IETS TE OVERMOEDIG???

Piet en Ina zijn hier alweer helemaal thuis, we willen ze gelijk meenemen op;”ut på tur”, zoals de Noren het noemen, als je de natuur in gaat. We willen heel erg graag naar de dagsturhytte lopen, ook daar heb ik al eens eerder een blog over geschreven, het is een redelijk zware wandeling, maar zo ontzettend mooi. Het is het plan om die zeker met iedereen, die op bij ons op bezoek komt, te gaan lopen/klimmen, bereid jullie maar voor en vergeet vooral jullie wandelschoenen niet! Het is nog vrij vroeg als we er aan gaan beginnen, Piet en Ina beschikken over een erg goede conditie. Pieter en ik vinden het erg knap, dat ze op hun leeftijd nog zulk klim- en klauterwerk doen en eerlijk is eerlijk, ze doen het beter dan ons!!! Ook Xem geniet van deze wandeling, hij heeft hem ook al met school gelopen, dat vinden wel erg knap van de leraressen, want er zitten best wel wat steile klimmetjes in en dan zie je wel gelijk dat de kinderen van hier het gewent zijn, om veel te wandelen in de natuur. Als we dan aankomen bij de dagsturhytta, zijn ze het met ons eens en ook hun genieten van het prachtige uitzicht over Aurland. Het is echt een sprookje om hier te mogen wonen, er zitten hier zoveel kleine schatten verborgen, de uitzichten, de wandelpaden, het water, het is en blijft;”magisch!” Het afdalen naar beneden is nog steeds geen favoriet onderdeel voor mij en ik probeer Piet en Ina te overtuigen, dat het extra gaaf is om door te klimmen naar Stegastein. Als ze vragen of dat nog ver is, zeg ik snel; nee joh en de weg is veel minder steil. Het zwaarste hebben we echt gehad, hoewel dat ook echt zo is, toch is het nog een hele klim, maar ik ben erg blij, dat ik ze toch heb weten te overtuigen, want afdalen via deze route stel ik toch echt liever nog even uit. Als we boven aankomen voelt het altijd al een overwinning: ”We hebben het weer gehaald”, ook Xem hebben we geen één keer horen mopperen of vragen, of het nog ver is. We moeten nog aan de terugweg beginnen, maar dat is een stuk minder zwaar, dat is alleen maar naar beneden over de weg. Ik vergeet maar even, dat Pieter en ik de vorige keer onze benen toen twee dagen hebben gevoeld, maar goed, soms moet je niet alles vertellen aan je mede-lopers hé. Eenmaal beneden ploffen we neer op de stoelen en moeten we even bijkomen, als ik wil gaan koken ben ik Pieter kwijt??. We hadden een dag ervoor besproken, dat het leuk zou zijn om eindelijk eens de Aurlandsdalen te lopen, als het mooi weer zou zijn. Dat is een hele mooie sprookjesachtige wandeling van 19 km en er is één voordeel,het is alleen maar bergafwaarts??!! Na 10 minuten komt Pieter vrolijk de bocht om gefietst;”ik heb tickets gekocht voor de bus morgen”,, tickets?, denk ik waarvoor? Even was ik helemaal vergeten, dat we morgen die wandeltocht zouden gaan doen. Voor nu heb ik honger en ben ik moe van deze wandeling naar Stegastein, dus ik kan echt niet aardig reageren en helemaal gaan staan springen, arme Pieter hij doet zo zijn best. Gelukkig zorgt een heerlijke gezonde plaatpizza ervoor, dat ik me weer helemaal op kan laden en ook ik word enthousiast. We moeten de volgende dag wel vroeg uit de veren, om 09:00 vertrekt onze bus richting Østerbø, voor deze wandeltocht rijdt je zelf eerst naar Vassbygdi en parkeer je de auto. Vanuit daar wordt je met de bus naar Østerbø gebracht, van waaruit je terug wandelt, via een prachtige route naar Vassbygdi. Het is ongelooflijk!, Piet en Ina zijn ook helemaal verbaasd, we staan zelfs 10 minuten eerder klaar dan afgesproken, dat zijn ze van ons niet gewend. Haha, die hadden vast op een hoop stress gerekend, maar zo extra fijn is het natuurlijk om deze rust te mogen ervaren. We hebben genoeg eten en drinken mee en zijn voorbereid, dat het ook voor Xem een extra lange wandeldag gaat worden, voor ons zal het wel meevallen, het is immers alleen maar naar beneden!! Het is erg druk bij het startpunt, je begint op een kleine campin. Eerst lopen we nog in een erg lange sliert, maar we verwachten, dat dat straks wel allemaal zal gaan uitwaaieren. Nu ziet het er een beetje zo uit, dat er een man met een vlag voorop loopt en een kudde toeristen die blindelings volgt, dat is even wennen, want normaal heb je hier de natuur helemaal voor jezelf. Onze benen doen het nog vrij goed na gisteren, dat valt alles mee, erg opgewekt beginnen we aan de trip. Één ding valt wel op, iedereen begint ons in te halen en we eindigen achteraan in de lange sliert, dat vinden wij helemaal niet erg, zo raken we tenminste een beetje los van die groep. We besluiten om onze eerste eet- en drinkstop in te lassen, Ina heeft een extra verrassing voor ons, echte Hollandse knakworstjes. Pieter heeft een klein pannetje mee en een gasbrandertje, dat is onmisbaar voor Noren als ze “ut på tur” zijn, en wij voelen ons hier steeds meer thuis, dus ook wij gaan niet zonder op pad. We smullen heerlijk van de knakworstjes op een broodje en het geeft ons weer voldoende kracht om door te lopen. Xem fluistert zachtjes in mijn oor; het is wel erg lief van Oma hoor, Nederlandse knakworstjes, maar ik vind Noorse pølse(ook een soort knakworstjes) eigenlijk wel lekkerder. Hahaha, wat kan dat mannetje toch eerlijk zijn, nu vonden Pieter en ik dat ook, maar Ina mocht je dit lezen, we vonden je attentie uit Nederland erg lief. Maar ja Noorwegen is het land van de pølse, als je met een Noors gezin op pad gaat, reken dan maar dat je pølse te eten krijgt. De omgeving wordt mooier en mooier, we hebben het gevoel, dat we wandelen door een sprookjesboek van de gebroeders Grimm; erg bijzonder. Gelukkig hebben Piet en Ina wandelstokken mee en zijn ze zo lief om er één aan mij af te staan, dat maakt je soms een stuk stabieler langs de smalle randjes en afdalingen. Ik blijk wel de langzaamste van allemaal te zijn, toch wel erg gênant als je met twee mensen loopt van 68, maar ik heb het al eens eerder gezegd, het is echt ontzettend knap hoe fit Piet en Ina nog zijn. Xem loopt alles nog steeds zonder problemen, waar wij beetje voor beetje onze benen echt wel gaan voelen, na die klim van de dag ervoor, blijft Xem als een klein geitje huppelen over de rotsen en stenen. Heerlijk, daar hoeven we ons voorlopig nog geen zorgen om te maken. We zijn al best een tijdje op pad en we verbazen ons, dat ze in de gidsen en op internet schrijven, dat het alleen maar afdalen is, we hebben inmiddels ook al best wel wat stukken geklommen. We besluiten om bij een boerderij een wat langere stop in te lassen, Pieter gaat pannenkoeken bakken, er zitten meer mensen bij die boerderij en van iedereen krijgt hij te horen, dat ze ook wel een pannenkoeken willen. Helaas hebben we niet erg veel beslag, dus rijkelijk uit gaan delenwat we normaal zouden doen, zit er voor nu niet in. De pannenkoeken smaken heerlijk en het geeft genoeg energie om onze wandeling voort te zetten, we tellen kilometer voor kilometer af en het wordt echt steeds zwaarder. Piet heeft inmiddels ontdekt, dat je frambozen langs de route kan plukken en hij wordt zo gretig, dat hij besluit maar gelijk een hele struik te eten. We zien hem zo de struik in duiken, gelukkig blijf hij verder ongedeerd en kan hij er zelf ook erg hard om lachen. Eindelijk daar is het eindpunt in zicht, nog steeds kan ik niet begrijpen dat Xem niet één keer heeft gevraagd, hoe ver het nog is. Zelf kan ik bijna geen pap meer zeggen en mijn benen gaan meer en meer protesteren, maar wat ben ik trots, wat een bikkel is Xem! We moeten nog één laatste stuk, van het einde van de route naar de parkeerplaats, maar daar zegt Xem ineens ;”mam ik kan niet meer, nu gaan mijn benen wel pijn doen.” Bingo, op dit moment heb ik gewacht, haha nee hoor, maar eerlijk is eerlijk het was heerlijk om tegen Pieter te zeggen; ik blijf hier wel even wachten met Xem, hij is op. Die arme Pieter, als Papa heb je het dan altijd toch het zwaarste, hij mag ervoor zorgen dat de auto hier komt. Extra blij zijn we als 10 minuten later de auto aan horen komen rijden. Pieter en ik hebben met elkaar afgesproken, dat dit een wandeling is, die we niet met iedereen kunnen doen, want als er ineens 4 vrienden in de zomer langs willen komen, zouden we hem 4 keer moeten lopen. Één of twee keer willen we hem lopen, dus wie het eerste komt, wie het eerst maalt, maar ook al lopen wij hem niet, wel echt doen het is zo mooi! En een extra tip van ons, niet gelijk denken, dat je wel even naar Stegastein kunt lopen en de dag erna Aurlandsdalen. Wij hebben twee dagen niet fatsoenlijk trap kunnen lopen?? ( we hebben een appartement??), of bukken, maar we hebben intens genoten om dit met z’n vijven te kunnen ontdekken.