GOED SKIPAK OF FINSE SAUNA?

Het is zover, het wordt tijd om die langrenn ski’s eens te trakteren op een portie sneeuw, we hebben ze natuurlijk niet gekocht om ze te laten verstoffen in een muf schuurtje.

Voor onze eerste keer zoeken we het niet ver van huis, boven bij Stegastein is er genoeg sneeuw gevallen, om onze eerste meters te maken.

We hebben van te voren You-Tube filmpjes bekeken en kwamen al snel tot de conclusie, dat dit goed te doen moet zijn.

Ik bedoel je klikt twee latten onder je voeten en je glijdt door de sneeuw, dat kan toch iedereen.

Laten we beginnen bij het begin; het inklikken van de latten, zo makkelijk als het lijkt is het dus echt niet.

Eerst helpt Pieter Xem maar even op weg, die is er zo mee weg ongelofelijk, we knipperen twee keer met onze ogen en hij is al meters verderop.

Hoe dan? denk ik bij mezelf, ik ben al zeker 10 minuten bezig alleen met het bekijken, hoe ik de schoen in die lat kan krijgen.

Na 15 minuten ploeteren zet ik voor de eerste keer mijn hulplijn in;“Pieter” roep ik ,je moet me echt even helpen.

Pieter heeft een grijns van oor tot oor, die voelt de bui al hangen, dit gaan lange kilometers worden.

Als ik dan ook eindelijk ben ingeklikt gaan we beginnen, de mannen hebben het stukje al zeker 5 keer heen en weer gedaan, als ik voor de eerste keer kennis maak met mijn langrenn in de sneeuw.

En ja hoor, nog bij het afleggen van de eerste centimeters zijn daar de eerste;”OE en AAAH’S al te horen.

Even vraag ik mij af of ik in een Finse sauna ben beland, of dat ik gewoon een super goed skipak heb gekocht, het zweet staat op plekken waar je het echt niet wilt hebben.

“Even doorzetten”hoor ik Pieter roepen.

Even doorzetten, hoe dan?

Hoe kan ik mezelf hierop ooit voortbewegen?

Ik heb echt geen idee, alles glijdt en schuift, ik ga alle kanten op behalve gewoon rechtdoor.

Oké, we moeten even helder nadenken, ik heb niet voor niks stokken gekocht, dus die moeten een functie hebben, ik besluit om eerst die stokken in de sneeuw te prikken en dan mijn voeten te bewegen, het lijkt te werken!

En ja hoor, na 10 minuten ploeteren zit er zowaar beweging in mijn benen.

Xem heeft de slag al aardig te pakken, die legt het stuk waar we oefenen wel 10 keer heen en weer af, terwijl ik nog niet eens op een derde ben, hoe doet hij dit toch?

Pieter heeft een zo recht mogelijk stuk weg uit gezocht, maar iedereen die Noorwegen een beetje kent, weet ook dat er eigenlijk niet veel vlakke stukken zijn.

Zo komen we bij de eerste heuvel aan, in mijn ogen is dit de Mont Ventoux, in werkelijkheid is het nog niet eens echt een heuvel, eigenlijk is het nog lager dan een verkeersdrempel.

Geen idee hoe het kan, maar mijn ski’s vliegen gelijk alle kanten op; ”Pieter kom”schreeuw ik vanuit mijn tenen, terwijl ik in de bambi houding sta.

Pieter komt niet meer bij van het lachen, toch is hij mijn reddende engel en bevrijdt mij uit die latten.

Met bibberende knietjes en tranen van angst over mijn wangen bedenk ik mezelf of ik dit wel moet willen, maar als ik dan die mannen zie genieten, dan moet mij dit toch ook lukken.

Voor die dag is het genoeg geweest, het wordt hier nu rond 15:30uur schemerig en om 16:00 uur is het dan echt donker, dus we gaan naar huis.

Een paar dagen later besluiten we om het nog een te proberen, dit keer gaan we naar Myrkdalen, het skigebied ligt op een uurtje bij ons vandaan.

We gaan goed voorbereid op pad ,trekken ons wollen thermo ondergoed aan, extra handschoenen en mutsen mee en we zijn klaar voor het avontuur.

Het is prachtig onderweg, alles word steeds witter om ons heen en je kan nu goed zien dat wij op een bijzondere plek wonen.

Het is bijna een cadeautje ,dat je niet elke dag sneeuw moet ruimen voor je de deur om weg te kunnen.

Natuurlijk zou het voor Xem een groot feest zijn, als we grote hopen met sneeuw voor de deur zouden hebben, dat wilt ieder kind denk ik.

Hoe extra bijzonder is het waneer je dan al die sneeuw om je heen ziet.

Aangekomen bij het skigebied, heb je gelijk een vakantiegevoel en wat is het druk.

Voor jullie is het vast vreemd om nu in deze coronatijd te lezen dat het druk is.

Nu is er in Noorwegen weinig corona, zeker in het gebied waar wij wonen heb je nauwelijks last van besmettingen.

Dat is erg fijn, zo ben je ook bijna niet beperkt om iets te doen en dat is goed te zien in zo’n skigebied.

We laden alles uit en de skijassen gaan aan, Xem kan niet wachten om die latten onder te binden, ik heb daar meer mijn bedenkingen bij.

Ook bij de langrenn tracks is het druk , waar ik hier niet bang ben om hier Corona op te lopen, ben ik wel bang om een flater te slaan in deze drukte.

Ik besluit om het eerste stuk maar lopend af te leggen, dat lijkt me veiliger voor iedereen.

Pieter vraagt heel lief “of hij moet wachten;”nee hoor ga maar lekker met Xem, ik volg wel”roep ik naar hem terug.

Ik zie een vlak stuk, waar weinig mensen staan;”perfect”!

De latten gooi ik voor me uit en als een echte prof klik ik nonchalant in.

Zien jullie dat, wil ik schreeuwen;“ik kan me in klikken”!

Waar ik me op dat moment de superster voel, is het lachen me alweer snel vergaan, als ik de eerste centimeters voort ploeter, glibberend en glijend kom ik voorruit.

Een naaktslak is vast sneller, maar ik kom vooruit.

Deze omgeving jongens, ik wil het zo graag omschrijven, het is magisch! je voelt je zo rijk .

Mensen die weleens op wintersport zijn geweest, snappen vast wel wat ik bedoel, alles zo wit om je heen;”fantastisch”!

Maar goed, als ik mezelf weer wakker heb geschud, besef ik dat ik op latten sta en hoe glibberig het is, ik besluit om eens even om me heen te kijken hoe de anderen dit doen.

Alles komt voorbij, van peuters tot 80-jarige, de een iets beter getraind dan de ander, maar iedereen kan zich verplaatsen op de latten, dus er is hoop!

Alleen door te kijken ga ik het niet leren ,ik zal kilometers moeten maken, inmiddels zijn Pieter en Xem al een heel stuk verder, die krijgen de slag steeds beter onder de knie, zelf de heuvel op lopen gaat al makkelijker.

Op dit parcours heb je verschillende routes, die kan je bekijken bij een groot bord op het parcours.

Als ik eenmaal bij het bord ben aangekomen zijn Pieter en Xem alweer klaar voor vertrek;”lets go”! roepen ze in koor, natuurlijk “lets go”, denk ik bij mezelf.

Nog uit hijgend en bijkomend van mijn eerste meters willen de mannen weer verder, maar niet zeuren Wendy, hup gaan met die banaan!

Pieter heeft de dag ervoor beloofd aan Xem, om zijn oude juf van zijn school in Nederland even te bellen, die wil Xem weleens zien op die latten, natuurlijk houdt Pieter zich aan die belofte.

Ze vindt het geweldig en eerlijk gezegd dat is het ook, die kinderen zijn nog zo flexibel en leren nog zo makkelijk.

Dan hoor ik woorden, die mij gelijk stressvlekken bezorgen, ze wilt ons ook wel even zien;”natuurlijk geen probleem” hoor ik Pieter zeggen.

Nog nooit heb ik de telefoon zo snel van Pieter overgenomen;” ik film jullie wel even” zo dat heb ik perfect opgelost “en nu jij” hoor ik aan de andere kant van de telefoon.

Jij?, denk ik bij mezelf, dat ben ik, Pieter en Xem zijn al ver weg,“ik heb niemand die de telefoon vast kan houden” vertel ik haar, hopend dat ik eronder uit kan komen.

“Stuur je me dan een filmpje” is het volgende wat ik door de telefoon hoor.

Heel stoer en zelfverzekerd zeg ik;”natuurlijk dat gaan we doen”.

Nu ik dit type, denk ik oeps filmpje vergeten te maken, kom ik er toch nog onderuit.

Na het gezellige belletje gaan we verder aan onze track en de uitdaging, alleen hebben de rechte stukken plaats gemaakt voor het Himalaya gebergte, nu zie ik de complete Mount Everest voor me.

Om jullie even een voorstelling te geven van de hoogte, deze keer is het wel te vergelijken met een verkeersdrempel alleen dan wat langer.

Alles bibbert en trilt in mijn lichaam, maar we nemen de gok, we gaan die berg(verkeersdrempel) op en je gaat het niet geloven het lukt, we zijn er overheen gegaan!

Dat geeft moed al denk ik, dat ik hier wel wat langer de tijd voor nodig zal hebben om het onder te knie te krijgen.

De jongens kunnen zich al prima redden, maar ook die moeten nog wel wat kilometers afleggen.

Als jullie over 5 jaar nog eens kijken op mijn blog, vertel ik vast trots, dat ik de laatste plaats heb behaald in langrenn toernooi voor 65-plussers!