ONVERWACHTS OP AVONTUUR

20 Juli, Piet, mijn schoonvader, is jarig, besluiten we om na het eten even richting Flåm te gaan, om een ijsje te eten. Nu hebben we een perfect excuus, om zo’n heerlijk ijsje te halen het liefste wil je er elke dag één in de zomer, maar dat zou natuurlijk niet goed komen. We genieten er alle drie zichtbaar van, het snoetje van Xem zit lekker onder, Pieter gaat even naar binnen naar het toilet, zo komt hij een vriend van ons tegen. Hij is kajak instructeur en de papa van een klasgenootje van Xem, zo fijn nu we hier langer zijn en je echt vriendschappen op gaat bouwen. Hij probeert ons al heel lang eens mee te krijgen op een kajak-tour, maar met onze banen en Xem, die redelijk op tijd naar bed gaat, is dat nog vrij lastig om een datum te vinden. Afgelopen winter hadden de twee mannen al afgesproken, om een kajak te pakken wanneer de orka’s weer in het fjord zouden zijn, helaas voor hun waren ze er niet op de tijdstippen, dat wij het in de gaten konden houden. Nu zag hij echter zijn kans om ons in die kajak te krijgen, want we zaten met zijn drietjes een ijsje te eten dat betekent; “wij zijn vrij”! Toch sta ik niet gelijk te springen, als hij ons mee vraagt, niet omdat ik hem niet aardig vind of omdat ik niet mee wil, nee hier is meer sprake van een soort onverwerkt jeugdtrauma. Stiekem ben ik elke keer zeer opgelucht, dat ik moest werken haha. Misschien heb ik mijn eerste kajakervaring erger ervaren, dan het werkelijk was, maar als ik zeg dat ik letterlijk in mijn kajak heb geplast, terwijl ik erin zat met kleding en al aan, dan kan je je vast bedenken hoe bang ik me voelde. Jullie vragen je vast af; hoe kan je in je kajak plassen, nou ik zal het kort toelichten. Ik was omgeslagen en ik kon er met geen mogelijkheid uitkomen, door de paniek natuurlijk, want je kan er altijd uit, alleen hadden ze ons dat toen niet gedemonstreerd. Ik ben nooit echt over die angst heen gekomen, mede door de slechte voorbereiding en uitleg heb ik nu toch een soort trauma opgelopen. Pieter heeft ooit met mij gekajakt en dat ging niet zonder slag of stoot, als Pieter nog maar iets bewoog, begon ik al te gillen, dus ja logisch, dat hij ook niet gelijk staat te springen, om nogmaals met mij in zo’n ding te stappen. Ook nu kan ik de spanning niet langer verbergen, maar als ik mijn hele verhaal doe, vertelt hij mij dat ik nu echt niet om kan vallen, hij belooft het en dat we zeker op een cursus moeten komen. Op zo’n cursus leer je alles wat met kajakken te maken heeft en daarna mag je ook overal een kajak huren omdat je dan een soort pas krijgt, zodat je weet hoe en wat je moet doen in elke situatie. Dat klinkt als een prima plan, het is denk altijd goed om met wat meer kennis het water op te gaan. Hij weet me toch gerust te stellen en ook Pieter zit het geloof ik wel zitten om het toch met mij te proberen. Xem staat ondertussen te springen en kan niet wachten om te vertrekken, ook hij luistert aandachtig naar de korte uitleg. Het is nu gewoon even een kort kajakavontuur en we krijgen nu geen hele cursus, ook zegt hij meerdere keren, dat we echt niet om gaan slaan. Op het water is het muisstil en er is geen boot of watersporter te bekennen, dus ik denk inderdaad dat het prima moet lukken. Xem mag met de instructeur mee, dat is natuurlijk één groot feest, hij vindt het fantastisch! Hij vindt het extra stoer, dat hij bij hem in de kajak mag, omdat hij een goede instructeur is en hij al veel stoere avonturen heeft meegemaakt, ook heeft hij “echte expedities” gedaan, traint hij mensen om gids te worden, kortom hij is super kundig en ervaren in zijn vak. Hij heeft ook al veel mensen op zijn tours gehad en kan dus erg veel verhalen vertellen, het is heerlijk om te luisteren. Het ene verhaal is nog leuker dan het andere, zo zie ik een foto in z’n hut hangen van die Italiaanse kapitein, die heeft als eerste zijn schip (de Costa Concordia) verlaten, dat aan het zinken was, dat is toen heel groot in het nieuws geweest, zo vraag ik, waarom die foto hier hangt? Ik zal het even kort vertellen, hier mag je geen kajak huren zonder dat je een pasje hebt, dat je een cursus hebt gevolgd, dat je kan aantonen, dat je op de hoogte bent van de regels en dat je jezelf kan redden. Deze kapitein gaf aan dat hij een groot Cruiseschip kan besturen, dus dat kajakken voor hem geen uitdaging is, zo’n pasje vond hij ook echt niet nodig. Toch hield de organisatie van de kajakverhuur voet bij stuk, al ben je de koning, dit zijn de regels en daar moet iedereen zich aan houden. Het gevolg was dat ze een slechte recensie kregen op hun website, erg vervelend, maar goed het zegt meer iets over die kapitein, dan over hun natuurlijk. Zo lezen ze een paar maanden later, wat er is gebeurd met het cruiseschip en hoe hij heeft gehandeld, dus ze hebben zijn foto ophangen in de hut, om altijd aan dit verhaal terug te kunnen denken. Maar nu is het echt zover, we moeten instappen, de paniek slaat opnieuw toe, maar deze keer niet om het water op te gaan. Ineens word ik geconfronteerd met het gat waar mijn billen in moeten, hoe moet ik me hier in gaan wurmen?, of beter gezegd hoe kom ik hier ooit weer uit? Pieter ziet me twijfelen en vraagt wat er is?, als ik eerlijk opbiecht dat ik niet weet of ik er wel in pas schieten beide mannen in de lach. Soms denk je dat niemand je kan verstaan als je Nederlands praat maar sommige woorden zijn blijkbaar toch erg duidelijk. De instructeur zegt dat ik me geen zorgen moet maken en dat het makkelijk past, ja hij heeft makkelijk praten die heeft een atletisch lichaam. Nog niet helemaal overtuigt, besluit ik de mannen te vertrouwen, ik doe het gewoon, kom op Wendy, het ergste wat er kan gebeuren is, dat jullie straks alle drie de slappe lach krijgen, omdat ik inderdaad vast zit , maar als je erin komt, kan je er op wat voor manier dan ook, altijd weer uit. Daar gaan we, heel voorzichtig stap ik in de kajak, dat is de eerste meevaller; het past! Ik kan mezelf nog net bedwingen om een vreugde dansje te doen, dat zou er zo maar voor kunnen zorgen dat we toch nog een nat pak halen vandaag, dus nee ik blijf rustig zitten; muisstil. Nu moet Pieter zich er nog in laten zakken, dat is gelijk het engste punt, want ik weet dat als hij verkeerd instapt, we ook om kunnen slaan, één voordeel het is niet diep, we staan net met onze kuiten in het water, dus dit overleven we sowieso. Ja, ook die zit en nog met zeer weinig beweging ook, gelukkig is hij een stuk atletischer dan mij en gaat het allemaal net wat soepeler. Daar gaan we , we moeten in koor peddelen;”links, rechts, links, rechts, roepen we in koor.” Langzaamaan begin ik me comfortabel te voelen en denk ik niet meer aan omslaan, maar begin ik de lol ervan in te zien. Het is echt genieten, het is een paradijs waar we wonen, ook vanaf het water gezien echt adembenemend weer! De rust die je ervaart op het water, ook Xem vindt het fantastisch en hij heeft het peddelen al goed onder controle, zo leuk dat we eindelijk met zijn drietjes op het water te vinden zijn. We beseffen, dat we veel geluk hebben met het weer, het water is zo strak. Voor deze eerste echte ervaring gaan we niet ver, het is al vrij laat en Xem begint ook moe te worden, maar we hebben afgesproken, om zeker een cursus te gaan volgen. Deze ervaring willen we zeker vaker mee gaan maken, ook met Xem is het super leuk, omdat je ziet dat hij er echt van geniet. Nu is hij sowieso een echte doener en geniet hij van alle buitenactiviteiten, dus we zijn de instructeur erg dankbaar, dat hij ons dit extra zetje heeft gegeven om dit in te zien, dat dit een super leuke activiteit is om samen met ons gezin te ervaren. We hebben Noorwegen eens van een hele andere kant kunnen bekijken en we kunnen niet wachten om meer echte paradijsjes te mogen gaan ontdekken, hier langs de waterkant.