nog net een beetje extra, omdat we eigenlijk in 1 dag moesten verhuizen. Van ons net iets te kleine appartement ineens naar zo een groot kasteel, want zo voelde die overgang voor ons. Op 15 Januari om 11:00 uur hadden we een afspraak met Mario en Anja(de oud bewoners)voor de sleuteloverdracht enzo. Dat gebeurde privé, alleen wij en hun waren er en dat vondt plaats in ons toekomstige huis. We hebben het huis namelijk gekocht zonder makelaar, dus niemand is dan bij de overdracht. Niet gelijk in paniek schieten hoor, dat gebeurd in Noorwegen vrij veel, mensen zetten zelf hun huis te koop op Facebook, het wordt dan wel gekeurd, maar verder regel je de aan- of verkoop zelf. Hier ben je zeker als kopende partij voor alles goed ingedekt ,dat dus ook prima te doen, de regels zijn hier vrij streng en je bespaart zo een hoop kosten van een makelaar. Het afronden van de koop gaat daarom ook erg snel, de makelaar die het huis ook heeft laten keuren stuurt een appje op de afgesproken tijd en dan log je in met een soort digiD code en ben je de eigenaren van een huis. Zo makkelijk kan het gaan! Zodra we door ons huis liepen, was alles nog zo onwerkelijk. Nu ik erover nadenk, om het aan jullie te verwoorden, kan ik dat gevoel niet echt terug halen of omschrijven, het is meer een soort mist in mijn hoofd vol ongeloof. Hoe dan?,hoe is het gelukt om dit toch te kunnen kopen? Nou hoe dat toch is gelukt hebben jullie natuurlijk al lang kunnen lezen in 1 van mijn vorige blogs, Piet en Ina hebben daar een grote rol in gespeeld. Dat is ook gelijk hoe de tweede fase van ons huis begint met hun, die besluiten om ons te komen helpen met klussen en ook bij het verhuizen waren ze een goede hulp. Zo kan deze eerste fase beetje bij beetje meer afgebouwd worden en wordt de vibe van de oud bewoners steeds minder zichtbaar. We moeten keuzes maken over welke kleuren we willen op de muren, welke meubels, alles moet nieuw, wij zijn uit Nederland vertrokken met een oude Volvo( die het nog steeds prima doet trouwens) en een aanhanger vol met persoonlijke spullen, maar de meubels, die hebben we allemaal achtergelaten. Het wordt eigenlijk een soort van nieuw begin van ons eigen leven. Er gaat een mooi boek met veel bijzondere gebeurtenissen, liefde en ook wel moeilijke verdrietige dingen de boekenkast in en we gaan in een heel nieuw boek beginnen, van ons leven hier in Noorwegen. We hebben sinds we weten dat we gaan verhuizen, beetje bij beetje al heel wat keren de Ikea bezocht en langzaam aan komen er steeds meer dingen mee naar ons al veel te kleine appartement. Dat heerlijke knusse, veilige plekje van ons moest plaats gaan maken voor een echt huis! Zoals verwacht komt daar heel wat gesjouw bij kijken, maar zoals ik al zei, komen Piet en Ina ons helpen en hebben we inmiddels ook echt al vriendschappen hier opgebouwd en zo komt er nog meer hulp, waardoor we weten het helemaal leeg te ruimen in 1 dag, fantastisch! Waar Ina begint met het soppen van de keuken, begin ik met dozen uitpakken, het is ongelooflijk hoeveel dozen er maar blijven komen. Ik vraag me oprecht af ,waar heb ik dat toch allemaal gelaten in dat kleine appartement, maar goed 1 ding is duidelijk, die moeten zo snel leeg en ik wil zo snel mogelijk voor Xem en ook voor ons zelf een goede plek creëeren. Om vervolgens vanuit daar een plan te gaan maken hoe nu verder, want van al die chaos en nauwelijks overzicht word ik echt geen beter mens. Die rust vind ik wel belangrijk ,want Xem moet Maandag gewoon naar school en wij moeten beiden weer aan het werk. De tweede fase is in volle gang, dat betekenent dan ook, dat het gevoel van op bezoek komen bij Piet en Ina na een lange werkdag erg aanwezig is ,de dagen en weken gaan voorbij. Hun zijn twee echte doorzetters en elke dag als we uit het werk thuis komen hebben er weer grote veranderingen plaats gevonden. Elke dag lijken er kleine wondertjes te gebeuren, toch maakt dat het soms ook wel lastig, zo moeten we soms al over dingen nadenken, bijvoorbeeld welke kleur er in een ruimte moet komen, of wat er verbouwd moet worden. Doordat we zelf gewoon aan het werk zijn hebben we vaak bij die soort dingen nog niet stil gestaan. Zo merk ik ook dat hun hele dagen in het huis bezig zijn en die krijgen al een veel beter beeld hoe het bijvoorbeeld zou kunnen worden. Er is nog geen einde aan de tweede fase, want het op bezoek komen gevoel blijft toenemen. Elke dag word er heerlijk gekookt voor ons en zorgen ze, dat het huis stofvrij is en aankant van alle klusspullen, als wij rond een uur of 16:00 thuiskomen . Wat een luxe hebben we ervaren in deze maanden en wat een hulp. Eerlijk is eerlijk als we dit zelf zonder hun hadden moeten doen, was het nog lang maar dan ook echt heel lang niet klaar geweest. Na een paar maanden was het voor hun wel weer tijd om ook weer eens naar Nederland te gaan, daar zijn ook grote veranderingen gaande en laten we zeggen, die waren voorlopig nog niet klaar met verhuisdozen inpakken. In het begin dat ze weg waren voelde het best een beetje vreemd en wat onwennig. Natuurlijk moeten we afkicken van de luxe, het thuiskomen met de geur van een warme maaltijd en de gezellige sfeer, die er vaak was. Maar het was ook wat onwennig, omdat we voor het eerst echt als gezin in ons nieuwe huis waren,het gevoel dat dit ons nieuwe plekje wordt begint steeds meer vorm te krijgen. Dit huis is echt van ons, wauw elke ochtend wakker worden en je balkondeur open doen van je slaapkamer blijft nog steeds het gevoel alsof ik elke ochtend droom! Xem, die ook zijn eigen plekje begint terug te vinden, de vriendjes die nu af en aan langs komen om te spelen en te logeren. Voor Xem is denk ik wel de grootste verandering, dat hij na 1,5 jaar weer een echte slaapkamer heeft en wat voor 1, een echte knal groene voetbalkamer. Heerlijk dat we hem dat allemaal kunnen geven, een echt thuis hier in Noorwegen, met genoeg plaats om iedereen maar uit te nodigen, die hij maar wilt. Dagen, maanden gaan voorbij en beetje bij beetje beginnen we te ontdekken wat we nog willen aanpassen, welke kleuren we nog willen toevoegen om het echt “ons huis” te maken. Ik zou nu zo graag willen dat er een soort luikje in dit blog bestaat, dat jullie even kunnen openen en naar binnen kunnen gluren. Helaas dat bestaat naar mijn weten nog niet, maar als jullie nu toch benieuwd zijn naar welke vibe wij er van hebben gemaakt zou ik zeggen;”boek een ticket of gooi de benzinetank vol en kom gezellig langs” Jullie zijn allemaal zeer welkom, ook al hebben we nu een mega groot huis, bel of app wel even van te voren, zodat jullie niet allemaal te gelijk komen! Voor nu hoop ik dat het eerste hoofdstuk van ons nieuwe boek over ons nieuwe leven hier, zeker niet het laatste zal zijn. Ik kan niet wachten om de boekenkast te vullen met vele mooie en intense gebeurtenissen van de Familie Wisse!