VOL ONGELOOF

Nog niet zo heel lang geleden hebben jullie kunnen lezen over mijn gestuntel op de langrenn latten en ik heb nieuws te melden.

Nooit gedacht, maar ik vind het dus echt heel erg leuk om te doen.

De latten krijgen helemaal geen tijd om te bevriezen in de schuur, sterker nog ze hebben bijna nieuwe onderstrips nodig, we skiën het vuur van onder de latten.

Pieter heeft wat rondvraag gedaan bij collega’s over leuke plekken, om te crosscountry skiën.(zo heet langrenn schijnbaar dus officieel)

We hebben zoveel tips gekregen voorlopig hoeven wij ons nog niet te vervelen, maar ja na het eerste avontuur ben ik nog niet zo zeker of we die allemaal gaan proberen.

Toen kreeg ik zeer geruststellende woorden te horen, in Myrkdalen waar wij onze eerste meters hebben gemaakt, zijn het gelijk de moeilijkste tracks met veel hoogteverschillen.

Zou dat mijn gestuntel dan verklaren of ben ik gewoon een bange poeper met houten benen?

We besluiten het toch eens ergens anders te proberen, niet dat ik gelijk sta te springen van geluk , maar ik ga mee.

In het weekend, zegt pieter;” kom op we pakken de auto in, we gaan op de latten”.

Met lichte tegenzin zorg ik voor een voedzame lunch en zorg ook ik voor warme kleding, want het wordt steeds kouder hier, de -24º hebben we al eens zien passeren.

Nu was dat op hoogte, dus dat zullen we vandaag niet halen maar -10º/-15º misschien wel.

Zoals de Noren altijd zeggen slecht weer bestaat niet slechte kleding wel, zo snappen jullie dat onze garderobe de afgelopen maanden behoorlijk veranderd is.

We gaan een hele andere kant op, het is niet eens zover van ons vandaan we beseffen ons dat het raar is dat we hier nog niet eerder zijn geweest.

Het is wederom prachtig, na elke bocht krijg je elke keer weer een ander natuurwonder te zien.

Soms voelt Noorwegen echt als een droom en zijn we verbaasd, hoe dit ons is gelukt om hier te kunnen wonen en leven.

Na ongeveer 25 minuten rijden zegt Pieter;”hier moet het zijn”, nog steeds zie ik het niet helemaal zitten na mijn eerste ervaringen.

“Als jij nu even eerst gaat kijken hoe het eruit ziet” zeg ik tegen Pieter dan wachten Xem en ik wel even in de auto, zo dat heb ik goed geregeld denk ik.

Niet veel later komt Pieter zeer enthousiast terug, “dit is perfect” hoor ik hem naar mijn zin net iets te enthousiast zeggen.

De latten worden uit de auto gehaald, de mutsen worden opgezet en daar gaan we.

Het eerste stukje moeten we even lopen, maar na de brug kunnen de latten aan, met wat bibberende knietjes klik ik ze vast.

Daar is toch echt wel zichtbaar vooruitgang te merken met het vastklikken, het gaat al bijna zo natuurlijk als het opstappen op een herenfiets, bijna soepel dus!

Ik praat mezelf flink wat moed in en daar gaan we, het is ongelooflijk het lukt.

Pieter kijkt zelfs vaak achterom, om te kijken of ik wel mee ben, hij hoort geen “oe, of ah”.

Zeer vloeiend weet ik me te verplaatsen tot daar een heuvel komt, even heerst er lichte paniek, maar we gaan hem doen.

Het inzicht lijkt al beter in proporties te komen, want zelfs ik zie dat dit geen grote heuvels zijn waar we overheen moeten, maar zeer gelijkmatige verkeersdrempeltjes.

En ja hoor, daar gaan we behoorlijk stijf en gespannen, in een lichte bambi houding, nemen we de eerste drempels, ik blijf staan!

De blijdschap en het geluk zijn te voelen tot in Nederland denk ik, nou vooral het geluid dan van mijn gelukskreet.

Wat is dit een fantastisch gevoel, je kent het wel, dat het lijkt alsof je ergens controle over krijgt.

Ik ben de baas zeg ik tegen mijn ski’s, het is klaar met flauw gedoe, laat dat avontuur maar komen, dat had ik natuurlijk beter niet gezegd.

Voor ik het weet staat mij daar een serieuze afdaling te wachten, ja en nu de ene lach-kick lost mijn andere lach-kick af.

Pure paniek en spanning, natuurlijk!

Xem en Pieter zijn inmiddels al beneden, het is redelijk steil, hoor ik ze zeggen, maar het is te doen;”ja, voor jullie is alles te doen” zeg ik tegen mezelf.

“Mama hier is een hut waar we een kampvuurtje kunnen maken” zegt Xem, die kent zijn moeder goed, voor eten ben ik tot veel in staat en met vuur kunnen we worstje verwarmen en broodjes die we mee hebben genomen.

Oké ik besluit ervoor te gaan, aan de kant jongens; ik ga het doen!, nog nooit heb ik Pieter zo trots naar me zien kijken.

Het lukt, ik kom beneden, het is maar goed dat ik een goede skijas aan heb, anders zou ik nu een ijspegel zijn van al dat angstzweet.

De kampvuur plaats is prachtig het is een soort hutje , waar van stenen een vuurplaats is gemaakt.

Alleen ja wat heb je nodig om vuur te maken, juist ja hout, maar ja dat hebben we niet in onze rugzakken zitten.

Het hout wat buiten ligt, ligt onder dikke lagen sneeuw en is niet bruikbaar om een vuurtje mee te maken.

Gelukkig hebben wij al veel handige tips en tricks geleerd van de Noren, als je de natuur in gaat is er niks lekkerder dan een warme pølse (worstje) op een broodje met uitjes en ketjup.

De thermosfles met warme worstjes is nu een standaard lunchding voor ons geworden in de natuur, dus we kunnen ons zelf toch trakteren op een lekkere warme lunch.

We spreken af met elkaar, dat we hier nog eens heen gaan en dat we dan hout mee nemen, Xemmie die glundert al bij de gedachte eraan.

Dat zijn ook echte waardevolle dingen, die we hier ontdekken, elke keer weer, er zijn erg veel hutten waar je in kan tijdens een wandeling, waar je even lekker warm droog kunt zitten.

Nooit is het er een rommel, of zie je sporen van vernieling; geweldig toch!

Na een rustpauze gaan we verder, we komen uit bij een meer, alleen zie je niet meer dat het een meer is .

Wat bijzonder, het is helemaal dichtgevroren en er ligt een dikke laag sneeuw op, Xem wilt daar overheen op zijn ski’s, het is ook een flinke afdaling, behoorlijk steil ook.

Dat gaat mij nog iets te ver, ook vind ik het voort verplaatsen over het water heen nou niet gelijk een heel erg goed idee.

Voor ik mijn mening nog kan roepen is Xem al beneden, wat heerlijk hij ziet totaal geen angst of gevaar, Pieter ziet het ook nog niet gelijk zo zitten.

Hij zegt letterlijk;”ik breek mijn nek man, als ik hier naar beneden moet”.

Ha ha waar is nu die stoere sexy Pieter, op die smalle latten is hij blijkbaar toch ook niet zo’n held.

Ik weet hem te overtuigen, want ik wil niet dat Xem alleen bij dat meer gaat, daar moet Pieter mij gelijk in geven en is hij toch net wat stoerder dan mij en ook hij besluit om toch te gaan.

Eenmaal beneden vindt Pieter het geen fijn idee, hij heeft geen idee hoe dik het ijs is.

De mannen komen weer omhoog geklauterd en zo zien we drie sneeuwscooters over het meer scheuren.

Wauw!, wat ontzettend gaaf, dat bewijst wel dat het ijs heel dik moet zijn en ook zien we meerde langrennsporen lopen.

We besluiten dat we het bewaren voor een volgende keer, voor nu gaan we verder aan onze track.

Nu ik eenmaal de smaak echt goed te pakken heb en geen heuvel-(tje) meer uit de weg ga, wil ik meer.

Ineens sta ik verstijft stil, ik wou heuveltjes geen complete bergen, waar we zijn aangekomen bij een “steile” afdaling.

Xem gaat als eerste, die gaat hard, niet normaal “dat komt omdat hij zo licht is natuurlijk” hoor ik mezelf geruststellen in mijn hoofd.

Dan is Pieter aan de beurt, ook hij gaat er soepel van af, maar ook mega hard, die komt echt pas na de bocht tot stilstand.

Ik laat me niet meer gek maken en na even twijfelen gaan we ervoor vol zelfvertrouwen gaan we het punt over, dan maak ik me daar toch een smakkerd oei!, die hadden we even niet zien aankomen.

Pieter komt snel kijken of het wel goed gaat en zo ziet hij mij liggen , maar dan doe ik iets wat Pieter niet had verwacht.

Ik pak mijn beide latten en loop de berg weer op;”ja doe het gewoon nog een keer”roep ik naar hem.

Echt waar als jullie Pieter zijn gezicht toen hadden kunnen zien; geweldig!

Hij was trotser dan trots.

Eenmaal weer boven aangekomen, klik ik mezelf weer in en ja hoor daar gaan we, maar nu is het anders ik glij vloeiend door de sneeuw en ik maak zelfs en bocht.

“Dit heb je toch wel gefilmd hè?”roep ik naar hem, als ik voorbij vlieg.

“Uuuuh nee,” hoor ik achter me, Pieter was zo verbaasd, dat ik het nog eens ging proberen en dat het me lukte, dat zelfs hij perplex was.

Ik geloof dat ik nog nooit op een dag zoveel zelfvertrouwen heb gevoeld als nu, we maken onze track af en rond een uur of 3 gaan we terug richting huis.

Moe maar zeer voldaan sluiten we deze super leuke, sportieve dag af met zijn drietjes.

Dit is voor herhaling vatbaar!