TWEEDE KANS

Ja, het is eindelijk 13 oktober!!!

Dat betekent, dat we voor de tweede keer een kans krijgen om onze persoonsnummers aan te vragen.

Er ging nog heel wat spanning aan vooraf.

Zoals jullie weten moesten er apostilles op onze documenten geplaatst worden.

Dat was de vorige keer de oorzaak, waardoor we niet door de test kwamen, daarom moeten onze officiële formulieren naar de rechtbank in Nederland .

De tijd zou lang genoeg moeten zijn, om het heen en weer verstuurd te krijgen, maar zelfs op de post heeft de corona invloed.

Zo moest onze post voor heel wat dagen in quarantaine, maar gelukkig 4 dagen voor we naar Bergen moeten, waren daar eindelijk onze papieren terug .

De spanning neemt nu toe ,vorige keer dacht ik nog van ach, we moeten vast nog een keer terug.

Nu zijn onze maanden van hier legaal verblijven wel voorbij en wordt het noodzakelijk om onze persoonsnummers te verkrijgen.

Voor steeds meer dingen lopen we toch tegen problemen aan.

De buitenschoolse opvang bijvoorbeeld, kunnen we nog steeds niet betalen.

Ook de huur kan niet worden afgeschreven en natuurlijk wordt er ook geen salaris gestort.

We leven nu echt van onze reserves.” de spaarrekening!”

Eigenlijk begint dat vervelend te voelen, want je ziet het alleen maar slinken en dat wil je niet!

Zeker niet met het oog op de toekomst, je wilt met de jaren een huisje gaan kopen.

Het leven is hier echt duurder, zo ook de huizen zijn in dit deel van Noorwegen erg prijzig, dus eigen geld is noodzakelijk.

Ook is het hebben van een Noors telefoonnummer echt een must, dus kortom de noodzaak, dat het nu gaat lukken in Bergen wordt echt iets groter nu.

We hebben ons goed voorbereid, Pieter en Xem hebben beide een dag vrij .

Rond 9:00uur stappen we in de auto en gaan we aan de reis beginnen.

Wauw!, het is oktober en wat we onderweg tegen komen is prachtig.

De eerste witte lagen van sneeuw valt al op de toppen.

Je waant je in een winterwonderland, Pieter is blij, dat hij van het weekend zijn winterbanden er nog onder heeft gelegd.

De reis verloopt soepel en we komen 45 minuten te vroeg aan bij het gebouw.

Dezelfde meneer, als de vorige keer staat buiten de mensen weer op te wachten, om te kijken of je een afspraak hebt, door de corona mag je het gebouw zonder afspraak niet betreden .

Het valt op, dat ook hier kleine veranderingen zijn gekomen, met de corona toename .

Toename mag ik het bijna niet noemen als ik het met Nederland vergelijk.

Toch is ook hier een lichte stijging geweest.

De grotere steden zoals Bergen en Oslo waar duidelijk meer mensen wonen, voelen de corona wel.

Dus de mondkapjes moeten nu wel gedragen worden, in het gebouw.

Gelukkig waren we daar op voorbereid en hadden we die meegenomen.

Xem vond dat in het begin wat vreemd ,maar deed netjes wat er van hem gevraagd werd.

Hij liet ook zijn mondkapje braaf op.

We mochten naar binnen, het was onze tijd.

Een gevoel van kriebels en hoge ademhaling nemen even mijn verstand over, dit is toch wel erg spannend!

Als eerste mogen we weer langs bij de politie, we krijgen hetzelfde loket toegewezen als de vorige keer.

Pieter loopt als eerste de hoek om en ja jullie raden het vast al, hij treft dezelfde mevrouw aan als vorige keer .

Pieter zijn gezicht betrekt langs alle kanten, maar hij blijft rustig.

Xem schreeuwt enthousiast en vooral erg hard, “hé dat is dezelfde mevrouw als vorige keer mama, die was toch niet zo lief”.

Helaas is een stemvolume en enthousiasme blijkbaar erfelijk.

Zo voel je, jezelf wel even erg klein worden op zo een moment.

Ssssssst.” zeggen we beiden in koor tegen Xem”.

De mevrouw heeft het wonderbaarlijk genoeg niet gehoord, of doet net alsof.

Xem is zich natuurlijk van geen kwaad bewust, gelukkig herpakt hij zich en duikt in zijn kleurboek.

We worden vriendelijk toegelachen en dan begint het weer net als de vorige keer.

Elk papier wordt uitgebreid gecheckt en grondig bekeken.

We worden door een soort zoekmachine heen gehaald, kijkend of er criminele achtergronden zijn, tenminste zo voelt het voor ons.

Gelukkig is er niks aan de hand.

Maar dan gebeurt er iets vreemds.

De papieren, die vorige keer werden afgekeurd, omdat er geen apostilles op zaten, worden nu niet eens bekeken .

Hoe bizar is dat!, al die moeite voor niks.

We krijgen groenlicht, we willen springen en dansen van geluk.

Geen paniek, we houden ons in en het blijft bij een knikkend lief glimlachje.

Eigenlijk hebben we nog steeds niks, we weten het tweede loket te bereiken.

Wauw!, dit voelt fantastisch!

Daar worden we verder bekeken en wordt vooral Pieter helemaal gecheckt.

Hij is de hoofdverdiener, of nou ja eigenlijk de enige persoon, die geld binnen brengt.

Ik ben voor nu alleen nog maar de uitgever!, totaal geen moeite mee.

Die rol gaat me erg goed af, maar zoals ik eerder verteld heb, met de tijd moet daar natuurlijk wel verandering in gaan komen.

En ja hoor, net als we denken, dit gaat lukken vandaag, krijgen we toch weer een deksel op onze neus

Het huurcontract word afgekeurd, omdat de datum ouder is dan drie maanden en dat is een probleem .

Je mag hier legaal drie maanden verblijven zonder nummers en dat is dus het probleem.

Hoe vreemd dit ook is, door de corona was er niet eerder plaats beschikbaar, om voor een tweede keer naar Bergen te reizen.

Dus ja logisch, dat die datum ouder is dan drie maanden.

Nu moeten we dus aan de huurbaas, (Evan, tevens Pieter zijn werkgever) vragen om een nieuw huurcontract op te stellen, met een nieuwere datum.

Dit is toch weer zo een puntje, van zeuren om te zeuren.

Pieter zijn arbeidscontract is ook van eerder, gelukkig wordt dat wel door de vingers gezien.

Toch vreemd, het ene wel het andere niet.

We zeuren daar natuurlijk niet over, dat snappen jullie wel, we willen niet nog meer gezeur.

Nu hoeven we niet helemaal terug te komen naar Bergen, omdat af te geven.

Het mag gelukkig per email, pff dat scheelt even 6 uur rijden op een dag.

Evan is een zeer begripvolle man en regelt het gelijk, top huurbaas!

Redelijk gerustgesteld, dat het nu wel goed zal komen verlaten we het pand.

Voor we aan onze terugreis naar Aurland beginnen, staan er nog wat dingen op de lijst om te kopen.

Ja, ik hoor jullie denken en die spaarrekening dan.

Helaas moeten er toch echt wat noodzakelijke dingen worden aangeschaft.

Zo is een droger wel echt een must hier in Noorwegen.

Daar ben ik achtergekomen, het is te vochtig en te koud om je was lekker te laten drogen op een wasrek.

Bij ons is het ook vooral ruimte gebrek, wat een droger een musthave maakt.

Waar we gelijk op onze andere aankopen stuiten.

We gaan om een kleiner bed voor Xem , hoe lief het ook is dat Pieter het logeerbed kleiner heeft gemaakt en passend voor op zijn kleine kamertje.

Het is net te breed, waardoor de deur eigenlijk net niet open kan.

We besluiten om een 160x70 bed bij de Ikea op te halen.

We hebben wel afgesproken, dat we eerst gaan kijken hoe druk het is bij Ikea .

Zo een noodzaak is het natuurlijk ook weer niet.

Helaas is er de corona en wil je niet onnodig risico nemen, als het te druk is keren we om

Maar nee, het tegendeel is waar, dit hebben we nog nooit gezien .

We treffen een lege, nou ja bijna lege Ikea .

Bizar wat de corona doet met winkels, er lopen hoogstens 30 mensen rond, het is bijna eng!

Aan de andere kant voelt het ook erg luxe en hebben we het gevoel, dat we aan private shopping doen.

Ook voelt het erg veilig zo en dreigt er totaal geen corona gevaar.

Wat zijn we voor de zoveelste keer blij, met onze aangekochte oude Volvo in Nederland.

Alles past er ook dit keer, weer met gemak in.

Als de auto tot het dak toe gevuld is, gaan we weer richting huis.

Het was een spannende en vermoeiende dag.

Hopelijk deze keer wel voor het gewenste resultaat.

Dat vergt wat geduld, natuurlijk verstuurt Pieter de volgende dag gelijk de email met het nieuwe huurcontract.

En dan, kunnen we niet anders doen dan wachten!

Het heeft even geduurd voor ik dit verhaal op het blog heb geplaatst, maar dat is niet zonder reden.

Ik had stiekem de hoop goed nieuws te kunnen melden, bij het plaatsen van het verhaal.

Maar helaas, we kunnen nog steeds geen goed nieuws vertellen, onze persoonsnummers hebben we nog steeds niet in ons bezit.

Wel hebben we de papieren binnen van onze registratie, dat we mogen wonen in Noorwegen, dat is alvast stap 1 !!

Maar ik kan jullie beloven, als het dan eindelijk lukt om de nummers in ons bezit te hebben, dat jullie ons geluk vast horen tot in Nederland, dan schreeuwen we het van de daken.