JARIG!!!

Dit jaar is mijn verjaardag een beetje anders dan anders verlopen, voor het eerst ben ik niet dichtbij vrienden en familie.

Toch heb ik me ontzettend jarig gevoeld, daar wil ik jullie even extra voor bedanken.

Zoveel lieve berichten, kaartjes, telefoontjes en cadeautjes heb ik gekregen, echt heel erg lief.

Pieter moest gewoon werken en Xem zat op school, maar Xem was het zeker niet vergeten, hij kwam thuis met een super mooie zelf gemaakte slinger.

Pieter is na zijn werk naar de bakker in Flåm gegaan, voor heerlijke chocolade muffins.

Beide mannen weten dat ik helemaal gek ben van Rituals ,dus ook word ik met een mooi pakket verwend.

De Noorse mensen zijn me ook niet vergeten, zo kan je ook zien dat er steeds meer vriendschappen gaan ontstaan en dat gevoel is erg fijn.

Een week voor mijn verjaardag heb ik via de post al een verjaardagscadeau mogen ontvangen, het is iets uit Noorwegen met een stempel van de gemeente Aurland erop.

Wat ontzettend attent, dat je voor je verjaardag post krijgt, ging er nog door mijn hoofd, is dat altijd zo?, of alleen als je hier net inwoner bent geworden en heten ze je op die manier welkom?

Bij het openmaken blijkt het iets minder leuke post te zijn, geen verjaardagspost dus.

Het is nu niet bepaald het verjaardagscadeau, waar je gelijk 10 meter van in de lucht springt.

Wat in deze envelop zit, is wel iets wat ik heel erg belangrijk vind, ook weet ik dat er hier nog een taboe over kan heersen om zulke dingen bespreekbaar te maken.

Daarom vind ik dit een goede manier om het nog eens onder de aandacht te brengen, zo kan ik mijn blog op een mooie manier inzetten.

Het is namelijk een oproep voor een uitstrijkje, een zeer belangrijk onderzoek ,zo kunnen er in vroeg stadium belangrijke dingen opgespoord worden.

Waar ik nu niet gelijk om sta te springen is, dat ik exact op mijn verjaardag voor dat onderzoek naar de dokter moet.

Maar goed, in Noorwegen mag een mannelijke dokter zulke onderzoeken niet zonder toezicht van een vrouwelijke assistente doen, dit is een soort extra bescherming voor de patiënt.

Verzetten is daardoor een beetje lastig, want voor je dan weer een nieuwe datum hebt, dat en de dokter beschikbaar is en ook nog eens een assistente kan je wel een paar maanden verder zijn.

Goed, de avond voor mijn verjaardag zeg ik tegen Pieter;”ik kan natuurlijk de boel beneden versieren, je moet immers zelf de slingers ophangen in je leven”.

Pieter komt niet meer bij en zegt;”zet jij je poes maar in de wax hoor schat”.

Gelukkig kunnen we er samen hard om lachen en dat maakt het wel wat minder beladen allemaal.

Natuurlijk blijft het geen prettig onderzoek en staat er niemand om te springen, maar als het straks weer achter de rug is zeg je bijna altijd; het viel eigenlijk hartstikke mee!

Er komt een compleet nieuwe dokter op mij afgelopen, natuurlijk dat kan er ook nog wel bij.

Waar is mijn vertrouwde dokter ‘snor’, daar voelde ik me al helemaal bij thuis.

We hebben al vaak gehoord dat de dokters hier vaak wisselen, dat gebeurd vaak in Noorwegen, zeker bij kleinere gemeentes waar wij wonen.

Het heeft iets te maken met inkomen, doordat het aantal patiënten laag is, krijg je ook minder betaald en daardoor gaan de meesten opzoek naar grotere gemeentes.

Bij binnenkomst in de behandelkamer zie ik nog geen vrouwelijke assistente, die zal zo wel komen denk ik.

Ik begin nog, voordat de arts iets heeft gezegd met het uitrekken van mijn schoenen,

bij het openen van de knopen van mijn broek, zie ik de arts ineens heel bedenkelijk kijken; wat ga je doen vraagt hij aan mij?

Of dit nu komt door het toenemen van de zenuwen, ik heb geen idee, maar ik wou gewoon snel al mijn kleren uit hebben.

Ik begin op zijn Wendy’s te ratelen, half Nederlands half Noors van alles komt er uit mijn mond.

Toch weet hij mij uiteindelijk te begrijpen ik sta er nog een beetje beduusd bij.

“Nee nee” zegt hij , dat onderzoek gaan we nu niet doen, ik ga jou alleen een doorverwijzing geven.

Dit moet even landen, in die brief van de gemeenste staat toch echt dat ik vandaag dit onderzoek zou krijgen.

Logisch dat hij compleet in de stress schiet, die ziet een vrouw voor hem staan, die zich spontaan begint uit te kleden.

Dit kan ook alleen mij maar over komen natuurlijk!

Gelukkig ben ik van mezelf altijd vrij spontaan en we raken verder aan de praat, zo vertelt hij, dat hij een Nederlandse vrouw heeft en dat ze hier nu 3 maanden wonen.

Zijn vrouw is een Indiase maar woonde in Amsterdam, ook hij heeft daar de artsenopleiding gevolgd.

Hij brengt ter sprake, dat zijn vrouw hier erg eenzaam is, hoewel ik me daar niks bij voor kan stellen, kan ik me er wel in verplaatsen en denk ik, dat het wel een grote cultuur-shock moet zijn van het bruisende Amsterdam naar stille Aurland.

Dan is de stap Serooskerke-Aurland een stuk makkelijker.

Misschien kan een baan helpen vertel ik hem ,dat ik die suggestie opper is eigenlijk wel erg raar, want ik heb zelf ook nog niks kunnen vinden.

Hij begint wat heen en weer te draaien op zijn stoel, soms merk je gewoon aan mensen dat ze iets willen vragen maar het niet goed durven.

Dan komt het hoge woord eruit, jij bent zo spontaan en aardig zegt hij, zou jij het zien zitten om eens met mijn vrouw een kopje thee te drinken?

Het zal haar erg goed doen denkt hij, natuurlijk is het voor mij geen probleem, hoewel ik me totaal niet eenzaam voel, kan ik me voorstellen dat het misschien prettiger voor haar kan zijn om wat contacten te krijgen.

Uiteindelijk is mijn doktersconsult 40 minuten geworden, qua tijd nemen ze in Noorwegen overal uitgebreid te tijd voor.

Weer terug onderweg naar huis krijg ik een uitbundige lach-kick, terugdenkend aan de blik van de dokter, terwijl ik mezelf aan het half uitkleden was, arme man dit krijgt hij voorlopig niet meer van zijn netvlies af.

Ik heb mezelf weer behoorlijk voor gek gezet, maar goed een gezellige koffie date, heeft dit mij dan weer wel gebracht.

Zo krijg ik een week later een rekening op de mat, van wat het is weet ik nog niet, eigenlijk totaal niet meer aan het doktersconsult gedacht ,want ze hebben niks gedaan.

Maar toch blijkt daar de rekening van te zijn, even vind ik dit erg raar, het zou bijna andersom moeten zijn ,dat ik hem een rekening stuur.

Ik ben immers de psycholoog, die met zijn depressieve vrouw een babbeltje gaat maken en een kopje koffie gaat drinken.

Dit denk ik natuurlijk met een knipoog, dat snappen jullie wel.

Zo is mijn verjaardag toch nog een beetje anders gelopen dan ik zelf van te voren had gepland .

Zelfs een doktersbezoek kan geen vervelende herinnering achterlaten aan mijn eerste verjaardag in Noorwegen .

En wat die slingers betreft, die moet je toch zelf ophangen, je hele leven lang!