VOLG "ALTIJD" JE HART

Het is dus gebleken, dat de baan in een restaurant niet echt iets is, dat bij mij past en dat was dus de reden, dat ik de kans naar het kappersvak toch met beide handen heb aangepakt. Spannend, ja dat is het zeker, de weg naar mijn eerste werkdag toe verliep dan ook niet zonder slag of stoot. Even twijfelde ik zelfs of dit wel een goede beslissing was om terug naar mij oude vertrouwde vak terug te gaan. Hoe dichterbij de datum kwam, hoe sterker de twijfel werd, eigenlijk zegt alles in mijn lichaam; Niet doen Wendy !! Nu laten mijn gedachten mij wel vaker in de steek en weten we inmiddels dat gevoel nooit een goede raadgever is. Wil ik dit eens anders doen dan anders, dan moet ik mijn hart volgen en niet afbellen. Voordat ik begin ga ik eerst een paar keer langs in de salon, ook heb ik een afspraak om mijn haar te laten kleuren, als een grijze “postduif”achter je klant staan, ja dat is natuurlijk geen goede reclame. Het valt me gelijk op, dat mijn nieuwe collega’s echt ontzettend lief en enthousiast zijn, ze zien het helemaal zitten, dat ik bij hun in het team kom. Er valt mij nog meer op het werktempo, dat ligt echt een stuk lager, zo zit ik ruim drie uur in de stoel voor een kleur- en knipbehandeling. Jullie weten inmiddels dat een kappersbezoekje vrij prijzig is, nu staat daar tegenover dat je echt volle aandacht hebt voor een klant, als je komt voor een kleurbehandeling wordt daar tijdens dat je kleur intrekt niemand geknipt, nee je boekt en betaald echt de volledige tijd van de kapster. Het is zelfs zo, als de kapster besluit om toch iemand tussendoor te knippen, omdat ze weet, het is b.v. een korte behandeling, zoals het scheren van een man of knippen van een klein kind, dan wordt het geld van die behandeling in mindering gebracht bij de klant die in de kleurbehandeling zit. Dit om even een duidelijk beeld te geven over een prijsbepaling en tijdsindeling. Zelf weer helemaal in een frisse coupe ben ik bijna klaar om aan mijn avontuur te beginnen, alleen er mist nog één klein, of toch groot ? belangrijk detail; het contract. Op maandagochtend 27 September is het zover, als ik de salon binnenstap word ik verwelkomt door die glimlachende meiden, iedereen is even bezig met een klant, er liggen wat gebruikte verfbakjes in de wasbak en een wasmand met handdoeken kijkt mij aan, als ik dan toch moet wachten kan ik me gelijk beter maar een beetje nuttig maken. Niet veel later komt mijn aanstaande bazin naar me toe en vraagt;”zullen we je contract even doen”,een beetje zenuwachtig volg ik haar naar de kantine. Natuurlijk weet ik niet wat me te wachten staat, maar ik moet even opbiechten, dat ik haar snelle Noorse accent soms wat lastig kan verstaan. Dat bleek in de praktijk al snel duidelijk, ze begint een heel verhaal tegen mij te vertellen en ik geef naar mijn menig het juiste antwoord, helaas keek ze mij na mijn antwoord zeer verbaasd aan en toen ik in de gaten had, dat ik eigenlijk nee had moeten zeggen, heb ik het maar een beetje weggelachen, oeps dit gaat nog een heel avontuur worden. Het contract komt eraan en ze zegt;”als je nog iets veranderd wilt hebben of aangepast aan je werkuren kan dat altijd nog hoor. Ik zie staan, dat ik full-time ga werken en ook mijn uurloon is precies wat ze heeft aangegeven, dus ik zet zonder twijfel mijn handtekening en bedank haar. Het was even een kort bezoekje voor vandaag, want ik wordt ergens verwacht wat zeer bijzonder is, maar dat lezen jullie in ons volgende blog. Wij hebben echt super leuk nieuws ,maar goed dat is wel de reden, dat dit bezoekje aan mijn nieuwe werkplek even een zeer kort bezoekje is geworden. De avond voor mijn eerste werkdag krijg ik nog leuke berichtjes, waaronder één van mijn bazin, ze schrijft;”heel veel plezier op je eerste werkdag.”, ook mijn collega’s schrijven een berichtje ;”heel veel plezier, we kijken er erg naar uit om met je samen te werken.” Hoe lief is dat, het zorgt ervoor dat ik me gelijk erg welkom voel. 1 Oktober is het zover, mijn allereerste werkdag, waar ik de weken ervoor nog erg twijfelde of ik dit wel moest doen, zo makkelijk trek ik nu mijn kleren aan en vertrek ik richting de salon. Ik kom precies tegelijk aan met Kirsten (mijn bazin), een naam is altijd leuker te schrijven dan het woord bazin vind ik persoonlijk, dat klinkt gelijk een stuk liever en dat is ze ook, ze is een vrouw van rond de 60, maar echt ontzettend warm en lief en niet erg zakelijk, maar dat hebben meer bazen in Noorwegen, we weten niet wat dat is, maar het gaat hier allemaal erg huiselijk en warm. Ik heb nog maar net mijn eerste passen binnen gezet of ik krijg al een sleutel in mijn handen geduwd. We doorlopen het opstart ritueel en dan gaat onze dag beginnen, de woorden van Pieter schieten kort door mijn hoofd;”geen stress, schat denk aan Noors tempo.” Mijn eerste klant, een “folie-kleuring”, de stressvlekken schieten vol in mijn nek en mijn stresshormonen gaan door het dak, als iets spannend is, dan is het wel een folie-kleuring. Het idee, dat ik straks die klant als een zebra naar buiten zou kunnen laten lopen, nog erger als een luipaard met allemaal blondeer vlekken aan haar aanzet. Kan ik dit nog wel?, waarom wil ik nu zo nodig weer het kappersvak in?, allemaal dit soort vragen komen gelijk naar boven. Het Noors van Kirsten is nog onverstaanbaarder, dan het verstaan van een baby, die zijn eerste woordjes brabbelt; Help !!, ik denk alleen maar; Help!! kan iemand mij komen redden?? Niet veel later zit die klant dan echt in mijn stoel, Kirsten heeft nog steeds alle vertrouwen in mij, ik spreek mijzelf even hard toe en daar gaan we. Het gesprek lukt me ook aardig, maar toch valt het me op, dat zodra ze met Kirsten praat ik er niet veel van kan volgen, dat wordt dus nog wat. Zo een folie-kleurbehandeling kost aardig wat tijd, nu heb ik de pech dat er maar 2,5 uur voor de hele behandeling is ingepland, een foutje blijkt achteraf en dan ben ik ook pas een half uur later met inzetten begonnen, omdat het communiceren net wat extra tijd kostte. Gelukkig is mijn volgende klant een zeer geduldig lief oud mannetje en lijkt niemand er mee te zitten dat ik 20 minuten uitloop. In mijn beste Noors probeer ik ook bij Kirsten mijn exuses nog aan te bieden, het is natuurlijk geen beste reclame voor jezelf als je gelijk zo een uitloop hebt, ze vindt het allemaal geen probleem en wat ik kan begrijpen zegt ze, dat de planning verkeerd was. Na het stressvolle begin, wordt het wel een hele leuke eerste werkdag en krijg ik het toch voor elkaar om nog redelijk wat gesprekjes te voeren, wat wel opvalt is, dat iedereen het prima vind dat er een nieuwe kapster aan hun haren zit, niemand heeft gezegd, kan Kirsten mij knippen of kleuren. Het is uiteindelijk half 5 als mijn eerste werkdag erop zit, het zoeken naar de juiste planning en uren zal wel even wat tijd kosten, want normaal is mijn werktijd op vrijdag tot 15:00 uur, maar zeker voor een eerste dag is dit geen slecht begin. Wat ik wel van deze ervaring heb geleerd is, dat je “altijd”, je hart moet volgen en als je eenmaal iets met heel je hart doet, je het niet zomaar meer verleert. Zelfs na ruim een jaar geen schaar meer te hebben vastgehad, was het binnen de eerste minuten weer helemaal vertrouwd en ja wat de taal betreft, dat zal nog wel even duren voor ik de mensen weer kan helpen met een psychologische sessie, maar ach soms is gewoon het standaard praatje over het weer, ook niet zo vervelend bij een kapper, ha,ha.