PURE NOODZAAK

Nu we hier steeds langer wonen ga je bepaalde doelen stellen of wensen krijgen van dingen die je echt wilt doen.

Zo hebben we een paar weken geleden gehoord over een project wat hier loopt in het westen van Noorwegen;”Dagsturhytta”, dat zijn houten hutten die worden gebouwd op hele mooie plekken waar je doormiddel van een wandeling naar toe kunt gaan.

Sommige van deze hutten zijn makkelijk te bereiken, voor andere hutten heb je wat meer uithoudingsvermogen nodig.

Wij vinden dit een erg leuk project, niet alleen omdat je zo op hele mooie plekken komt met waanzinnige uitzichten, maar ook omdat de hutten gratis toegankelijk zijn en van vele gemakken voorzien, er zijn maar een paar regels, zo mag je er niet in overnachten, moet je altijd je schoenen uit doen en is het logisch dat je het schoon achterlaat.

Vorige week was het zover, we gaan wandelen naar zo een hut, we hebben te horen gekregen van kennissen bij ons in het dorp, dat er in Lærdal één is die goed te bereiken is.

Prima daar gaan we eens mee beginnen, want ondanks dat wij hier nu wonen zijn we nog steeds geen experts als het op wandel-klim gebied aankomt, dus rustig starten lijkt ons een goed idee!

Inderdaad het is een route die zeer goed te doen is, zelfs voor ons en dan kom je aan bij zo een hut en is het nog leuker, nog mooier dan je maar kan voorstellen.

Dus jullie snappen wel, dit gaan we vaker doen en zeker met het mooie lente weer wat hier nu al dagen treffen.

Zo plannen we gelijk onze volgende trip, die gaan we een week later maken, maar dan in ons eigen dorp.

Nu hebben we van de mensen uit het dorp gehoord, dat de wandeling naar deze hut tot de wat extremere behoord en dat vind ik gelijk spannend, maar we gaan het doen!

Ik merk dat ik er de hele week mee bezig ben, kan ik dit wel? hoe steil zal het zijn?allemaal vragen die mij bezighouden.

Dan is het Zaterdag, waar de mannen al staan te springen om te vertrekken heb ik nog steeds mijn bedenkingen, ik hijg al als ik naar de speeltuin loop achter ons huis de berg op en dit is wel een gevalletje zwaarder.

Toch gaan we het doen, met een goed gevulde tas met eten en drinken mee gaan we op pad, we hebben het grote voordeel dat we vanuit onze achtertuin kunnen vertrekken en we beseffen gelijk weer wat een luxe dat is.

Zal dit ooit wennen deze omgeving?, ik denk van niet tot op de dag van vandaag is het nog steeds bijzonder en ik denk dat het magische gevoel nog lang niet zal verdwijnen!

Zodra we de verharde weg verlaten merk je gelijk hoe steil deze klim is, als er voor elk hijg geluid een muziek instrument zou gaan spelen zou ik zo een compleet symfonie orkest bij elkaar hebben.

Belachelijk toch!,het lijkt erop of dat nooit stopt en als je dan de Noorse bevolking je geruisloos hoort passeren snap ik er niks van, er moet bij mij toch ooit op een dag verbetering komen.

Zouden onze Nederlandse lichamen hier toch meer moeite mee hebben?, maar we geven niet op we zijn hier aan begonnen, dus we gaan dit rocken ook!

Xem die vindt alles tot nu toe nog prachtig en geniet van grote mierenhopen, takken en vogels die hij hoort, dat lijkt net een klein geitje zo makkelijk als hij dit avontuur aangaat en naar boven klimt.

De route omhoog zit vol met leuke verrassingen, er staan zelfgemaakte houten trappen waar je overheen moet klimmen om je route voort te kunnen zetten.

En dan die magische stilte we lopen hier helemaal alleen, even vraag ik snel tussendoor aan Pieter of hier ook beren leven, dat is gelukkig niet het geval.

Zo flits even onze ervaring in Canada in mijn hoofd voorbij, daar zijn wij ooit tijdens een wandeltocht omhoog uren lang gevolgd door een lynx, gelukkig kregen we dat pas achteraf van de boer(gids) te horen.

Ik moet er niet aan denken, dat we hier ineens oog in oog met een beer zouden staan, maar die leven gelukkig een stuk Noordelijker tegen Zweden aan, dus die zorgen kan ik snel opzij zetten.

Dat maakt de wandeling niet lichter, het wordt zwaarder en zwaarder, ook Xem begint het te voelen.

En ja hoor voor als jullie je al zorgen gaan maken waar “Hij” blijft, hier is hij weer; “hallo hoogtevrees”, even wil ik een kleine rustpauze nemen en ik draai me om, maar dat blijkt achteraf het slechtste idee van de hele dag te zijn.

Alles begint te draaien en mijn benen worden spaghetti slierten, met een noodkreet schreeuw ik naar Pieter;”help me ik sta vast”, dat is toch iets raars die stomme hoogtevrees, alles verstijft, niks doet het meer op zo een moment.

Gelukkig weet Pieter er al goed mee om te gaan en hij krijgt mij weer in beweging.

Zo zijn we wel bij een nieuwe uitdaging aangekomen, klimmen gaat met hoogtevrees meestal wel prima, maar bij het afdalen daar zitten vaak de meeste problemen, dan kijk je namelijk zo de diepte in.

In de lente is dat vaak nog erger omdat dan alle bomen zo kaal zijn, dat het uitzicht niet wordt gecamoufleerd.

Er is wel een oplossing om het probleem van deze terugweg te moeten lopen, maar dat is niet de gunstigste zeker niet voor Xem.

Toch ga ik ervoor ,want hoe ik hier anders moet gaan afdalen ik zou het echt niet weten, als we straks bij de Dagsturhytta zijn, is er een optie om door te klimmen naar Stegastein, nu is 2,0km lopen niet ver, maar 2,0km klimmen zo steil is wel wat anders natuurlijk, zeker voor Xem.

Na heel wat zweten en hijgen zien we daar ineens de hut;”WAUW” het gevoel dat wij dit hebben bereikt is fantastisch!

Wat is het weer tof om midden in de prachtige natuur zo een houten hut te zien en dan om over het uitzicht nog maar te zwijgen;Kippenvel!

Na 30 minuten pauze laat ik voorzichtig aan Xem weten , dat we nog niet aan de afdaling gaan beginnen , maar dat we het nog spannender gaan maken en dat we door gaan klimmen naar Stegastein.

Als je bij kinderen iets leuk en enthousiast brengt zijn ze vaak al snel om en zo wordt in dit geval ook de klim verder omhoog al snel gestart.

We merken wel dat Xem er nu meer moeite mee heeft.

En dan de vraag;”Hoeveel km is het nog” komt vaker voorbij dan je kan tellen op 2 handen.

Toch heeft Xem er nog steeds plezier in en dat is wel het allerbelangrijkste, hij vindt zichzelf gelukkig ook wel stoer nu hij dit doet en een lekker stukje chocolade en een grapje op zijn tijd zorgen ervoor dat het klimmen steeds doorgaat.

Xem vind het fantastisch om onze gids te zijn, dus hij vertelt van alles en als ik even sta om bij te komen van al dat klimmen of ik kom een rots even niet zo makkelijk op, komt hij als een echte gentleman me helpen en steekt hij zijn handje naar me uit.

We kunnen het bijna niet geloven Stegastein komt echt in zicht, vanaf de onderkant is het nog indrukwekkender dan vanaf boven en dan dat euforische gevoel, dat wij met zijn drietjes deze klim omhoog ect gedaan hebben.

Na 2 uur klimmen komen we aan bij de top, moe maar voldaan lopen we Stegastein op en gaan we in het zonnetje op 1 van de mooiste uitzichtpunten van Aurland, heerlijk genieten van onze welverdiende lunch.

Na een pauze van 30 minuten gaan we aan de terug tocht beginnen, het is ver, 8 km!

Maar het geluk is dat het alleen maar naar beneden gaat, ook al gaat het alleen naar beneden dan is na zo een klim omhoog zeker voor Xem nog een flinke uitdaging.

Gelukkig hebben we nog wat eten in de rugzak en tovert Pieter het ene spelletje na het andere spelletje uit zijn hoge hoed, wat een super papa is het toch!

Doordat we op flinke hoogte lopen hangen er nog volop ijspegels aan de bergen en ja hoe leuk is het om een ijspegel te pakken en die stiekem in de broek van je vader te stoppen, zo snappen jullie wel, dat er heel wat afgelachen is onderweg.

Ik zie Pieter transformeren tot een ander persoon, bij elke km die we verder afdalen, wordt hij steeds meer een Chinese toerist, bijna elk nieuw groeiend bloementje of waterstraaltje moet worden vastgelegd op de foto.

Ach ieder zijn hobby hè, ik ben allang blij dat de mannen voor mij deze lange afdaling over de brede verharde weg willen nemen en dat ik voor nu nog even de uitdaging om af te dalen via de steile bospaden aan me voorbij kan laten gaan.

Na 4,5 uur is het huis weer inzicht!

Onze benen zijn vermoeider dan ooit, maar we weten ons huis te bereiken, de laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze weleens, nou in dit geval is dat zeker waar.

We hebben het echt uitgelopen op karakter en die Xem, wat ben ik ongelooflijk trots!

Dit is zeker niet de laatste wandeling naar een “Dagsturhytta geweest.

Het project loopt nog steeds, momenteel zijn er 26 hutten in Sogn en Fjordane, maar de planning is om in 2024, 54 hutten te hebben in heel West-Noorwegen.

Voorlopig nog genoeg uitdagingen voor ons!