TOEKOMST PLANNEN

Wat ik nu met jullie ga delen is een project waar ik zo enthousiast over ben, maar ik moet wel eerlijk zeggen, het kan alle nog kanten opgaan .

Nu steeds meer mensen ons avontuur volgen via het wekelijkse blog, vind ik het ook wel leuk om jullie op dit avontuur mee te nemen, of het nu lukt of niet, het hoort hier bij ons leven.

Zoals de meesten van jullie wel weten heb ik geen werk hier en door de corona is het vrij lastig.

Ook al wordt Noorwegen misschien minder hard getroffen door het corona virus dan Nederland of België, het heeft hier zeker ook invloed op de werkgelegenheid.

Zeker omdat wij in een zeer toeristisch gebied wonen en ja toeristen zijn er momenteel even niet.

Sterker nog, alle hotels gaan of zijn dicht tot en met maart, winkels zijn nog maar 2 a 3 dagen per week open, dus jullie snappen wel even aankloppen en zeggen bij de souvenirs winkel of ze werk voor mij hebben, zit er niet in.

Nu ben ik totaal niet eenzaam hier en zit ik zelfs super goed in mijn vel, maar iets om handen hebben mis ik wel.

Je wilt ook iets bijdragen aan het gezin, financieel gezien dan vooral, dus mijn hersens heb ik flink laten zweten.

Pieter krijgt dan ook vaak het ene na het andere idee te horen, nu heb ik een zeer levendige fantasie en is het bedenken vaak het probleem niet.

Maar het realistisch maken, daar zit vaak de uitdaging en soms blijft het bij een fantasie.

Zo begon ik er mee om al mijn hersenspinsels op te schrijven, dat liep uit een van begrafenissen fotograferen tot zelfgebakken brownies verkopen in een caravan bij Stegastein.

Pieter geniet zichtbaar van mijn ideeën, nu moet ik bekennen ik kan dat ook zeer enthousiast vertellen, bijna alsof ik het moment al beleef.

Zo beschrijf ik bijvoorbeeld zeer gedetailleerd hoe ik de geschenken in wil pakken:“het artikel word gewikkeld in een zijde vel, vervolgens wordt er een cellofaan om heen geschoven en dan als de kers op de taart een klein schepje droogbloemetjes in de verpakking, om vervolgens het pakje dicht te maken met een mooi dik lint.”

Ja, ik zou er voor willen zorgen, dat alle pakjes als kleine schatkistjes de deur uitgaan.

Een eigen winkeltje dat lijkt me geweldig, kinderkleding ,mooie woonaccessoires, huisgemaakte taartjes onder een glazen stolp op de toonbank, ik zie het helemaal voor me.

Alleen is er 1 maar en dat is we moeten realistisch blijven, Pieter heeft gelijk, in het verleden heb ik bewezen geen ondernemer te zijn.

Ik wil mensen alles geven zonder er maar een cent voor te krijgen, dan snappen jullie wel dit plan blijft een droom, ik leg me erbij neer.

Toch staan mijn hersens niet stil, ik ga door met bedenken hoe ik hier ook iets kan gaan doen.

Iets waarbij ik kan zorgen voor mensen, maar niet gelijk een hele onderneming begin.

Ik heb hier al eerder een brief geschreven naar het bejaardentehuis.

Met de vraag of ze nog mensen zochten om eens een wandelingetje te gaan maken met de bewoners, of kopje koffie rond te brengen.

Helaas hoorde ik nooit een reactie op mijn e-mail, wat ik erg jammer vond, later kreeg ik te horen dat de mevrouw waar ik mijn e-mail naar toe gestuurd heb er niet meer werkt .

Ja logisch, natuurlijk dat er geen reactie is gekomen.

Er is nog 1 grote andere passie, waar ik steeds bij terug lijk te komen, iets wat ik al vanaf mijn 14de jaar mag doen,”het kappersvak”.

En ja hoor zo gaat opnieuw mijn fantasie met me aan de haal, een eigen salon in het bejaardenhuis,” geweldig”!

Het is 23:00uur, ik check even of Pieter nog wakker ligt, helaas voor hem was dat wel het geval.

Zo krijgt hij het hele verhaal te horen en zoals jullie vast al verwachten, nacht of niet in geuren en kleuren neem ik Pieter mee in mijn fantasie.

Hij vindt het best een goed idee en hij zegt zelfs, dat ik het moet gaan onderzoeken, maar ja hoe doe je zoiets de taal is nog steeds wel een dingetje .

Ik beluit om een Messenger bericht aan Aud (de vrouw van Evan tevens onze bovenbuurvrouw) te schrijven met mijn ideeën.

Nadat ik mijn verhaal heb getypt, durf ik toch niet op verzenden te drukken, wat moet ze wel niet denken van mij.

De volgende dag staat het bericht nog steeds klaar om verzonden te worden, nee ik durf het knopje “stuur” niet in te drukken.

Nog een dag later, het idee blijft dwalen in mijn hoofd en ik neem een dappere beslissing voor mij een mega grote stap,”ik verstuur het bericht!”

En ja hoor, nog geen 10 minuten later heb ik een bericht terug, ze vindt het idee geweldig en het wordt nog beter, ze wilt me zelfs helpen.

Hoe zeer ik ook had gehoopt dat Aud het idee goed zou vinden, toch kwam het berichtje als een verrassing, wat ik niet had verwacht is dat ook zij zo enthousiast zou reageren en me wilt helpen.

Er volgt nog een bericht met de woorden:”we can meet at my place on Saturday 11:00 i like to be help.”

Wauw!, wat een cadeautje is dit ,het voelt zo fijn om weer deel te kunnen nemen aan de arbeidsmarkt .

Drie dagen later is het zover, ik stop mezelf helemaal in de wasstraat, zorg voor gestreken kleren en ga in de make-up, op je eerste zakelijke meeting moet je natuurlijk goed voor de dag komen.

Ergens merk ik dat ik zenuwachtig ben, gek eigenlijk, want ik ben al vaak binnen geweest bij Aud en Evan en voel me er zelfs best wel thuis.

Xem gaat ook mee, ik geef Xem duidelijke instructies en een tas vol speelgoed word mee gesleept, toch zorgt Xem ook wel voor afleiding en een ontspannen sfeer bij binnenkomst.

Weke instructies ik Xem ook geef, Aud zorgt er gelijk voor dat ik niks meer in te brengen heb, haha zo wordt er gelijk een glas cola ingeschonken en komt de snoeppot om de hoek kijken en ja, dat om 11uur in de ochtend .

Xem geniet zichtbaar en ik besluit om er niks van te zeggen, moet eigenlijk wel om mezelf lachen.

Waar mijn regels altijd zo strikt zijn, laat ik ze voor nu even compleet los.

Wel bedenk ik me gelijk dat Xem de rest van de dag geen snoep of suiker krijgt.

Maar goed, dan valt Aud het op dat ik helemaal opgedoft ben, ze zegt,” zo jij hebt er werk van gemaakt”.

Grappend zeg ik,”ja business meeting hé”, gelukkig kan ze er hard om lachen.

De spanning maakt plaats voor een gezellig gesprek, maar echt ter zake zijn we nog niet gekomen.

Dan begint Aud toch over het idee, ze wilt als ik dat goed vind voor mij uitzoeken of er al een kapster is in het bejaardenhuis, dat vind ik perfect.

En die hulp sla ik zeker niet af ,maar ze komt met meer nieuws nadat ik haar dat bericht heb gestuurd een paar dagen geleden, is ook zij aan het denken geslagen.

Zoals jullie weten, hoe sterk ik geen zakenvrouw ben, zo bezit Aud die kwaliteiten meer dan wie dan ook.

Zo vertelt ze mij “dat er in het hotel misschien ook wel een ruimte beschikbaar is om een salon te maken.”

Fantastisch!, ik moet zorgen, dat ik niet gelijk ga springen en dansen van enthousiasme, ik kan me gelukkig inhouden.

Wel bespreek ik met Aud, dat ik totaal niet zakelijk ben, dat het misschien dan een goed idee is, dat zij de zakelijke kant regelt en dat ik voor haar dan ga werken in de salon.

Ze begrijpt mij helemaal en dat vindt ze prima.

Wel wilt ze mijn zakelijke kant proberen te gaan ontwikkelen, maar me helpen dat staat vast, dat wilt ze maar al te graag.

We besluiten om de ideeën even te laten bezinken en we plannen snel een tweede business meeting.

Die glimlach gaat voorlopig niet meer van mijn gezicht.

Ook al is dit nog meer een ruwe schets, het kan misschien wel een echt goed uitgewerkt plan worden.

Wel moeten we reëel zijn en is dit niet iets wat binnen een paar weken geregeld is en het vergt veel uitzoek werk, ook zullen mijn diploma’s omgezet moeten worden en komen er nog veel meer dingen bij kijken.

En wie weet kunnen jullie in het jaar 2021 wel een plaatsje nemen in de kappersstoel bij mij in de salon, waar ik dan werk.

Natuurlijk zorg ik voor een vers gebakken taartje op de balie, onder zo een mooie glazen stolp, net als in mijn fantasie!