HET IS ZO VER!!!

Zoals jullie eerder hebben kunnen lezen is het toch gelukt om een baan te vinden, nooit gedacht dat je er zo naar uit zou kunnen kijken om weer aan de slag te gaan.

Er is wel iets vreemds aan de hand, jullie kennen mij natuurlijk als een grote stress kip, maar in dit geval kijk ik er zo naar uit, dat er helemaal geen plaats is voor stress, ik kan jullie vertellen het is een zeer aparte ervaring.

Ik maak me zelfs een beetje zorgen, is dit wel een goed teken?

Al het onbekende is natuurlijk vreemd, dus het is heel erg logisch dat ik even moet wennen aan dit nieuwe gevoel.

Op mijn eerste werkdag moet ik pas om 10:00 uur beginnen en zal ik werken tot 14:00uur een kort dagje om er in te komen.

Nu zal ik sowieso voorlopig nog geen hele dag werken, maar dat komt doordat ze nog niet heel lang open zijn, ivm de Corona.

Nu mogen we hier zeker niet klagen, toch voelen we ook hier hoe hard Corona de wereld treft en komen ook hier nog geen toeristen.

Daardoor zijn de café’s en restaurants nog niet elke dag geopend en hebben ze kortere openingstijden, het moet wel rendabel zijn natuurlijk om open te gaan.

Op zich vind ik het niet zo een heel groot probleem, dat ik nu in het begin korte dagen werk en dat het nog wat rustiger is, zo kan ik alles op mijn gemakje leren.

Iedereen is bij binnenkomst gelijk super aardig en ik word zo lief welkom geheten, hier is wederom geen spraken van stugge terughoudende Noren, wat echt ontzettend fijn is.

Nu heb ik een kleine voorspong, doordat Pieter hier al een paar keer tijdens de verbouwing heeft gewerkt, weten ze dat ik de vrouw van Pieter ben, ze zijn erg blij met hem, dus dat kan ook wel eens in mijn voordeel werken.

Je kan het natuurlijk ook anders zien, Pieter heeft de lat gelijk lekker hoog gelegd, dat werkt dan gelijk weer iets minder goed voor mijn zelfvertrouwen.

Ja lieve allemaal, ook op zo’n eerste werkdag zit dat me soms toch in de weg, waar ik normaal altijd mijn babbeltje wel klaar heb, merk ik dat ik nu toch wel erg stilletjes ben.

Na mijn binnenkomst ga ik eerst met Eileen(de mevrouw die mij heeft aangenomen) naar boven, daar krijg ik ook mijn contract, nu stelt dat in Noorwegen niet heel veel voor, nu ik dit op schrijf heb ik eigenlijk geen idee of het in Nederland wel wat voor stelt ?.

Haha, ik lees ze nooit, ik ben zo’n gevalletje, ik teken wel gewoon, meestal vraag ik voor ik vertrek nog wel even aan Pieter, kan ik dat gewoon tekenen of moet ik zeggen dat ik het mee naar huis neem ?

Vaak heb ik er toch geen verstand van en staat het in zulke moeilijke zinnen omschreven, dat ik er niet eens aan ga beginnen.

Erg hè, zo moet ik gelijk terug denken aan een keer, dat we bij de notaris onze huwelijkse voorwaarden gingen ondertekenen, toen vroeg ik ook aan Pieter;”heb jij dit gelezen, kan ik dit tekenen.”?

Nog heel goed weet ik, dat de notaris erg om mij moest lachen, die zei tegen Pieter;”jij kon er alles in laten zetten, ze leest het toch niet.”

Dus het contract heb ik getekend en we konden door met de volgende zaken, natuurlijk heb ik ook werkkleding nodig.

Voor de werkkleding moest ik zelf een zwarte broek aan schaffen en zwarte schoenen, een t-shirt en een schort krijg ik van het werk.

Dan gaan we naar beneden, het voordeel is dat het restaurant nog gesloten is, dat opent op Donderdag pas om 12:00uur, zo heb ik alle tijd om even op een rustig tempo alles door te lopen.

De spanning begint te komen, die kassa is toch wel een dingetje en ook voor de communicatie ben ik een beetje bang, ga ik dat met mijn Jip en Janneke Noors wel redden?

Ze spreken op het werk veelal Engels, omdat er ook veel medewerkers uit Polen of Letland komen, maar de vaste medewerkers zijn wel bijna allemaal Noren, dus dat is mijn doel om daar zoveel mogelijk Noors mee te praten of in ieder geval het te gaan proberen.

Eileen laat me echt van alles zien, ook krijg ik een rondleiding in het hotel en ook de praktische dingen , waar de afvalcontraniers staan, waar ik de voorraad kan vinden, elk hoekje in en om bij het grote gebouw wordt uitgebreid geshowd, als ik dat straks allemaal nog maar weet.

Dan is het zover; 12:00uur, vandaag word ik ingewerkt door Edgards, een jongen die al 5 jaar in het café-restaurant werkt.

De deuren zijn nog maar net open en de eerste gasten komen al hun wekelijkse bestelling plaatsen, op Donderdag is het raspeballen-dag, veel lokalen komen die maaltijd eten in het Restaurant, zie het een beetje als “Woensdag gehaktdag”.

Er doet zich alleen 1 probleempje voor ,Edgards is nergens te bekennen, daar sta ik dan, gelukkig zijn de koks in de keuken de beroerdste niet en komen me gelijk helpen.

Ze komen tot de ontdekking, dat er een foutje in het rooster zit, hij begint pas om 13:00uur, zo zit er niks anders op dan te overleven tot hij er is.

Gelukkig laten de mensen even op zich wachten en heb ik het erg rustig, zo kan ik alles even goed bestuderen, ik zie dat de koelkasten vrij leeg zijn en nu kan je met bijvullen niet heel veel verkeerd doen, denk ik zo.

Als Edgards er eenmaal is, begint het ook langzaamaan wat drukker te worden, dat zorgt ervoor dat mijn hoofd vol wordt gepropt met informatie, echt alles is nieuw, dat betekent heel veel leren en ontdekken.

De tijd vliegt ook voorbij en mijn eerste korte werkdag zit er al weer op, als ik in de auto onderweg naar huis zit, merk ik hoe hard mijn hoofd heeft moeten werken en een migraineaanval komt harder opzetten dan ooit.

Toch voelt het als een zeer leuke en voldane eerste indruk, op mijn nieuwe werk.

De volgende dagen merk ik hoe snel ik me er thuis voel, Edgars is Vrijdag vrij en ik ben alleen met de jongens in de keuken, natuurlijk is dat super spannend, maar met af en toe wat hulp weet ik me redelijk te redden.

Het scheelt alles, dat het ook Vrijdag helemaal niet druk is, wel merk ik dat mijn wankelde Noors me soms wat in de weg zit, niet tegen de klanten, want dat is toch meer basis Noors, vooral met mijn collega’s is het soms best lastig, als je wat diepere gesprekken wilt voeren, daar komt bij kijken dat mijn Engels ook rammelt aan alle kanten, zo ligt een grappige uitspraak al snel op de loer.

Als je wilt zeggen, dat je even de was naar boven brengt en gelijk ophangt op een hanger, klinkt dat uit mijn mond bijvoorbeeld zo;”I do the was and hang it on a hanger.”

Toch ben ik erg blij als ik Edgards weer zie, haha ik omhels hem nog net niet, maar mijn extreem brede glimlach bij het weerzien zegt vast genoeg.

Geen idee wat hij daar eigenlijk van denkt, zeker niet als ik nu terugdenk aan ons softijs avontuur.

Kennen jullie de Film “Ghost”, daar zit een scene in waar ze pottenbakken en dan helemaal verliefd zijn, zelf heb ik die film nooit gezien, maar ik hoor altijd dat Patrick Swayze achter iemand zit en dan samen de handen door de klei begeleidt.

Nou in mijn geval is het dus, dat onze handen elkaar begeleiden met soft ijs maken, echt waar het is een drama heel dat softijs gebeuren, hoe ik het ook probeer de vormen die ik produceer zijn niet verkoopbaar.

Gelukkig kwam hij dus op het idee om het samen te doen, hij houdt mijn hand vast en zo kan ik het gevoel proberen te voelen hoe het moet, natuurlijk is er geen romantische vibe te bekennen.

Ik kan wel zeggen, dat het werkt als je de beweging mee kan voelen ontwikkel je toch een soort feeling met dat ijs, de softijsjes worden mooier en mooier.

De dagen erna gaat ook het opnemen van bestellingen steeds een beetje beter, hier en daar ontstaan er al korte praatjes met de klanten.

Gelijk besef ik hoe hard ik het werk heb gemist, het voelt heerlijk om na een dag werken thuis te komen, het geeft een soort voldaan gevoel.

Nu hoop ik natuurlijk dat de Corona steeds een stukje meer zal gaan verdwijnen, dat het toerisme weer steeds meer op gang gaat komen, als ze dan ook nog tevreden zijn over mijn werk-skills, dan ziet het er naar uit, dat ik hier weleens een hele leuke baan zou kunnen gaan hebben.

Natuurlijk hoop ik, dat als jullie hier ooit eens komen, dat ik ook voor jullie zo een prachtig softijsje kan maken, het schepijs is trouwens ook bijzonder goed!

En vergeet de Raspeballen-Donderdag niet.