EEN WARM GEVOEL

Eind Oktober, de eerste sneeuw begint al te vallen hoog in de bergen, de toppen worden steeds witter, ook blijft de sneeuw steeds meer liggen.

De eerste wegen boven in de bergen worden afgesloten en zullen pas in het voorjaar weer open gaan.

Het winterse gevoel gaat nu echt beginnen, hier in Noorwegen.

Stiekem hebben we daar altijd al van gedroomd, eindelijk eens een echte winter!

We kunnen niet wachten, om ons eerste sneeuwballen gevecht te houden met Xem, van de bergen af te sleeën, laat dat winterwonderland maar komen.

Wat denk je van een witte kerst! ow wauw, die gedachten alleen al, de twinkeling in mijn ogen bij het typen van die woorden.” Fantastisch!”

Van meerdere mensen om ons heen, horen we dat het hier al erg koud is dit jaar.

Dit wordt de vuurdoop voor ons, als de Noren het al koud vinden.

Dan snappen jullie wel dat de zomerdekbedden hier plaats hebben gemaakt voor ons winter donsje.

De flanellen overtrek laten we nog even in de kast, die bewaren we voor de nachten, dat we wakker worden met ijspegels aan onze neus.

Je moet ervoor zorgen, dat je nog kunt uitbreiden, als je nu gelijk het complete winter assortiment al gaat gebruiken, wat moet je dan straks, als het hartje winter is.

Pieter heeft het na 2 keer ruiten krabben al gehad.

Ow jee, even vraag ik mezelf af ben jij wel naar het juiste land verhuist?

Hij besluit om een Deva (een klein kacheltje) te bestellen, geen idee wat het is maar volgens Pieter beschikt elke Noor zonder een garage over zo een apparaat.

Toch maar even nagevraagd, wat ik me daarbij voor moet stellen, de uitleg was als volgt:,

als je om 08:00uur weg moet met je auto, dan stel je de Deva in dat hij om 07:00 uur aangaat.

Je auto wordt verwarmd en je hoeft niet te krabben, ideaal dus!

Wel hebben wij echt een geluk met de plek waar we nu mogen wonen.

Hier beneden aan het fjord ligt niet vaak sneeuw, maar als we 10 minuten de bergen in lopen, dan hebben we dikke lagen sneeuw.

De mensen zeggen hier zeggen, zo heb je niet de lasten maar wel de lusten, want elke dag je auto uitgraven van 2 meter sneeuw gaat ook snel tegen staan.

Nog een reden, om hier ooit een huis weten te bemachtigen.

Wat ons hier opvalt is, dat er geen centrale verwarming is in Noorwegen, de huizen zijn voorzien van elektrische kachels en vloerverwarming.

Natuurlijk beschikt bijna elk huis over een houtkachel, hoe romantisch wil je het hebben.

Hoe sfeervol en romantisch het ook is, er schieten ook wat angst gedachten door mijn hoofd.

Ik besluit om het nummer van de brandweer, met dikke merkstift op een groot vel papier te schrijven en dat op de keukenkast te plakken, gewoon voor de zekerheid.

Natuurlijk moeten we eerst voor hout zorgen, anders kan de kachel niet aan.

En ja hoor, daar komt onze perfecte bovenbuurman (Evan) om de hoek, die gaat altijd in Oktober om stookhout, zo vraagt hij of hij gelijk wat hout voor ons mee kan nemen.

Dat slaan we natuurlijk niet af, ook weet hij nog een hakblok voor ons te regelen, geweldig toch zo een buurman!

Het weekend dat volgt, komt Evan met twee big bags thuis.

We laden het hout met zijn allen uit, Xem is een top hulp, met zijn allen hebben we binnen 2 uur die grote zakken leeg.

Het stook seizoen kan beginnen!

Pieter heeft de eer en gaat als eerste de kachel aansteken, natuurlijk bellen we even naar opa en oma voor dit speciale moment.

Het gaat perfect, “Pieter wat beschik jij toch over veel talent,” zeg ik nog tegen hem, jij kunt toch ook echt alles.

Zo schiet er ineens een uitspraak van ons nichtje door mijn hoofd, die heeft ooit gezegd:”mijn oom Pieter, die kan alles!”

En inderdaad lieve Fenne ik ben het helemaal met jou eens, die Pieter, die kan alles.

Xem vind het fascinerend en blijft maar naar de vlammen kijken.

De volgende dag op Zondagochtend wilt Xem gelijk de kachel weer aan doen als hij wakker is, natuurlijk doen we dat, alleen deze keer loopt het iets anders.

Op Zondagochtend maken we bijna altijd een wat uitgebreider ontbijt, de mannen regelen het vuur en ik het eten.

Op de een of andere manier vind ik het wel erg naar hout ruiken in huis, ook krijg een gek nerveus gevoel.

Dan zie ik het het ziet helemaal blauw, met lichte paniek, zeg ik tegen Pieter,”dit is niet goed er komt allemaal rook uit die kachel de woonkamer in”.

Pieter heeft voor het eerst ook lichte stress, het is half 8 in de ochtend en die rookmelders zijn erg gevoelig.

Je wilt niet de bovenburen wekken met zo een vreselijk brandalarm, wapperend en blazend weten we de rook weg te houden van de rookmelders .

Ineens ziet Pieter het probleem, je hebt de afzuigkap aan, ja ik zou toch een ontbijtje regelen, met een gekookt eitje, verse broodjes enzovoort.

Dat kan dus niet!, de afzuigkap kan niet te gelijk met de kachel aan, of nou ja niet als je hem net aansteekt, na een minuut of 20 kan dat wel.

Nu ik zit te typen, kan ik even niet precies de woorden omschrijven van hoe het zit, maar het heeft iets te maken met de trek of zo .

Zo zien jullie maar, even de houtkachel aansteken is zonder ervaring nog niet altijd zo makkelijk.

Pieter moet natuurlijk werken, ik zit overdag dan thuis, werk aan mijn blogs, poets een beetje, zorg voor het eten en ga er af en toe ook even op uit, de natuur in.

Nu krijg ook ik het soms best frisjes in huis en zal ik toch die kachel eens aan moeten steken.

Ow jee, Pieter zei het nog zo,”let je op dan kan jij het de volgende keer ook”.

“Ja”, riep ik toen naar hem bij mezelf denkend, dat komt vast wel goed, helemaal niet opgelet natuurlijk.

Nu vind ik het toch vrij spannend merk ik, ik maak de kachel eerst schoon, de oude as eruit, zo kan ik met een schone lei beginnen.

Ik leg het hout voor me neer van klein naar groot, dat is denk ik hoe je een vuurtje opbouwt.

Nu had ik natuurlijk even op youtube kunnen kijken, maar nee ik ben meer iemand van gewoon doen, of iemand anders even om raad te vragen, het zelf opzoeken, nee dat doe ik eigenlijk nooit.

Ik besluit de brandblusser uit de gang, toch maar naast de haard te plaatsen, gewoon voor de zekerheid, het nummer van de brandweer noem ik drie keer hardop, dat ik het zeker kan onthouden.

Dan steek ik de aanmaak blokjes aan, leg de eerste houtjes erop.

Wauw!,helemaal verbaast van mezelf bel ik Pieter en gil door de telefoon dat de haard brandt, zelfs Pieter is trots!

Zo zijn er heel veel nieuwe dingen voor ons, die bij deze emigratie komen kijken.

Maar elke keer blijft het een klein feestje, als het ons dan weer lukt.

Zo kunnen we nu ook de winter hier in Noorwegen warm te gemoed gaan en hoop ik nog vaak de houtkachel aan te mogen steken.

Om zo samen met de mannen, van de heerlijke winterste dagen en avonden te kunnen en mogen genieten!