NATUURLIJK KOMEN WIJ ER OOK NIET ONDERUIT

Dit onderwerp probeer ik zoveel mogelijk te vermijden in mijn blogs, maar soms kom je er niet onderuit. Het is nu eenmaal iets wat over de hele wereld merkbaar is, elk land heeft er mee te maken, inderdaad;”Die vervelende Corona.” Zoals jullie weten ben ik dit blog gestart, om jullie mee te laten kijken hoe wij onze emigratie ervaren, maar ook voor ons zelf, om zo nog eens terug te kunnen lezen; wat wij mee hebben gemaakt, hoe wij alles hebben ervaren en helaas hoort Corona bij het leven op dit moment. Zo ga ik er nu toch één blog aan wijden. Heel lang hebben we hier in Noorwegen geen last gehad van de Corona, de besmettingen bleven zeer laag, hebben we kunnen leven in veel vrijheid, eigenlijk zijn we gewoon alles kunnen blijven doen, dat echt wel een geluk voor ons is geweest en we beseften hoe zwaar het was voor jullie. Nu dat er steeds meer mutaties komen, die toch wel wat besmettelijker lijken, moeten we er hier ook aan gaan geloven. Ik kan jullie vertellen, ik vind het maar spannend allemaal. De vaccinatie is ook zo’n dingetje, ga ik dat hier benoemen of niet, ja ik heb besloten om het toch te gaan beschrijven, hoe wij dat hier ervaren, als je het niet wilt lezen of Corona moe bent, dan skip je dit blog gewoon en lees je vanaf volgende week weer gezellig mee. Om eerlijk te zijn vinden Pieter en ik het erg spannend om een vaccin te nemen, ik zal eerlijk toegeven, ik net iets meer dan hem, maar dat is gewoon meer hoe ik ben. Van te voren altijd paniek, meer bang voor het onbekende en Pieter is meer de persoon die goed kan relativeren en dat brengt ons daardoor ook weer samen in een goede balans. Heel lang hebben we dat vaccin voor ons uit kunnen schuiven, Noorwegen had een andere aanpak van vaccineren en wij wonen hier in een gebied waar geen Corona was geweest . Ik schrijf inderdaad “was”, want vanaf deze week komen ook hier de eerste besmettingen voor, dat betekent natuurlijk in mijn hoofd;”Paniek!” Maar goed, wij hadden dus al wel nagedacht over wel of geen vaccin nemen en voor ons was het duidelijk, iedereen moet in zijn of haar waarde gelaten worden en niemand hoeft veroordeeld te worden, dit is denk ik echt iets, wat je alleen zelf kan beslissen, maar wij hebben besloten om hoe spannend we het ook vinden, toch een vaccin te nemen. We zijn nog lang niet aan de beurt, zoals het er naar uitziet wordt het eind Oktober voordat wij een oproep krijgen, Tot nu, het is vakantietijd, veel Noren laten de vaccinatie in ons dorp aan zich voorbij gaan, omdat ze op vakantie zijn, dat betekent, dat er vaccins vrij komen. En zo gaan ze mensen bellen, het wachten is voorbij, als je er één wilt kan je komen, ook wij krijgen een bericht, Vrijdag 30Juli zijn we aan de beurt. Wat er toen allemaal gebeurde bij mij, dat is geen paniek meer te noemen, er is dan meer een soort complete transformatie gaande. De dagen en nachten voor de vaccinatie kan ik aan niks anders denken, wel 20 keer check ik bij Pieter of dit echt veilig is. Ongelooflijk hoeveel geduld hij met mij heeft, die arme lieve jongen, elke keer weer blijft hij zo rustig en stelt hij mij gerust, echt waar Pieter verdient in dit Blog echt alle credits. Nu te hopen dat ook hij de blogs leest, dan ziet hij gelijk hoe blij ik met hem ben! Het is zover, dan gaat die prik erin en is er geen weg meer terug, ik heb een keuze gemaakt, we gaan ervoor! Ik moet gewoon werken deze dag, net als Pieter, maar jongens ik functioneer echt niet, de spanning heeft me volledig in de greep, ze zeggen weleens je;”je schijt in je broek van angst”, nou ik kan jullie vertellen, dat spreekwoord komt niet uit de lucht vallen, want inderdaad, ik heb echt in mijn broek gepoept van angst. Help, deze stress en spanning, dat kan niet gezond zijn, maar goed het is bekend, ik reageer daar nu eenmaal net wat heftiger op. Ik rijd vanuit mijn werk eerst naar huis, om daar met Pieter samen op de fiets naar de priklocatie te gaan. De rit naar huis is in mijn geval misschien nog wel gevaarlijker, dan de bijwerkingen van het vaccin. Wij hebben, als je ons dorp in rijdt een smalle brug, daar moet je op je tegenligger wachten. In mijn geval kon ik door de spanning niet meer goed nadenken en rijd ik als een blinde kip gewoon de brug op terwijl er al iemand mijn kant op reed. Wat hoor je dan te doen, juist ja, achteruit en wachten tot die ander is gepasseerd, nee joh dan blijf je gewoon staan en in mijn geval ben je helemaal verstijfd. De mevrouw zegt, dat zij toch echt al op die brug reed, ze vraagt heel lief of ik achteruit wil rijden, toch blijven we nog even staan ik kan namelijk mijn achteruit niet vinden, pffff. Nu is er geen stap meer terug, we gaan op onze fietsen richting de priklocatie, mijn ademhaling zit extreem hoog. Natuurlijk ben ik weer zo’n persoon, die altijd alle erge dingen leest en niet de goede, zo weet ik dat er mensen zijn die heftige bijwerkingen hadden of het zelfs niet overleefden. Dus ik zit hier al hyperventilerend te wachten, als het mijn beurt is, kan ik geen kant meer op en voor ik het weet zit hij erin! Even voel ik me een beetje dizzy, maar als Pieter me erop wijst, dat mijn ademhaling wel erg snel is denk ik;”Wendy je bent weer aan het hyperventileren, rustig ademen”, gelukkig krijg ik het onder controle en mag ik na 20 minuten wachten de locatie verlaten. Het is gewoon een werkdag, dus die maak ik zonder problemen af, we merken beiden de dagen erna dat we extreem vermoeid zijn ook van de stress, maar we zijn allang blij, dat dat onze enige bijwerking is. Pieter heeft al zo vaak tegen mij gezegd, dat hij erg dankbaar is, dat we al in Noorwegen woonden in deze tijd, omdat we hier alles nog zo normaal konden blijven doen, dat we nog weinig te maken hebben gehad met besmettingen, want ook ik was zeker in het begin van het hele corona gebeuren extreem panisch! Boodschappen doen vond ik ergens toch een hele onderneming, ook knuffelen, nee dat doen we al heel lang niet meer, als ik weet dat er nu familie langs komt en ik moet knuffelen, oh ik slaap er weken van te voren al slecht van. Lieve mensen, dat is echt niks persoonlijks, het is gewoon hoe ik reageer op zulke situaties. Natuurlijk probeer ik ook daarin aan mezelf te werken, maar soms gaat dat niet zo makkelijk, kan ik jullie vertellen. Het wordt nog erger, waar de spanning om besmettingen hier nagenoeg 0 was, is hij ineens skyhigh, nou ja in mijn beleving, van 0 naar 6 en collega’s om me heen worden getest, omdat ze verkoudheidsklachten hebben. Ook krijgen we te maken met besmettingen op het werk en in de winkel waar we boodschappen doen en dan inderdaad, jullie voelen het al aan komen, ook wij krijgen klachten. Die avond in bed hebben we samen lang liggen piekeren, moeten we ons hiervoor nu laten testen of niet? Mijn schoonouders en wat vrienden om raad gevraagd, iedereen denkt net als ons, dat het toch goed is om je te laten testen. Je wilt gewoon niet op je geweten hebben, dat je straks een kwetsbaar iemand ziek maakt op je werk, nee wij vinden beiden, dat we onze verantwoording moeten nemen en ons moeten laten testen. Zo is dan die dag toch aangebroken, de dag waarvan we beiden hoopten, dat hij niet zou komen, maar ook wij krijgen straks onze eerste”nare”ervaring met de Coronatest. Gelukkig heeft Xem nog geen klachten, maar wie weet krijgt ook hij hier nog eens mee te maken. Wij hebben al zoveel lieve familie en vrienden in Nederland en Belgie, die al wel 10 keer van die tests hebben ondergaan, dus wij willen zeker niet zeuren en we beseffen maar weer eens des te meer hoeveel geluk wij al hebben gehad. Daar komt het berichtje binnen om 12:30 worden we verwacht, ook nu gieren de zenuwen door mijn lijf, maar ik heb het voor mezelf wat dragelijker gemaakt. Ik probeer nu te denken; 10 seconden en zeer vervelend gevoel, geeft me twee dagen familietijd. En dan is het natuurlijk duimen, dat onze uitslag straks Negatief is. Na twee dagen wachten en stiekem ook wel genieten van de tijd samen ,hadden we de uitslag, Pieter en ik zijn beide; NEGATIEF, wat een opluchting! Dit was onze Corona-blog, natuurlijk is het saai en vervelend, maar ik ben blij, dat ik het heb geschreven, ook voor ons zelf. Dit is nu eenmaal wat er aan de hand is in de hele wereld en we hopen, dat we deze situatie snel achter ons kunnen laten.