NOORWEGEN MET BIBBER BENEN!!!

Daar is een wandelpad zegt Xem .

Nu vind Xem ook een mini bospad al snel een wandelpad, maar deze keer had onze kleine gids gelijk.

We lopen erin, even heb ik mijn bedenkingen is dit wel goed?

Ja, ja wees niet zo bang!

Je woont hier, nu dan zal je ook wat dingen moeten ontdekken, zegt Pieter.

En hij heeft gelijk, met lichte spanning zet ik door, er staat nergens echt aangeven dat het de start is van een wandeling.

Ow, hoor ik Pieter zeggen, een beetje verbaasd.

We komen terug bij de weg uit.

Pieter stelt voor dat Xem en ik even blijven wachten dan loopt hij om de auto.

We rijden een stukje verder, hier lijkt het er meer op dat er een wandeling van start gaat.

Rugzakjes op jassen mee en hup we gaan eraan beginnen!

Waaraan dat weten we nog niet precies.

maar alles is hier mooi.

Even zien mijn ogen in een flits een berg op rechts, die gaan we toch niet beklimmen zeker?

Nee we lopen de andere kant uit, pfff gelukkig gaat er door mijn hoofd.

Dat ziet er wel erg stijl uit.

Wauw het is echt waar, overal waar we hier een wandeling maken heb je echt een waanzinnig uitzicht.

Hier is heel dat Stegastein viewpoint niks bij.

De auto toeristen moeten hun beenspieren laten werken, dan zien ze de echte pareltjes.

Ha ha hoor mij nou, nog geen drie weken geleden was ik net zo.

Dit uitzicht is zoveel mooier indrukwekkender, zelf op vakantie deden we deze route ook niet hoor maar wat is het prachtig.

We klimmen omhoog steeds een stukje verder, nu lijkt het toch of het pad naar rechts gaat afbuigen.

Dat kan toch helemaal niet dat is zo stijl, dat trekken mijn benen nooit!

En ja hoor niet veel later is het klimmen begonnen, we hijgen wat af.

Nou eigenlijk hijgen we al stukken minder dan 1 week geleden.

Dat is een goed teken, die conditie gaat vooruit.

Het is stijl en soms glad door losliggende steentjes.

Xem heeft er geen moeite mee, hup die neemt de moeilijkste stukjes en klautert er tussen door.

Hoe doet hij het?

Dit is geen kind van mij hoor gaat er door mij heen, die stamt af van de berggeitjes.

We zijn op 2/3 van de klim, ik kijk omhoog nog net niet duizelig zeg ik moeten we nog zover dat durf ik niet.

Nu is het klimmen eigenlijk nooit het echte probleem, maar het dalen dat is vaak de uitdaging.

Kijk bij klimmen dan ga je hoogstens wat hijgen, maar bij het afdalen daar zit het gevaar.(voorbij dan hè)

Mijn tranen staan al in mijn ogen, omhoog kijken Wendy laat het niet zien aan die mannen.

Kom op hup, ga ervoor!

Pieter doet nog een poging om me mee te slepen, je bent nu al zover gekomen.

Natuurlijk heeft hij gelijk, doorzetten dat gaan we doen.

We klimmen door en ja hoor na wat gezucht, gehijg, en getwijfel staan we boven.

Nou ja boven op het eerste deel de eerste berg hebben we gehad, als je echt boven wilt staan dan moet je echt nog een stukje steiler en verder klimmen.

Dat slaan we voor nu even over.

Je moet ook nog terug, en ik kan uit ervaring zeggen dat word nog een flinke klus.

De mannen vinden het gelukkig prima voor nu, en willen ook niet verder.

Nou ja willen, misschien wel maar ze laten het er bij voor nu dan.

Dat uitzicht echt dat is wel wat waard hoor, ja ook bibber benen echt waar.

Wonen we hier echt? denk ik bij mezelf zo onwerkelijk zo mooi.

Na lekker wat gedronken te hebben, besluiten we terug te gaan.

Het is een iets lager punt, vanaf daar kijk je prachtig het fjord in.

Zelfs zover dat we helemaal naar Flåm kunnen kijken, het dorp waar Pieter werkt.

Oké hoe gaan we dit aanpakken?

Bij het omdraaien kijk ik zo recht de afgrond in.

Mijn benen worden net al dente gekookte spaghetti slierten, het duizelt voor mijn ogen.

Hallo, hoogtevrees!

Wil je ook nog mee doen vandaag, fijn hoor bedankt daar zat ik net op te wachten.

Ik laat me vallen op me kont en bedenk eens rustig hoe ik dit ga aanpakken.

Xem en Pieter zijn al 4 meter afgedaald, hoe dan?

Ik ga een goed gesprek met mijn hoogtevrees aan.

En wijs hem erop dat we toch echt beneden moeten zien te komen, lopend of rollend dat maakt niet uit.

Die berg af, dat moet gebeuren!

Nooit geweten dat grassprieten zo sterk zijn, wat hebben die mij gered vandaag.

Een gouden tip die ik jullie mee kan geven ls: ga voor de grassprieten.

Als je bijna lijkt te vallen pak je gewoon een grasspriet, en echt waar je staat.

Het gaat langzaam, Xem zou al 4 keer sneller beneden zijn geweest met Pieter samen maar we komen er.

Na heel wat keer een OEH of AAH gezegd te hebben, is het andere uitzichtpunt bereikt.

Hier geen stijle afdalingen meer gelukkig.

Wel echt een prachtig plek, dit kan je niet omschrijven sprookjesachtig zo mooi is het.

Het begint te regenen, we dalen verder af .

Bij de auto aan gekomen trillen mijn benen nog na, ook de mannen zijn er moe van.

Je zal nu wel denken wat moet je met hoogtevrees in Noorwegen?

Geloof me, dat vraag ik me ook echt weleens af.

Maar wat is het een cadeautje als het je dan toch is gelukt.

Toch blijven we proberen .

Laten we hopen dat de al dente spaghetti ooit saté stokjes worden, dat de er geen bibber benen meer zijn!

Moe, maar zeker voldaan hebben wij een heerlijke dag gehad.