ONZE STOFFIGE COCON

Dit blog schrijf ik volledig vanuit mijn eigen gevoel en beleving met een Wendy sausje er overheen, dus probeer het soms ook te lezen met een knipoog.

Ben helemaal geen wetenschapper of expert, maar in mijn ogen lijkt de Corona eindelijk wat af te nemen en gaan we nu langzaam wat resultaten krijgen van de vaccinaties, die volop gaande zijn.

Hoewel voor alles en iedereen de Corona-tijd vreselijk is, brengt het ook hier en daar geluksmomentjes, zo hebben wij een veel hechtere band gekregen als gezin zijnde.

Je leeft natuurlijk wel erg je eigen leventje en je hebt geen vol geplande weekenden meer of sociale afspraakjes.

Bij ons ligt het sowieso helemaal anders, ook al hadden we niet met Corona te maken gekregen, waren onze sociale afspraken een stuk minder geworden.

Als je geëmigreerd bent moet je alles opnieuw opbouwen, zoals nieuwe vrienden en kennissen.

Nu hebben jullie natuurlijk in mijn blog al wel kunnen lezen, dat we steeds meer vriendschappen aan het opbouwen zijn, stiekem gaat dat sneller dan verwacht.

Toch is het een groot verschil, een vriendengroep in Noorwegen of in Nederland, ook als wij dat horen van de Noren hier, die al jarenlange vriendengroepen hebben, zoals wij in Nederland.

Je loopt hier toch minder snel binnen voor een praatje en een kopje koffie, hier kan je elkaar soms 2 jaar niet zien als je niet bij elkaar in hetzelfde dorp woont en dat is dan helemaal prima!

Dus de sociale afspraakjes zijn hier minder weekend vullend, dan we gewend waren.

Maar goed even terug naar onze emigratie, voor we vertrokken zeiden we;“volgend jaar komen we zeker langs”, wat we toen nog niet wisten was dat de Corona nog steeds ons leven zo ernstig zou beheersen.

Dus ook dit jaar zal het er niet van komen om te reizen naar Nederland of Belgie en jullie allemaal te zien.

Erg jammer dat wel, maar we houden hoop en verzetten onze planning gewoon naar volgend jaar.

Even voor de mensen, die zich zorgen maken of ze Xem volgend jaar dan nog wel kunnen verstaan, wij zullen extra veel Nederlands blijven kletsen met hem, zodat hij zijn belevenissen in geuren en kleuren kan vertellen.

Het is trouwens echt bizar hoe snel die kinderen een taal eigen maken, zelfs het dialect kruipt er al helemaal in bij Xem.

Dat betekent trouwens voor ons een extra moeilijkheid erbij, want het is echt niet cool volgens Xem, als wij Bokmål praten.

Jullie snappen wel, wij studeren ons suf om een beetje Nynorsk onder de knie te krijgen en als het aan hem ligt ook nog wat straattaal, haha!

De meeste mensen die ons blog lezen zijn erg dierbaar voor ons en jullie, de meeste lezers, kennen ons dan ook door en door, zo weten jullie vast wel dat ik het af en toe heerlijk vind om een soort kluizenaar te zijn.

Wat Pieter soms best zorgelijk vindt,“hoe kan jij nou toch zo genieten van alleen zijn, terwijl je juist zo sociaal en aanwezig kunt zijn” vraagt hij dan weleens.

Om eerlijk te zijn, ik heb geen idee en ik moet toegeven, het is inderdaad een mega groot contrast, natuurlijk mis ik jullie om me heen en natuurlijk zou ik het heerlijk vinden om weer eens spontaan een bakje thee te drinken met mijn vriendinnen.

Toch vind ik het alleen zijn en de tijd met mijn gezin ook echt een cadeautje!

De tijd begint hier wel te tikken, want zoals ik aan het begin al schreef in mijn beleving begint de Corona echt af te zwakken nu en wordt er steeds meer gereisd, beetje bij beetje komt alles op gang.

Zo krijgt ook ons rustige leventje langzaam aan een andere inkijk.

De eerste berichtjes en telefoontjes komen onze kant op met de volgende vragen;”wanneer zou het jullie passen, dat we langs komen of weten jullie een leuke B&B in de buurt.”

Stressvlekken schieten in mijn nek, chips dat was ik bijna vergeten we kunnen bezoek gaan krijgen en nog sneller dan we denken.

Zo horen we ook, dat de camper van Pa & Ma, langzaam aan weer in geladen wordt voor een reisje Noorwegen.

Waar Xem nog net niet staat te springen op de bank, als hij hoort dat Opa en Oma bijna gaan komen, krijg ik hele anderen problemen er spingen langs alle kanten stressvlekken en zweetdruppels uit mijn poriën.

Ons huis denk ik, ons huis is in staat van ontbinding en er willen hier mensen langs komen.

Inderdaad die “stoffige cocon” kan niet meer!

Even ga ik hard twijfelen aan mezelf, zou ik het poetsen ook verleerd zijn, ik bedoel niet dat we nu tussen de rottende bananenschillen leven.

Wees gerust, ook in de supermarkt loopt niemand met een boog om ons heen, omdat we extreem stinken, nee dat is het niet, maar als je weet, dat er niemand onverwachts je huis in kan lopen, ben je gewoon iets makkelijker.

Dus dat het er nu op begint te lijken, dat we op korte termijn echt bezoek kunnen gaan krijgen, baart me ergens echt extreme zorgen.

Hoe ga ik dit aanpakken? Eerlijk gezegd ;ik heb geen idee nu ik dit opschrijf om met jullie te delen, voelt het nog erger dan het al was.

Zo moeilijk is het toch niet zou je denken, pak een sop doek en ga er tegenaan.

Natuurlijk doen we dat elke week of meerdere keren in de week, soppen dat hoort gewoon bij het leven, maar op de een of andere manier is nu gewoon soppen niet meer genoeg ,nu ik weet dat jullie eraan komen.

Het kan ook zo zijn dat mijn gekke kant me weer een beetje in de greep neemt, omdat ik ineens erg gestresst ben, dat ik weer sociale afspraken ga krijgen.

Maar nogmaals lieve allemaal ,wij vinden het enig, dat jullie zoveel moeite doen om langs te komen en we kunnen diep in ons hart niet wachten om jullie weer te zien.

Stiekem dromen we al weer van wat knuffels her en der, gewoon jullie voelen en ruiken ,het lijkt ons een feestje!

Alleen het is zo’n extreem contrast van “onze stoffige cocon”, naar een vol huis met lieve vrienden en familie om ons heen.

Nu speelt het ook een grote rol, dat het huisje wat we huren extreem klein is, waar ik in Nederland van weinig spullen om mee heen hield, ben ik hier gewend geraakt aan overal spullen om me heen en een woonkamer vol met speelgoed en lego kasten.

Ergens geeft dat een warm en knus gevoel, maar toch oogt het dan al snel rommelig en vies om je heen.

Als ik Xem op ga halen bij vriendjes en ik neem een kijkje binnen ben ik altijd helemaal gelukkig en blij, want hier is het huis echt een gebruiksvoorwerp en geen toonzaal, zoals ik het vroeger graag had.

Gezinstijd is hier heilig, die afwas kan morgen ook wel of dat speelgoed opruimen, ach morgen spelen ze er weer mee, hoe gek het ook klinkt, ook onze mindset begint anderen vormen aan te nemen.

Dus lieve allemaal jullie zijn meer dan welkom en ik stress gewoon nog even lekker verder, zodat jullie niet aan de vloer vast zullen plakken.

Ik zit wel te denken, dat ik naar jullie misschien allemaal een pakket op moet sturen met anti-stofmaskers en huishoudhandschoenen, dan ben ik van heel mijn probleem af en hebben jullie rustig de tijd om te acclimatiseren.

Wie weet bevalt het jullie wel zo goed ,dat als wij in Nederland langskomen, we ook geen entreekaartje voor een museum hoeven te kopen, maar dat we ook lekker neerploffen tussen de stapels was, die nog opgevouwen moet worden.