TOCH NIET HELEMAAL MIJN DING

Een paar maanden geleden kon ik jullie eindelijk fantastisch nieuws vertellen en ik kan me nog goed herinneren hoe blij en dankbaar ik was, dat ik een baan had gevonden. Voor de eerste keer in mijn leven kon ik kennis maken met de horeca, hoewel ik het erg gezellig vind met de klanten, is het echt hard werken. Daarbij moet ik altijd aan mijn Opa denken: “van hard werken ga je niet dood”, ik vond het dan ook totaal niet erg. Zoals ik jullie wel heb verteld, is het echt wel even zoeken, 5 dagen werken en met een huishouden, maar we redden het aardig. Toch blijf ik in mijn achterhoofd denken aan de optie die Aud mij gegeven heeft, voor het beginnen van een kapsalon in een ruimte in het hotel, als je het verhaal niet weet kan je het altijd teruglezen, het heet;”toekomst plannen.” Maar realistisch gezien ben ik geen ondernemer, dus moet ik dat misschien helemaal niet willen. Jullie denken nu vast van Wendy wees blij dat je een baan hebt en ga ervoor, toch spelen hier wat meer dingen bij. De collega’s zijn erg lief en gezellig, toch kom ik soms met tranen thuis, wat er voor zorgt dat het soms ook minder leuk is, dat heeft me zeker aan het denken gezet. Ook elk weekend werken hakt er toch best in, zeker omdat nu Pieter juist de weekenden vrij is. Als er een soort ritme in zou zitten kan je nog wel dingen plannen, maar dat is ver te zoeken . Ons rooster krijgen we één dag van te voren te horen voor de nieuwe week, dat is natuurlijk vrij krap als je afspraken voor bepaalde dingen wilt maken. Ik probeer niet te veel bij de negatieve punten stil te staan, het werk is verder hartstikke leuk, dus ik ga er vol goede moed mee verder. Tot ik de mama van een klasgenootje van Xem spreek op het strand, ze vertelt me, dat ze mensen zoeken voor de Barnehagen( de kinderopvang). Ik besluit om een e-mail te schrijven, al snel krijg ik reactie terug, dat ze nu 4 weken met vakantie zijn, maar dat ik zeker langs mag komen voor een gesprek. Het is alleen wel als oproepkracht, omdat ik natuurlijk niet over papieren beschik, een kleuterjuf zoeken ze wel fulltime, maar ja daar ben ik niet voor opgeleid. De werktijden zijn perfect en ik besluit om toch op de Email in te gaan, dat ik graag op gesprek wil komen. Ondertussen voel ik me ook een beetje schuldig, ik heb een kans gekregen om in een leuk bedrijf te werken, maar toch ga ik ergens anders solliciteren. Op een dag komt Pieter thuis van zijn werk en zegt;”Rune(de baas van Fjordsafari) vraagt of je echt niet eens wilt gaan praten in de kapsalon van zijn schoonmoeder”, ze is hard op zoek naar mensen. Nu is dit een klein dorpje, en er zijn niet veel kapsters zonder werk, dus het is erg lastig om er één te vinden. Toen we hier kwamen wonen, is mij die vraag namelijk ook al gesteld. Toen was ik daar echt nog niet aan toe, als kapster ben je ook altijd een soort psycholoog, dus dat je goed moet kunnen communiceren met je klanten is wel een must. Maar met mijn gebrekkige Noorse taal was ik daar nog lang niet. Wederom durf ik het niet aan en zeg ik tegen Pieter, dat hij maar moet zeggen, dat ik nu een fijne baan heb en dat ik het nog niet aandurf. Toch gebeurt er iets opvallends, ik blijf er aan denken en zelfs in mijn slaap ga ik dromen van de eerste kapsalon, waar ik ooit heb gewerkt. Hoe leuk ik het vak eigenlijk vind, misschien zit dat kappersvak toch echt dieper in mij, dan ik zelf durf te geloven, maar ja kan ik het nog wel?, het is al best even geleden. Volgens Pieter verleer ik dat echt niet zomaar en beheers ik het vak goed genoeg om het zeker nog te kunnen. Oké, misschien moet ik het gewoon proberen en er toch voor gaan, ik besluit om een e-mail te schrijven naar de eigenaresse. Totaal onverwachts heb ik eerder antwoord terug dan gedacht, ik mag op gesprek komen. Daar was ik totaal niet op voorbereid, shit denk ik, dit gaat ineens wel heel erg snel. Donderdag 8 Juli om 17:15 verwacht ze me, het is wel erg leuk, dat net Piet en Ina hier zijn, zo kunnen we misschien gelijk proosten op een nieuwe baan. Er is wel iets heel geks aan de hand, jullie gaan het vast niet geloven, maar ik ben niet zenuwachtig; hoe kan dat?, misschien moet ik me nu echt zorgen gaan maken. Ik ben altijd vaste klant op het toilet bij zulke dingen en ik verkleed me wel 5 keer, maar nu, nee ik ben extreem rustig. Wel besteed ik even wat extra aandacht aan mijn haar en ga ik even extra in de make-up, maar verder, nee ik ben zeer relaxt. Ik vergeet zelfs mijn vragenlijstje, misschien komt het omdat ik een hele gemoedelijke Email terug heb gekregen, het was echt op zijn Noors, met een heleboel Smileys, geen idee waarom, maar Noren gebruiken die erg veel in E-mail- en telefoonberichtjes. Op zakelijk gebied is dat echt wel even wennen, zo zijn ook de sollicitatiegesprekken hier zeer bijzonder te noemen. Er is geen spoortje zakelijkheid te bekennen, ook deze keer was het gelijk erg open en vriendelijk, erg informeel. Voor mij werkt dat echt wel erg goed, kan ik zeggen. We voeren het gesprek in het Noors, als ik vertel, dat ik het nog niet eerder aan heb gedurfd om te solliciteren, door mijn taalachterstand, zegt ze, dat ik de taal al erg goed beheers. Zelf ben ik het daar niet mee eens en denk ik echt, dat ik nog erg in de Jip en Janneke fase zit, maar goed als hun het zeggen zal er wel iets goeds uit mijn mond komen. Zo een gesprek gaat wel erg snel, hoe gezellig ook, ik merk, dat ik vaak maar wat giebel en ja zeg, oké soms zeg ik ook een keer nee, gewoon voor de afwisseling dan. Mijn lijstje zit nog steeds in mijn hoofd, maar eigenlijk komen daar geen vragen van aan bod, het gesprek verloopt heel anders en het lijkt net of ze al denkt, dat ik er kom werken. Zonder dat we nog maar iets hebben besproken van het aantal uren of mijn knipachtergrond, zo zie je maar dat de sollicitatiegesprekken hier toch echt vreemd kunnen verlopen. Als ik zeg, dat ik wel met een proefpersoon kan komen (Ina kan wel een knipbeurt gebruiken, weet ik), zegt ze;”mijn kleinzoon is hier, die mag je wel even knippen.” Oh uuuuh nu?, denk ik snel. Ze wilt, dat ik nu haar kleinzoon ga knippen ?, totaal onvoorbereid zeg ik; ja natuurlijk wil ik dat doen. Ergens zijn zulke spontane acties ook wel de beste voor mij, dan heb ik geen tijd om 10 toiletbezoekjes te brengen of zenuwachtig gedoe. Totaal onvoorbereid krijg ik een schaar, tondeuse en kam in mijn handen geduwd, daar gaan we denk ik. Gelukkig is haar kleinzoon een echte kletskous en ik ken zijn ouders een beetje, dus een gesprekje over hun nieuwe huis en dat hij naar een nieuwe school gaat na de zomervakantie is al snel gemaakt. Daar valt me op, dat ik redelik wat kan kletsen in het Noors, zou ik het dan toch ergens al een beetje beheersen. Als ik klaar ben en ze kijkt naar het resultaat is ze zichtbaar enthousiast en ze vraagt wanneer ik kan beginnen. Oh, dat gaat erg snel hier, ik leg aan haar uit, dat ik een contract heb bij Furukroa en ik dat gewoon netjes wil afmaken, natuurlijk begrijpt ze dat volledig. Als ik bij thuiskomst mijn verhaal aan Pieter vertel merken we, dat er eigenlijk een hoop vragen zijn waarop ik geen antwoord heb gekregen, omdat ik ze niet heb gesteld, haha typisch Wendy natuurlijk, gewoon veel ja zeggen en dan vervolgens de helft nog niet weten. Ik besluit om nog even een e-mail over ons gesprek te sturen, met die vragen en niet veel later heb ik daar al een reactie op terug, er staat ook in, dat ze ervoor zegt, dat ze een kleurencursus voor me gaat regelen, zodra ik begin. Hoe mooi gaat dat hier toch, je hebt het nog niet eens over een contract of werkuren gehad, maar je cursus wordt alvast geboekt. Heel erg eerlijk, ik hou daar wel van dat het allemaal een beetje huiselijk en losjes gaat, ook al is het soms best even wennen, om op zo’n manier een sollicitatiegesprek te voeren. Natuurlijk zit er ook een andere kant aan dit verhaal, ik moet het op mijn huidige werk wel gaan vertellen, dat ik wil stoppen en dat vind ik dan wel weer erg lastig. Maar ik voelde me gelijk zo ontzettend thuis in de kapsalon en ook het knippen voelde weer zo ontzettend vertrouwd, dat het wel duidelijk is. Ik ben en blijft een kapster, het is echt”mijn” ding, dit pad moet ik volgen en soms moet je gewoon bij je leest blijven en geen gekke sprongen willen maken. Mochten jullie ooit een afspraak maken bij mij in de salon, dan zal ik niet raar staan kijken als jullie een nummer “159 met sambal” bestellen, haha , want eerlijk is eerlijk, vanaf de buitenkant lijkt het meer op de plaatselijke afhaalChinees, dan een moderne kapsalon, maar als jullie eenmaal binnen zijn, dan sta ik garant voor een goede “coupe“ en een gezellige babbel en wie weet zelfs wel een vers gebakken taartje!