OUDE PATRONEN

Het schrijven van onze verhalen aan jullie is heerlijk, meestal zijn mijn verhalen positief en gaan ze over onze belevenissen hier. Toch voel ik soms de behoefte om ook wat persoonlijke stukjes van ons leven met jullie te delen. Dit blog is dan ook net een beetje anders dan de meeste. Wij krijgen vaak de vraag hoe het met ons gaat?, Goed, schrijf ik dan terug en het gaat ook goed, zeker Pieter en Xem doen het fantastisch, maar ook ik zit goed in mijn vel. Toch merk ik soms dat er wat oude patronen boven komen drijven en ik kan jullie vertellen, dat is soms beste confronterend en lastig. Er zit nog een reden achter waarom ik dit toch met jullie deel; taboe, soms heb ik het idee, dat er best nog een taboe op rust om echt je gevoel bloot te leggen, om echt je masker af te zetten en te zeggen;”ik ben op, ik kan niet meer”, de zogeheten burn-out. Niet gelijk allemaal in de stress schieten, zover is het gelukkig niet, maar er zijn zeker wel helaas “bekende” signalen voor mij, wat mijn lijf me probeert te vertellen. En ja dan komt het cruciale punt, je moet gaan luisteren naar je lichaam, maar wat is en blijft dat lastig! Ik neem jullie even mee terug in de tijd. Een paar jaar geleden, toen ik echt nog midden in mijn combinatie van postnatale-depressie/ burn-out zat, durfde ik niet eens te dromen van een full-time baan. Elke keer weer als ik een paar uur ging werken, duizelde het weer voor mijn ogen, kwamen de paniekaanvallen harder terug dan ooit, nee full-time werken, dat zal ik nooit meer kunnen. Dus dat ik dan in Mei toch een baan hier heb gevonden was best even spannend, zeker omdat het voor 38 tot 40 uur per week zou zijn, hoe ga ik dat doen? Gek genoeg had ik geen last meer van lichamelijke klachten, nog nooit ben ik zo verbaasd geweest als de eerste weken toen ik weer aan het werk ging. Moe was ik zeker, maar dat is denk ik logisch na jaren uit het werkritme te zijn geweest, wat ik me toen nog niet zo goed realiseerde was, dat ik gelijk weer 200% van mezelf aan het vragen was, toen besefte ik nog niet dat daar juist het probleem zou gaan liggen. Het waren niet die 38 tot 40 uur die ik ben gaan werken, nee mijn weken bestonden gemiddeld uit 48 uur werken en geen pauze op een dag, je helemaal gek rennen, omdat je alle ballen hoog wilt houden. Eigenlijk is al gelijk in Mei het uitputten van mijn lijf begonnen. Dit moet heel tegenstrijdig voor jullie zijn om dit te lezen, want ik schreef eerder in mijn blogs toch juist hoe goed alles is geregeld op werkgebied in Noorwegen, dat er een prima balans bestaat tussen werken en gezin. Inderdaad dat verhaal gaat ook nog steeds op, maar helaas in de horecasector waar ik werk, die ook hier een hele zware klap heeft gehad van de corona, voor iedereen moet er een tandje bij. Je kan het een beetje zo zien, dat ik net het verkeerde vakgebied heb gekozen om te gaan werken. Ondanks het harde en vele werken lijk ik het goed te redden, ook het gezinsleven weet ik er nog in te passen en zo komen de eerste oude gewoontes weer aan het licht. Wasjes draaien gebeurd weer s’avonds laat, maar ook het perfectionisme komt harder terug dan ooit, de kasten in huis ontkomen niet meer aan de grondige poetsbeurten. Weten jullie nog dat ik vertelde, dat de poetsdrang terug is gekomen, omdat er familie op bezoek komt, als ik nu heel eerlijk naar mezelf kijk heeft dat niks met het bezoek te maken. Het zijn gewoon mijn oude gewoontes, die ik altijd doe als ik oververmoeid ben en op mijn tandvlees loop. Zeker kwamen daar ook weer de lichamelijke klachten om de hoek, de druk op mijn borst, het slechte slapen, hoofdpijn allemaal dingen waaraan ik iets zou moeten herkennen. Je komt in die tijd van een burn-out zoveel over jezelf te weten, je valkuilen, je sterke punten, alles ligt even onder een vergrootglas, maar achteraf gezien brengt juist dat vergrootglas je zoveel inzichten. Onze emigratie had eigenlijk ook op geen beter moment plaats kunnen vinden dan 1 jaar geleden, we waren er alledrie meer klaar voor dan ooit te voren! We moeten door, maar ergens roept alles in mij; STOP, je kan hier niet mee doorgaan, ik moet mijn werk opbellen en zeggen;”ik kan niet meer”, dat is wat ik nu zou moeten doen, dan kan ik het nog op de rit krijgen voor ik straks aan mijn nieuwe werk begin. Dat is wat ik zou moeten doen ja, maar of ik het ook doe?, nee natuurlijk niet, we gaan vrolijk verder en laten niks merken. De angst, dat ze mij een zwakkeling vinden of dat ze mij niet meer aardig vinden is dan zo groot, dat ik niks durf te zeggen. Zelfs nu niet, nu ik weet dat alle studenten weer terug naar school zijn en dat ik die laatste drie weken harder zal moeten werken dan ooit, zelfs dan durf ik niks te zeggen. Wat ben ik toch een softie, op dat soort momenten kan ik zo ontzettend balen van mijzelf, net of dan helemaal niks heb geleerd in al die jaren, want mijn oude patronen doorbreek ik niet, nee in plaats van te doorbreken omarm ik ze alleen maar. Dit allemaal, wat er nu met mij gebeurd, maakt het ook wel extra spannend als ik straks in de kapsalon ga werken, ben ik nu niet te ver gegaan. Hopelijk is het niet te laat en kan ik het met die 3 weken, die ik straks vrij ben een beetje rechttrekken, zodat ik weer genoeg energie heb om dan alles te geven. Wel op Noors tempo, want ook al ga ik straks 36 uur werken in de kapsalon, dat gaat er wel anders aan toe. Zo mag ik zelf mijn tijden in delen, als ik een uur wil om iemand te knippen, dan plan ik een uur in, dat is wel iets anders dan mijn jaren in het kappersvak in Nederland. Nooit heb ik dat als een probleem ervaren en kan ik nog steeds een heer knippen in 15 minuten, maar als ik de luxe hier dan toch heb om daar 30 minuten voor in te plannen waarom zou ik die tijd niet nemen? Als ik iets heb geleerd van deze maanden werken in de horeca is het wel dat mijn lichaam al die overuren en het extreme werken zonder pauzes niet meer trekt. Ik ben één keer zover over die grens gegaan, het littekenen dat ik daaraan over heb gehouden is helaas de rek uit, het elastiek is iets minder rekbaar en dat mijn grens bij 100% ook echt bereikt is en die 150-200% dat moet ik misschien niet meer willen vragen van mijn lichaam. Toch als dat eenmaal in je zit om altijd maar door te gaan, dan blijft dat de grootste valkuil en ben je soms weer eerder bij die grens dan dat je zou willen. Zoals altijd, sluit ik mijn blog af met een zin gericht aan jullie of met een uitnodiging om iets te komen doen met ons, maar nu denk ik dat een bedankje meer op zijn plaats is, omdat jullie mijn verhaal hebben willen lezen. Het opschrijven zorgt voor opheldering in mijn hoofd en diep vanbinnen weet ik prima wat ik nu moet doen, inderdaad ik moet mijn telefoon pakken en zeggen, dat ik;”deze week even een break nodig heb, omdat ik echt aan mijn grens zit.” Het is zo een gevecht in mijn hoofd, een gevecht wat alleen ik kan voeren en het is een gevecht tussen mijn verstand en mijn gevoel. Ik weet dat ik niet betaald krijg als ik mijzelf nu ziek meld, maar aan de andere kant, mijn gezondheid is wel meer waard dan deze paar kronen en de wetenschap dat als ik nu op die rem trap ik straks wel gezond aan mijn nieuwe baan kan beginnen. Want als ik iets niet wil is, dat ik mijn nieuwe baan moet opgeven, omdat ik nu te eigenwijs moest zijn, om mijn grens aan te geven!