HOLLANDSE NIEUWE

Het is alweer een paar maanden geleden, dat ik mijn eerste werkdag erop heb zitten, ik vind het wel tijd worden voor een update.

Het gaat hier toch wel heel erg anders dan dat ik gewend was in Nederland, natuurlijk is hier echt niet alles beter dan in Nederland en loop ik echt wel tegen bepaalde dingen aan.

Het duurde niet heel lang voordat ik me erg thuis en vertrouwd voelde in mijn nieuwe werkomgeving.

Mijn collega’s zijn erg relaxt en aardig, wat natuurlijk zeker bijdraagt aan een leuke werksfeer.

Door de Corona is er nog niet heel veel te beleven in Flåm, wat betekent, dat ik rustig kan wennen aan het werktempo.

Of nou ja “tempo”, als ik het vergelijk met Nederland, dan is dit meer het tempo wat de luiaard heeft in de familie film Zootopia (als je hem nog niet gezien hebt erg leuk, zeker met kinderen.)

Alles lijkt hier toch met een soort vertraging te gaan, wat soms ook tot ergernissen kan leiden. In Nederland zijn we gewoon van het “niet lullen maar poetsen”, terwijl ze hier echt over de meeste dingen 2 keer zo lang kunnen doen.

Over het algemeen heb ik super fijne werkdagen, toch zijn er ook minder fijne geweest, dat is natuurlijk al vrij snel, als je nog maar pas ergens werkt.

Vaak is dit geen goed teken, in mijn geval ligt het niet aan mijn werk maar aan mijn werkuren.

Nu is er één ding sterk bij mij veranderend, waar ik in Nederland niks durfde te zeggen, stap ik hier naar mijn leidinggevende en trek ik mijn mond wel open.

Wow; dit klinkt echt mega stoer, maar het gaat in werkelijkheid toch iets minder stoer dan hoe ik het jullie nu voorspiegel, dan ben ik al zeker 10keer naar het toilet geweest en zijn er heel wat tranen gevloeid van de spanning.

Het is natuurlijk altijd fijn om ook de sterke kant in je hoofd mee te maken, dan heb je iets om naar toe te werken, er moet immers ruimte blijven voor groei, anders sta je stil en dat is nooit goed, voor niemand niet!

Het is mijn eerste ervaring met het horeca leven en ik kan oprecht zeggen, het is een zwaar beroep, de hele dag ben je in de weer, je loopt van hot naar her, ik heb nooit geweten dat ik zulke kuitspieren kon ontwikkelen.

Dat is gelijk mooi meegenomen, want door deze werktijden blijft er weinig ruimte over voor sporten, heerlijk dus als je het gelijk kan combineren.

Mijn werktijden zijn van 12:00 tot 20:00, of nou ja, je staat ingedeeld van 12:00 tot 18:00, maar dan moet je wel alles nog schoonmaken en opruimen.

Ik was natuurlijk erg optimistisch vanwege de vele verhalen, die ik had gehoord; van, “Het gezin blijft op één staan” en je krijgt aangepaste werktijden aan je gezinssituatie, daar heb je hier gewoon recht op.

Pieter heeft wel de ideale tijden om te combineren met het gezin, dus inderdaad redelijk verwend, tot je dan zelf echt begint en je er achter komt, dat mijn tijden helemaal niet gezins-proof zijn.

Een hele tijd heb ik tegen mezelf gezegd;" niet zeuren Wen, je wou werken, dan zijn dit de consequenties”, maar als je dan elke dag een verdrietige en boze Xem aantreft is het op den duur klaar.

Er komt dan een soort leeuweninstinct naar boven, bijzonder hoe moeder natuur dat regelt, nooit was bij mij dat gevoel zo sterk aanwezig, maar jongens, langzaamaan begint de welp in mij uit te groeien tot één van de grootste leeuwensoorten, die er bestaan.

Xem is nummer ÉÉN en daar vecht ik voor als het moet!

Er moest dus echt iets gaan veranderen ,allerlei verwijten aan mijzelf kwamen boven drijven, maar het loste mijn probleem niet op. Ja inderdaad, daar is maar één oplossing voor; Je mond opentrekken!!

Ja hoor een paar weken geleden was het zover, dit kon zo niet langer, Xem wordt steeds ongelukkiger en ik diep van binnen ook en zoals dat dan gaat in mijn hoofd, zijn de conclusies drastisch;”Ik stop er mee” zei ik tegen Pieter.

“Je vindt het werk toch leuk?, ga nou eerst eens een gesprek aan voor je gelijk alles opgeeft”zegt hij gelukkig, heel wijs.

Waarom is bij mij alles zo zwart-wit, ik heb geen idee, moet ik eerlijk bekennen.

Eindelijk heb ik genoeg moed verzameld en ik gooi alles op tafel, met dikke tranen leg ik mijn situatie uit, mijn leidinggevende is zichtbaar geschrokken, ze vraagt gelijk of ik nu wil stoppen.

Nee, dat is eigenlijk niet wat ik wil, ik vind het werk super leuk en ook heb ik lieve collega’s, het is hard werken, dat wel, maar dat geeft ook een zeer voldaan gevoel.

Ik leg uit dat de werktijden zeer moeilijk te combineren zijn en dat Xem allang op bed ligt als ik thuis kom, gelukkig begrijpt ze mij en ze belooft om voor een oplossing te zorgen.

Ik kom 10 kilo lichter thuis, jeetje, dan besef je pas hoe lastig ik het vond en hoe moeilijk zulke gesprekken toch nog zijn.

Als ik de volgende dag op het werk kom, krijg ik gelijk goed nieuws, het is fantastisch, ik heb nieuwe werktijden, vanaf nu werk ik van10:00 tot 15:00, perfect of nou nog niet helemaal, want perfect zou zijn; van 08:00 tot 15:00, maar dat komt omdat we nog niet zoveel open zijn, vanwege de Corona.

Ze zijn erg blij, dat ik het eerlijk heb gezegd en dat ik niet mijn ontslag heb ingediend, ze willen mij helemaal niet kwijt, erg leuk zo een compliment, maar soms ook zo ongemakkelijk.

Ze vinden me echt een aanwinst en ze zien mij als de mama van het restaurantteam, hopelijk is dat ook een compliment, haha.

Natuurlijk nemen we die 2 uurtjes voor lief en gaan we dit zeker proberen, nu kan ik ook het echte werkleven in Noorse stijl beleven en heb ik weer meer tijd voor mijn gezin, jullie snappen wel, dat wij allemaal weer super gelukkig zijn!

Even terugkomen op de titel ”Hollandse Nieuwe”, mijn blog heb ik natuurlijk niet voor niks zo genoemd.

Er gaan hier best veel dingen anders dan ik gewend ben, zo ook het werktempo; jongens, echt dat is een dingetje hoor!!

Weten jullie het voorbeeld van de schuifdeuren nog, dat ik weleens in één van mijn blogs heb benoemd, hier moet je echt geduld hebben om door de schuifdeur te lopen, anders loop je er vol met je snufferd tegenaan.

Zo gaat het dus met alles, de afwasser is dan ook geen grote fan van mij, maar dat trage gedoe, ik moet er maar erg aan wennen.

Wij waren in Nederland zo gewend om hup even door te pakken, dus als hier tafels afgeruimd moeten worden, dan hup gas erop en zo alles de afwasmachine in, denk ik dan, dat gaat bij mij in één moeite door.

Nee joh, hier is dat echt anders, je hebt b.v. een tafel afgeruimd, vervolgens zet je de spullen neer bij de afwasmachine; Oh !!, je krijgt een berichtje op je telefoon, hup alles wordt even stilgelegd en je handelt eerst je sociale dingen af en dan, ja dan komt die vaat weleens.

Jullie snappen vast wel, dat botst soms behoorlijk.

Meerdere malen per dag krijg ik dan ook de volgende opmerking naar mijn hoofd geslingerd; “Tandje minder hè Wendy, dat Nederlandse tempo moet er echt uit”.

Nog zo’n extreem verschil; heb je dorst, laat dan de klant aan de kassa maar even wachten hoor, je kan best eerst even wat drinken, of staat er een taak niet in jou contract, dan doe je die gewoon toch niet.

Haha, zo zijn er hier heel wat dingen, waar je in het werkleven echt tegen aanloopt.

Natuurlijk zijn er ook positieve verschillen, als je aan het einde van de maand je salaris krijgt, de eerste keer kon ik het gewoon niet geloven.

Hier krijg ik het bewijs onder ogen, dat de verschillen tussen beroepen veel minder groot zijn dan in Nederland.

Natuurlijk verdient een dokter wel iets meer dan mij, maar niet zo extreem veel meer, dus of je nu bij de MacDonalds werkt of arts bent of in een universitair ziekenhuis, dat loopt niet zoveel uiteen.

Dat heeft ook wel iets heel moois, vind ik, zo zijn de verschillen tussen echt arm en echt heel rijk hier ook echt een stuk kleiner en heeft iedereen hier best een goed leven.

Wel gaan ze er in Noorwegen vanuit, dat beide partners fulltime werken, maar dat is dus ook goed te doen, want zodra je een gezin hebt worden de werktijden echt wel voor je aangepast, als je je mond maar opentrekt.

Parttimers of éénverdieners vinden Noren niet normaal, nu is dat ook nauwelijks te doen met het hogere uitgavenpatroon.

Daar tegenover zie je nauwelijks mensen met een burn-out of heel ongelukkige mensen, wat ik steeds beter begin te berijpen, met zulke werktempo’s is de kans op een burn-out bijna nul.

Ik hoop, dat ik jullie nu een beetje een beeld heb kunnen geven van mijn eerste maanden in het arbeidsproces en zoals jullie zien, soms is het even vechten en zoeken, maar het komt goed!

Ik kan echt oprecht genieten van mijn werk en het is nog even zoeken naar het werken op Noors tempo, maar ook dat zie ik wel goed komen.

Pieter is daar een top voorbeeld van, die is van echte workaholic naar superpapa en fantastische echtgenoot gegroeid, wat ben ik trots op die man, echt waar!

Wij hopen hier natuurlijk echt een heel fijn leven op te kunnen bouwen, want dat begint ook steeds noodzakelijker te worden, want mocht om welke reden dan ook, onze emigratie toch ten einde lopen en we weer terug naar Nederland zouden verhuizen, dan hebben wij beiden op werkgebied denk ik, echt een probleem.

We worden hier duidelijk te veel verwend!

Ik heb helaas geen foto van mezelf op het werk, maar veel Hollandser dan deze lieve jongen wordt het niet.