EEN "MINI"DROOM

Zoals jullie hebben kunnen lezen is het gelukt; ik heb een baan!

Nog steeds geloof ik het niet helemaal, de taal blijft even een spannend punt, maar daar werken we harder aan dan ooit.

Het bedrijf waar ik ga werken heet;“Furukroa” in Flåm, gelijk maar even reclame maken voor als jullie eens op bezoek komen, haha.

Flåm is hier 8km vandaan, prima te fietsen zou je denken, nu is dat ook zeker prima te doen, alleen als je bedenkt dat het langs de N57 is zonder fietspad of lantaarnpalen, dan kan je je vast inbeelden dat het in de winter net iets te gevaarlijk is.

Zo is er de noodzaak een tweede auto te zoeken voor mij, meer een must dan een luxe. Pieter vraagt aan mij of ik wensen heb?

Als hij de vraag stelt zegt hij er gelijk achteraan;”dat is een domme vraag, al zolang als ik je ken wil jij maar 1 auto”.

Inderdaad, daarin heeft hij gelijk al sinds ik mijn rijbewijs heb, is een Mini Cooper mijn grootste wens, nu zijn die vrij prijzig en hebben wij nooit een giga spaarrekening gehad, we hebben altijd lekker geleefd en gereisd zullen we maar zeggen.

En dat is natuurlijk helemaal prima, herinneringen maken is ons dierbaarder dan een auto, maar als ik nu toch een auto mag kiezen, ja dan is de keuze snel gemaakt.

De zoektocht begint, we bekijken van alles toch blijft de Mini Cooper teveel in mij hoofd en dan gebeurt het, daar staat hij op het scherm.

Bam!; Ik voel kriebels, krijg het warm en er komt een lach op mijn gezicht, die bijna mijn mondhoeken doet scheuren.

Je zou denken dat ik de mooiste man op aarde tegen het lijf loop, maar nee, daar staat hij ineens de auto waar ik altijd op heb gewacht.

Pieter snapt mijn gevoel, ook hij vindt hem te gek, dat is een voordeel voor mij, want als hij hem ook leuk vindt, wordt het voor mij alweer een stapje makkelijker om hem te kunnen kopen.

Natuurlijk kijkt Pieter op technisch gebied heel anders naar een autoadvertentie dan ik, zo kijk ik meer naar het interieur en de buitenkant.

Hij word goedgekeurd we gaan gewoon kijken zegt Pieter, ik denk huh “echt”, dit had ik niet snel zien aankomen.

Hij staat in Bergen te koop, dat is ongeveer 3 uur rijden, best een eindje weg, maar als Pieter het tegen zijn collega’s vertelt zeggen ze oh; die heb je nog dichtbij gevonden.

Hier is een stuk rijden voor iets heel normaal, dat is soms nog even wennen voor ons , al wordt het voor ons ook steeds normaler.

Nu zitten we nog wel even in spanning, omdat Bergen dicht zit vanwege de Corona, daar zijn de besmettingen hoger geweest dan in andere delen, maar we lezen dat alles weer open gaat en dat Bergen weer een groen gebied word, voor inwoners van Noorwegen.

We vragen wel even aan de autoverkoper hoe hij nu te werk gaat nu omtrent de Corona.

Hij zegt alles word extra ontsmet en het het dragen van een mondkapje is van beide kanten gewenst.

Prima, we gaan ervoor, we maken een afspraak, Donderdag 25 Februari reizen we naar Bergen om de auto te gaan bekijken en eventueel te kopen en mee te nemen.

Het bedrijf dat de auto te koop heeft staan is van een jongen die net begonnen is , zo heeft hij nog geen eigen kantoorruimte, hij zit nu nog in een gezamenlijke ruimte met andere jonge ondernemers, ook heeft hij geen eigen showroom.

Hij is zeg maar een tussenhandelaar, die een auto voor een die voor een particulier de auto verkoopt.

Pieter heeft gevraagd om ergens centraal in Bergen af te spreken, we worden naar een ondergrondse parkeergarage geleid, dat voelt toch een beetje vreemd.

Het lijkt wel een kofferbak verkoop en het heeft wat weg van louche praktijken, althans dat is het gevoel wat ik erbij krijg.

De jongen is overigens mega aardig en geeft ons wel een goed gevoel, bij het uitstappen en het zien van de Mini Cooper, is er ook geen naar gevoel meer te bekennen.

We bekijken de auto grondig, of nou ja Pieter doet dat, ik blijf een beetje op afstand het is toch Corona-tijd, ook lijkt me dat beter aangezien ik nog al enthousiast kan zijn.

Inderdaad ik moet me inhouden om niet te gaan springen en juichen van geluk, Pieter zie ik af en toe eens naar mij kijken om mij te polsen wat ik er van vind.

De man stelt voor een proefrit te maken, “ik blijf wel hier als underpant” zeg ik enthousiast, we voeren het gesprek namelijk in het Engels, daarin is vooral Pieter nog net iets sterker bij zulke belangrijke zaken, je kan met gebrekkig Noors misschien weleens tot rare spraakverwarringen komen.

Ineens begint de verkoper hard te lachen en kijkt Pieter aan.

” ja zegt Pieter, blijf jij maar hier als underpant”, nog steeds geen idee waarom beide mannen zo hard moeten lachen.

Dan wordt het me duidelijk ik kan beter helemaal niet communiceren op zulke momenten.

Ik wil zeggen onderpand, dus ik vertaal voor mijn gevoel heel goed naar het Engels, ineens krijg ook ik een lach-kick, oeps dat is niet helemaal goed vertaald.

Die talenknobbel van mij is soms ver te zoeken.

Ik zie de mannen instappen en wegrijden, het enthousiaste gevoel wordt steeds groter, het geluid dat de auto maakt als Pieter het gas intrapt, de kleur, ja het is duidelijk dit is “mijn”auto!

Van al die opwinding komt er een heel ander probleem bij kijken, ik moet plassen, dat is toch niet zo moeilijk zou je denken.

Wel als ik jullie nu vertel, dat er geen winkel of toilet hier te bekennen is.

Daar sta ik dan in een parkeergarage alleen, even vraag ik me af waarom ik ook al weer zoveel water moest drinken.

Gelukkig hebben wij een zeer uitgebreide lunch meegenomen in broodtrommels, die inmiddels leeg zijn.

Zo kom ik op het geniale idee om er een broodtrommel voor te gebruiken.

Ja je moet toch wat, gewoon op de vloer plassen kan ook niet, nu zal ik jullie 1 tip geven, mochten jullie ooit in zo een zelfde situatie terecht komen, stop op tijd, of houd het gewoon niet zo lang op, als ik!

Jullie raden het vast al, inderdaad de broodtrommel is vol en daar zit ik dan alleen in de Volvo op de voorstoel, chips hoe los ik dit op?, even vergeet ik dat een autostoel altijd een beetje schuin afloopt naar achteren.

Gelukkig zijn de stoelen in de Volvo voorzien van leren bekleding en niet van stof en het is ook geen compleet zwembad geworden, dus met een doekje kom ik een heel eind.

Snel checken mijn ogen of er iemand loopt en dan trek ik een sprintje naar het dichtstbijzijnde rioolrooster.

Daar komt Pieter terug, snel hijs ik alles weer terug in de plooi en gaat de gedachte door mijn hoofd, hoe gaan we dit uitleggen?

Gelukkig gaat het eerst over de auto en kan ik dit nog even voor me uitschuiven.

Er worden nog wat technische dingen doorgenomen en we gaan een bod doen zegt Pieter, wauw dat is goed nieuws!

De kans op een Mini word nu echt steeds groter.

De verkoper gaat met de eigenaar bellen en Pieter checkt even bij mij wat ik ervan vind; "je bent zo stil zegt hij, vind je het wel wat”?

Ja wat denk je zelf, ik barst bijna uit elkaar van geluk, maar jij hebt zo vaak gezegd dat ik me nooit te enthousiast moet gedragen, dus ik dacht ik blokkeer al mijn gevoelens maar even.

Dan is het goed zegt hij, want we gaan hem kopen!, wat ongelooflijk ,dit had ik niet zien aankomen.

Na 17 jaar wachten kopen we echt een Mini voor mij, zo voelt het ook echt voor mij.

Nu ik een baan heb zeg ik tegen Pieter, ga ik mijn geld wat ik ga verdienen terugstorten op de spaarrekening ,zo word hij echt van mij.

Natuurlijk is hij van ons samen, maar ik werk altijd graag zelf voor de spullen die ik wil hebben.

Ik heb totaal nog geen idee wat ik ga verdienen, daar kom ik nu pas achter, omdat ik wil uitrekenen in hoeveel maanden ik het geld weer terug bij elkaar heb op de spaarrekening.

Aangezien ik full-time ga werken schat ik dat ik zo een 1500a2000 euro ga verdienen, dan is het ongeveer 5 maanden werken.

7500euro is veel geld voor een auto, maar soms als je ergens al zolang van droomt moet je het gewoon doen.

De staat is prima en er staan nog niet zoveel kilometers op, dus Pieter denkt dat ik er heel veel jaren plezier van zal hebben.

Een paar uur verder ( ja, zo lang duurt een auto kopen in Noorwegen), is het zover ik mag gaan rijden, super spannend.

De auto staat geparkeerd in de parkeergarage bij een paal, ik moet achteruit het parkeervak verlaten.

De Volvo die we nu hebben is een automaat(wat ik elke keer als ik erin rijd nog steeds vreselijk vind ,ik ben een schakel meisje).

Toch geeft dat even wat spanning, kan ik nu nog wel schakelen , ik check drie keer wat ik moet doen met mijn koppeling.

Ik zie dat er zelfs aan begint te twijfelen en zegt; “niet tegen die paal aan hè, zet hem goed in zijn achteruit” haha.

En ja hoor , zonder schokken of deuken rijd ik soepel weg, dat gevoel; onbeschrijfelijk, nog nooit heb ik me zo cool gevoeld.

Als we halverwege zijn wilt Pieter even stoppen en vraagt of hij even mag rijden onder de smoes, dat hij even zeker wilt weten hoe hij op de weg ligt, “anders kan ik het nu nog melden”zegt hij.

Natuurlijk, nou dat dacht ik niet, voorlopig sta ik dit even niet meer af, “rijdt jij maar lekker in je bruine monster” zeg ik tegen hem.

Wat ben ik toch een lekkere kattenkop af en toe, natuurlijk mag Pieter er ook in rijden!

Zo zien jullie maar, laat je dromen nooit los, er komt een dag dat je droom echt uit kan komen, zolang je erin blijft geloven!