VAN KAPPERSTOEL NAAR BARKRUK

Zoals de meesten van jullie weten, zou ik het erg fijn vinden als ook ik een baan zou kunnen vinden.

Nu is het hier in de corona-tijd niet makkelijk, toeristen mogen het land niet in.

In de zomermaanden is het hier topdrukte, we wonen bij een fjord, dat op de UNESCO werelderfgoed lijst staat, zo komen ook de Noren uit alle hoeken en gaten hierop bezoek in de vakanties.

Daarom komen er langzaam aan steeds meer vacatures bij, Pieter houdt het nauwlettend in de gaten, hij vindt dat grijze haar van mij toch niet zo grappig om tegen aan te kijken, denk ik, als ik een baan heb kan ik naar de kapper, dat is de afspraak.

Nu denken jullie vast, hoe zit het dan met het grote plan van een salon bij Aud in het hotel en het 1 dag in de week knippen bij het verzorgingstehuis ?

Laten we zeggen, die plannen liggen in de vriezer, maar die ontdooien voorlopig nog niet, zoals ik toen ook al zei, ik fantaseer heel erg graag en spreek dat ook altijd graag hardop uit.

In dit geval is het zeker iets wat nog weleens kunnen zou gaan gebeuren, maar dan wil ik wel eerst mijn Noors nog iets beter onder de knie krijgen.

Er moet dus verder gezocht worden naar werk en dat doe ik nu steeds meer en meer.

Eigenlijk zou ik zelf ondertussen ook wel van die dooie rat op mijn hoofd af willen en iets bijdragen aan ons gezin lijkt me ook wel weer eens fijn.

Ik zie dat er verschillende vacatures vrij zijn gekomen in Flåm, zo zoeken ze bij Flåm AS mensen, dat is het trein station.

Ook bij de bakker heeft Pieter gevraagd of ze mensen zoeken.

Daar wordt erg enthousiast op gereageerd en omdat we ook nog eens in Aurland wonen willen ze dat ik zeker een sollicitatiebrief de deur uit doe.

Ik besluit om Aud er eens over te vragen, wat haar mening is, Flåm AS of de bakkerij, ook informeer ik eens hoe ik dit aan kan pakken.

Dit bericht wordt iets anders beantwoord dan ik had zien aankomen, ik krijg niet alleen een antwoord terug over hoe en wat, nee er komt heel ander nieuws binnen, namelijk met de vraag of ik niet bij haar wil komen werken.

Ik bel snel Pieter op, ik heb geen idee wat ik moet antwoorden? wil je dat wel, bij je buurvrouw/vriendin gaan werken, is dat een goede keuze?

Pieter vertelt, dat Aud wel zeer zakelijk kan zijn, maar dat het misschien ook wel een mooie kans is met doorgroeimogelijkheden.

Een paar uur later app ik Aud terug en vraag ik hoe ik moet solliciteren, ze verteld me dat ze het met Eileen (de rechterhand van Aud) gaat bespreken .

Ik merk dat ik gelijk enthousiast begin te worden, dit zou toch fantastisch zijn, straks heb ik een baan in de pocket, voor nu zie ik het allemaal nog erg zonnig in.

Ik vertel aan Pieter mocht ik straks een baan hebben, dan hebben we ook een tweede auto nodig, dat moet je natuurlijk nooit twee keer zeggen tegen een man, nog dezelfde avond wordt heel Finn(Noorse Marktplaats) afgezocht.

Pieter weet precies wat mijn droomauto is, in Nederland hebben we nooit de mogelijkheid gehad om die aan te schaffen, tot mijn verbazing zie ik Pieter er nu wel echt naar zoeken.

We vinden de perfecte auto, hij is stoer, goede kleur, strak interieur, hij is werkelijk perfect!

Welke auto het wordt, houd ik nog even voor een verrassing, dat lezen jullie zeker nog in een volgend blog.

De volgende dag komt Pieter thuis van zijn werk en zegt dat Claus mijn nummer heeft gevraagd, zodat Eileen (zijn vrouw) mij kan bellen.

Zo valt het gelijk op dat we in een zeer kleine gemeente wonen, iedereen werkt bij dezelfde bedrijven en kent elkaar.

Ik merk dat de zenuwenen gelijk toenemen en ik stuur allerlei vragen op Pieter af; “wanneer gaat ze bellen? wordt het een telefonische sollicitatie? wat gaat ze allemaal vragen?”

Natuurlijk kan hij op geen van deze vragen antwoord geven en zal ik toch echt geduldig moeten afwachten.

Geduld? hoe kan een mens nu geduld hebben, mijn complete kapsel hangt er vanaf!

Al twee nachten slaap ik erg onrustig, waarom ga ik altijd zo slecht om met spanningen, of beter gezegd waarom maak ik me altijd zo druk.

Het hele gesprek heb ik ondertussen al 10 keer doorgenomen met Pieter, ik maak me erg druk over mijn Noors, omdat het een vereiste is omdat te kunnen voor deze baan.

Nu moet ik zeggen, ik kan me redelijk verstaanbaar maken , maar een compleet sollicitatiegesprek in het Noors voeren is wel even wat anders.

Pieter zegt, dat ik aan Eileen moet vragen of ik langs mag komen ipv het telefonisch te doen, dat is vaak wat makkelijker qua communicatie.

Ja hoor daar gaat mijn telefoon, het is een Noors nummer wat ik niet ken, gelijk schiet er van alles door mijn hoofd.

Even denk ik er zelfs aan om niet op te nemen, zoals ik al eens eerder heb gezegd, stress maakt mij geen beter persoon.

Toch besluit ik om op te nemen en het is inderdaad Eileen, een rustige lieve stem aan de andere kant van de lijn, dat stelt me gelijk gerust.

Ze vraagt of ik morgen langs wil komen voor een gesprek, maar ik flap eruit dat het ook vandaag kan over 30 minuten.

Waarom?, echt waarom flap ik dit eruit, ik loop nog in mijn ma-flodder outfit rond.

Ja hoor klinkt er een enthousiast antwoord terug ,dat is prima .

Gelijk bel ik Pieter en ik vraag hem of hij mij kan komen ophalen, ik moet op gesprek.

Hij komt er gelijk aan, terwijl ik mezelf in 10 verschillende outfits hijs en zo bepaal welke het beste is voor mijn gesprek, komt hij al thuis.

Snel nog even in de make-up en ik ben er klaar voor, tenminste dat denk ik, Pieter ziet het heel anders, hij vraagt wel drie keer in de auto of ik me wel lekker voel.

Het huilen staat me nader dan het lachen en een hyperventilatie-aanval ligt op de loer, straks vergeet ik alles, ik bedoel; ik weet nu al niet hoe ik hallo moet zeggen in het Noors, hoe moet ik dit zometeen gaan doen?

Pieter fluistert me wat lieve woorden toe en wenst me succes, vanaf nu moet ik het zelf doen.

Eileen straalt zoveel rust uit en iets liefs, dat ik me gelijk ontspannen voel, ik voel me zelfs gelijk thuis op deze plek, wat eigenlijk zeer bijzonder is als je beseft dat het momenteel 1 grote bouwput is, omdat ze alles aan het verbouwen zijn.

We praten echt over van alles, we komen ook bij de functie bespreking aan, wat moet ik hier nu eigenlijk gaan doen?

Er is een compleet nieuw deel in aanbouw van de keuken, het is een soort kleine keukenblokje en er is een counter waar je de gasten moet voorzien van broodjes en drankjes, dat zou mijn plek worden.

Het maken van kleine gerechten gaat dan ook tot mijn taken behoren, perfect ik zie het gelijk zitten, eigenlijk zie ik mezelf er al helemaal staan.

Mijn fantasie en enthousiastme heeft me helemaal in de greep.

Na een klein uurtje sta ik weer buiten, met een hoofd vol watten door de vele informatie,

loop ik richting de brouwerij.

Pieter vraagt natuurlijk wat het geworden is, ik merk dat ik daar helemaal geen antwoord op heb, ik heb dit gesprek beleefd in een soort roes.

We wachten gewoon af vertelt hij, dan hoor je het vanzelf, maar hij denkt dat het wel goed zit.

De volgende ochtend word ik wakker en zeg ik tegen hem, dat ik denk dat ik de baan toch heb, volgens mij heb ik zachtjes gejuicht aan de tafel gisteren tijdens het gesprek, omdat ze vertelde dat ik de baan heb.

Of heb ik dit nu allemaal gedroomd, ik weet het echt niet meer?

Ik besluit om een bericht te sturen met de vraag wanneer de sollicitatie procedure stopt, zo heb ik een ingang om misschien iets meer te weten te komen.

Niet veel later heb ik antwoord, de procedure stopt eind maart, maar jij hebt zeker al een baan, alleen over welk contract en hoeveel uren kan ze me nog geen antwoord geven.

Ze schreef zelfs;”dat ze me erg enthousiast, lief en verzorgd vindt”, hoe lief is dat dat, betekent, dat ik me toch nog redelijk normaal kan gedragen als ik vol spanningen zit.

Dat bied hoop voor de toekomst.

Ik kan het nauwelijks geloven maar het is gelukt, ik kan jullie bij deze vertellen, dat ik een baan heb en dat jullie meer dan welkom zijn om bij mij aan een tafeltje of aan de bar een hapje en drankje te komen doen.