VANAF HET BEGIN

Nu het nieuwe jaar is begonnen, zo bedacht ik me,”ik ga jullie eens meenemen in ons avontuur, hoe onze emigratie plannen zijn begonnen”.

Natuurlijk beslis je zoiets niet van het een op andere moment, zo ging er bij ons ook heel wat tijd aan vooraf.

Zulke plannen ontstaan meestal tijdens vakanties.

Wij hebben samen veel gereisd en veel mooie landen mogen ontdekken.

Het reizen heeft Pieter van jongs af aan mee gekregen vanuit huis, ik ben er pas mee in aanraking gekomen, doordat ik Pieter heb ontmoet.

Daardoor kregen we eigenlijk wel in de gaten dat er zoveel meer mooie landen in de wereld zijn, dan alleen Nederland.

Zo ontdekten wij 10 jaar geleden Scandinavië en daar was ineens een heel sterk gevoel.

Bij het afrijden van de boot, zeiden we bijna in koor.” dit is ons land!, hier horen we thuis”.

Nu wil ik dat gevoel proberen te omschrijven, maar ik weet niet zo goed hoe.

Sommige dingen kan je alleen voelen met je hart en die zijn niet te beschrijven .

Toch ga ik het proberen, kan je je voor te stellen dat er 100 vlinders in je buik fladderen en er twinkelingen in je ogen zijn.

Dat is een beetje wat er bij ons gebeurde, toen we Scandinavië voor het eerst ontdekten.

We maakten jaren lang steeds weer mooie reizen, waar we eerst elk jaar een ander deel van de wereld bezochten, keerden we nu steeds terug naar Scandinavië.

Zowel Zweden als Noorwegen werden favoriet, maar we kregen wel steeds meer een goed gevoel bij Noorwegen.

Het voelde elke keer sterker als thuiskomen.

In de tussentijd werd ook onze kinderwens groter enzo gingen de eventuele plannen

en dromen even van de baan.

Het zwanger worden ging niet gelijk en het duurde even, maar dan na een paar jaartjes was daar Xem.

Zoals vele van jullie weten waren de eerste jaren van Xem heftig, zowel voor Xem als voor mij en automatisch kreeg Pieter het daardoor ook niet makkelijk.

Ons gezin moest hard werken in het begin.

Zo waren de plannen zelfs even helemaal weg en kwam het eigenlijk niet meer ter sprake.

Na een paar jaar ging het steeds beter, Xem het is een fijn mannetje en ook ik ontdekte dat het mama zijn, eigenlijk hartstikke leuk is!

We worden steeds hechter als gezin, langzaam durven we weer voorzichtig te gaan dromen.

Zo maken we onze eerste reis, nu met Xem erbij en ook die gaat weer naar Scandinavië.

Het woord verhuizen of emigreren durven we beide toch niet echt uit te spreken.

Wel merken we beiden, dat het erg goed voelt om weer door Scandinavië te reizen.

Het is 1 Januari 2018, we zitten aan ons nieuwjaars ontbijt, maar dan word ik compleet overvallen door een vraag van Pieter.”wil jij nog steeds emigreren?”

Ik verslik me in mijn broodje, dit zag ik niet aankomen even denk ik na, maar eigenlijk weet ik het antwoord wel.

“Ja”, diep in mijn hart wil ik dat nog steeds, jij ook?”, was mijn wedervraag.

Samen weten wij genoeg.”we moeten het doen”.

Xem is nu nog op een leeftijd dat we denken dat het mogelijk moet zijn.

Wat ben ik blij dat Pieter die vraag op dat moment aan me stelde, het gaf zo een goed gevoel voor ons samen en ons gezin.

Zo begint er een compleet nieuw avontuur voor ons, met veel zoekwerk en informatie, die we moeten gaan verzamelen.

Emigreren is best een stap en er komt stiekem best een hoop bij kijken.

Natuurlijk brengen we de dierbare mensen om ons heen als eerste op de hoogte, voor sommigen is het erg schrikken en voor anderen is het iets wat ze al hadden verwacht.

De meest gehoorde reactie was dan ook,”ga ervoor, leef je droom!”

We komen erachter dat er zelfs een speciale beurs is voor mensen met emigratieplannen.

Zo is op dat moment Scandinavië het gastland, dat betekent extra veel stands en informatie over die landen.

Perfect het lijkt wel alsof alle puzzelstukjes samen komen en het echt zo moest zijn.

Nu komen we er ook achter op die beurs, dat je het eigenlijk toch zelf moet doen, het is vooral veel reclame en promotie van dingen die je daar ziet.

Pieter heeft wel wat informatie weten te verzamelen over eventuele bedrijven, die voor hem interessant zijn, maar verder worden we niet veel wijzer.

Onze plannen worden steeds concreter Pieter, gaat sollicitatiebrieven schrijven en de maanden vliegen voorbij.

Waar het vinden van een baan eerst makkelijk lijkt, wordt het nog een flinke uitdaging.

Pieter zit in een goed werkgebied, de technische kant, er is dan wel veel vraag naar technisch geschoold personeel, toch lijkt een baan maar niet te lukken.

Even vraag ik mij af of zijn sollicitatiebrieven wel goed zijn, hoe kan het anders, hij is de perfecte kandidaat, waarom krijgt hij bijna geen reactie op zijn brieven.

Pieter wilt het graag helemaal zelf doen en wilt de hulp niet accepteren.

Ik merk dat ik dat lastig vind, maar ergens is dat ook juist Pieter zijn kracht.

Ondanks dat er nog geen baan op het oog is, verdiepen we ons wel in andere dingen, het onderwijs in Noorwegen, de woningmarkt, de jaargetijden.

Xem lijkt de perfecte leeftijd te hebben om deze stap te maken, in Noorwegen en Zweden gaan de kinderen pas vanaf 6 a 7 jaar naar school.

Daarvoor brengen ze vanaf 2,5 jaar door op de barnehage(peuterspeelzaal).

We maken een afspraak met elkaar, als het niet lukt voor Xem zijn achtste verjaardag, dan laten we onze emigratieplannen varen.

Of dat echt was gelukt om die plannen vaarwel te zeggen, geen idee, maar voor toen voelde dat als de juiste keuze.

We wilden Xem een eerlijke kans geven en gelijk starten met zijn leeftijdsgenootjes leek ons dan het beste.

Januari 2019, een jaar verder nog steeds zonder resultaat Pieter gaat zijn aanpak veranderen, hij besluit om zichzelf uit te nodigen.

”misschien zijn mijn sollicitatiebrieven niet sterk, maar ik weet dat ik de kwaliteiten wel in huis heb,” waren Pieter zijn woorden.

Wat is het toch heerlijk om een man naast je te hebben die zijn eigen kunnen prima kan inschatten en totaal niet bang is om te falen.

Wat ben ik trots, dat die kanjer mijn man is !

En zo ging daar een mail uit naar Ægir Brewery.

Een weekje later komt Pieter met een grote glimlach uit zijn werk.

Ik zeg,”of je hebt een dikke vette bonus te pakken of we hebben de loterij gewonnen”.

Nee,“ik mag naar Noorwegen”,wat? naar Noorwegen wauw, dit hadden we beide niet aan zien komen,” fantastisch!”

Ik boek snel een ticket voor Pieter hij mag in Februari er al naar toe, zo dichtbij zijn we nog iet eerder gekomen.

Pieter heeft een fantastische week daar in Flåm bij de brouwerij, super aardige mensen, een leuke uitdaging qua werk en een perfecte plek om te wonen.

Ook qua ligging en temperatuur is het een goede woonplaats, Pieter heeft het zelfs voor elkaar gekregen om op de plaatselijke basisschool te kunnen gaan kijken.

Als ook die nog helemaal top lijkt, kunnen we de spanning bijna niet verdragen.

We weten dat er nog sollicitanten op gesprek moeten komen, de weken gaan voorbij, we horen niks.

Ik leg me erbij neer, in mijn hoofd zie ik het emigratieplan steeds verder weg zakken.

Maar dan word ik gebeld door Pieter, hij heeft een gesprek met Evan gehad, dat is de eigenaar van de brouwerij.

“En wat zei hij” vraag ik aan Pieter uitgaande dat het niks is geworden,“Ik heb de baan!”, zegt Pieter.

Die ontlading die mijn lichaam toen vrijliet is niet te beschrijven, maar als ik je nu vertel dat, onze lieve buurbrouw dacht dat we de staatsloterij gewonnen hadden, dan snappen jullie vast wel hoe hard ik gegild moet hebben van blijdschap.

Daarna kwam alles in sneltreinvaart, ons huis moest in de verkoop,Pieter zegde zijn baan op, we gingen alle spullen inpakken, we bekeken wanneer de laatste schooldag van Xem zou zijn, etc etc.

Pieter zou 1 april beginnen aan zijn nieuwe baan in Noorwegen, Xem en ik zouden nog tot half Mei in Nederland verblijven om alles goed te kunnen regelen.

Maar toen, toen kwam daar die ellendige corona om de hoek en die gooide flink wat roet in ons planning.

Pieter zijn baan in Noorwegen kwam in onzekerheid, ons huis is wel verkocht, dus we moeten weer een nieuwe woonruimte gaan zoeken in Nederland.

Maar ook Xem moet langer op school blijven en Pieter die zijn baan in Nederland langer moet aanhouden.

Jullie snappen vastwel dit was een hectische tijd voor het hele gezin, gelukkig weten we het voor elkaar te krijgen.

Pieter heeft altijd erg goed gefunctioneerd op zijn werk en mag zonder problemen langer blijven werken bij het bedrijf.

We kunnen bivakkeren in een vakantiehuisje bij ons in het dorp, zodat Xem zijn school geen probleem is .

Maar toch is er een hoop onzekerheid en teleurstelling, zou dit het einde betekenen van onze droom, even weten we het allemaal niet meer.

De tijd dat we op het vakantiepark kunnen verblijven loopt bijna ten einde, we proberen een plan B te bedenken voor woonruimte we mogen tot 1 Juli blijven.

En dan wordt Pieter gebeld door Evan, hij mag komen en beginnen bij de brouwerij, want ondanks de corona willen ze Pieter toch wel erg graag hebben.

We moeten even schakelen, maar al snel kunnen we alles geregeld krijgen en zo reizen we op 1 Juli met de auto en aanhanger volgeladen naar Noorwegen, om aan ons avontuur te beginnen!

Hopelijk vonden jullie het leuk, om zo ook eens het begin van ons emigratieavontuur te horen.