EEN LANGE WEG

Ja het is zover, eindelijk de dag dat we op pad gaan naar Bergen.

De plaats waar we moeten zijn, om onze persoonsnummers aan te vragen.

10 keer hebben we de papieren gecheckt, ja we hebben alles.

Al vroeg stappen we in de auto, het is bijna 3 uur rijden.

Dat went snel, niks is hier dichtbij.

Wel is het vreemd.

In Nederland reden we echt niet even naar Amsterdam heen en weer, maar hier doe je dat nu eenmaal makkelijk.

En voelt het gek genoeg ook niet eens of je zolang in de auto zit.

Volgens Pieter, ligt dat aan de wegen, het is geen snelweg waar je 120 op rijd.

Het zijn allemaal wegen, van 60 a 70 kilometer per uur met fantastische uitzichten.

Eigenlijk is het gewoon genieten.

Ook merken we dat Xem daar goed aan went, die heeft wel wat speelgoed mee op de achterbank, maar kan zich makkelijk vermaken met naar buiten staren.

We hebben gehoord, dat die nummers krijgen best weleens een dingetje kan zijn.

Ik probeer Pieter erop voor te bereiden, dat het niet zo hoeft te zijn, dat vandaag alles lukt.

Soms lees je weleens, dat mensen 4 keer onderweg zijn voor alles rond is.

Pieter verzekerd me dat het goed komt, we hebben alle papieren die we moeten hebben.

Rond de middag zijn we in Bergen, wat een gezellige stad.

We treffen het ook wel met weer, het is eigenlijk zelfs iets te warm voor een steden tripje.29 graden!

Maar goed, we zijn hier ook voor een heel ander doel.

Namelijk onze persoonsnummers.

Die zijn erg belangrijk, want daar hangt veel vanaf.

Zo heb je die nodig om een bankrekening te openen, erg handig om je salaris gestort te krijgen.

Of om een Noors kenteken aan te vragen, zo worden we niet steeds gezien, als de toerist.

Verzekeringen af te kunnen sluiten, ja eigenlijk hebben we ze echt hard nodig!

Wat een drukte is het hier, ik verbaas me erover.

Als je al een paar weken, in die heerlijke rust leeft voelt dit een beetje als een mierenhoop. Waar alles door elkaar krioelt.

We komen aan bij het gebouw, ook hier zijn strikte regels rondom de corona.

We moeten buiten blijven wachten.

Er staat een beveiliger, die om het kwartier mensen oproept om te controleren, of je op de lijst staat met afspraken.

Ik merk dat ik zeer rustig en relaxt ben , normaal kan ik voor dit soort dingen weleens gespannen zijn, maar nee het voelt goed.

Pieter heeft mij zo gerust gesteld, dat ik geen reden is tot stress.

Ja het is onze beurt, de beveiliger checkt onze afspraak en we mogen naar binnen.

Ow wat fijn, eindelijk zijn we weer een stapje dichterbij ons leven in Noorwegen.

Het zijn allemaal aparte loketten, wij zijn met zijn drietjes en krijgen een ruim loket.

We hebben voor Xem een kleurboek mee en hem buiten uitgelegd dat hij zich goed moet gedragen.

Dat dit een erg belangrijke afspraak, voor ons is.

Xem doet netjes wat we van hem hebben gevraagd.

Er komt een mevrouw op ons afgelopen, ze kijkt niet zo vriendelijk, zeg ik tegen Pieter.

Die knipoogt geruststellend, naar mij.

Zo, waar kan ik jullie mee helpen?

Ja met onze persoonsnummers natuurlijk, daar hebben we toch een afspraak voor.

Hoor ik mezelf denken.

We moeten alle papieren in leveren.

Tussendoor praat ze nog met een collega, over ons .

We kunnen het Noors al best goed verstaan, dat weet die mevrouw vast niet, want ze verteld op een wat nonchalante manier dat ze een gezin voor haar heeft staan.

Tegen haar collega.

We blijven lief en vriendelijk lachen.

En ja hoor, we zien haar de papieren goed bestuderen dat betekend niet veel goeds.

Nee zegt ze, het is niet in orde.

Wat ???

Niet in orde, dat kan helemaal niet, we hebben alles dubbel gecheckt .

Nee, jullie moeten een internationale kopie van het trouwboekje hebben, dit is een gewone kopie.

En jullie moeten apostilles op de documenten hebben.

Appos wat?, geen idee wat de mevrouw bedoeld.

Dat hebben we nergens terug weten te lezen.

Ja, er zit niks anders op, hier zal het bij moeten blijven.

Dat worden geen nummers, zeg ik tegen Pieter.

We lopen richting de uitgang, een beetje beduusd, dat wel.

Pieter kan het niet geloven, zijn we 3 uur naar hier gereden voor 5 min in een loket te staan.

Om vervolgens weer zonder iets naar huis toe te kunnen.

Nee, dat kan niet.

Ijverig gaat Pieter op zijn telefoon opzoek, wat apostilles zijn.

Het blijken stempels te zijn ,maar die staan netjes op alle documenten.

Pieter waagt zich toch nog een poging terug, richting de mevrouw achter het loket.

De apostilles staan er toch allemaal netjes op, zegt hij, nee dat bleek niet voldoende dat zijn stempels geen apostilles.

Als ik dat woord google, krijg ik toch echt deze stempels te zien.

Nee, hoe goed Pieter zijn best ook doet het lukt niet.

Deze mevrouw heeft er vandaag geen zin in, om ons door te laten in de procedure.

Ook weet ze er nog achteraan te vertellen, dat we nog lang de tijd hebben.

Lang?, vraagt Pieter zich af, ik mag maar 3 maanden zonder een nummer hier verblijven .

Daarna zou ik het land moeten verlaten.

En aangezien een afspraak hier verkrijgen, al 2 maanden in beslag neemt.

Kan ik dit niet echt tijd genoeg noemen.

Jawel hoor, verzekerd de mevrouw aan Pieter jullie hebben tijd genoeg.

Pieter komt de trap terug af naar beneden, waar Xem en ik rustig zitten te wachten.

Hij kijkt beteuterd ,daarbij wist ik genoeg, hoe goed bedoeld zijn poging ook was het is niet gelukt.

Ik merk dat de teleurstelling bij mij niet zo groot is, als bij Pieter.

Ergens moet ik er wel een beetje om lachen.

Wat hadden we nu eigenlijk gedacht, dat iets waar mensen soms 4 keer heen en weer voor reizen, ons in 1 keer zal lukken.

We besluiten om Bergen zelf nog even te verkennen.

Ook hebben we aan Xem beloofd, om te gaan eten bij de Mac Donald.

Dit is de dichtbij zijnde plaats, waar het kan.

En volgens mij is ieder kind daar dol op.

Dachten wij.

Xem is blij!, maar na het eten van zijn happy meal zegt hij,” ik denk dat ik shusi toch lekkerder vind hoor mama”.

Haha, we liggen in een deuk, wat ben je toch een lekker mannetje .

We gaan naar nog wat winkels, voor spullen die we nog nodig hebben , dan is zo een grote stad toch wel erg fijn.

We komen tot de conclusie, dat je zo een 2 keer per jaar hier eigenlijk heen zou moeten.

In het voorjaar, voor je zomerspullen en in het najaar, voor de winterspullen.

Prima, dat is geen straf het is een erg gezellige leuke stad.

Zo rijden we weer richting huis en was het ondanks de tegenslag, toch een heerlijke dag met het gezin.

Klein vervolg nog, op het maken van een nieuwe afspraak voor onze persoons nummers.

Bij thuiskomst hebben we ons verhaal uitgelegd aan Evan, die snapte er werkelijk niks van .

Die had van heel dat apostille gebeuren, nog nooit gehoord.

Wel dat ze vaak zeuren en zoeken naar kleine dingen, dat het uitzonderlijk is dat het in 1 keer lukt.

Bizar toch eigenlijk he.

We kruipen elke dag achter de computer, door de corona is het maken van een nieuwe afspraak niet zo makkelijk, er zijn maar weinig plaatsen vrij.

De woorden van de mevrouw schieten door ons hoofd, je hebt tijd genoeg!

Zoals het er nu voor staat, is er in geheel 2020 geen afspraak meer te maken.

Dat zou betekenen, dat we een redelijk groot probleem hebben.

Xem zit hier nu op school, Pieter heeft een baan.

Nee, naar Nederland terug keren, is nu echt geen optie.

De aanhouder wint!

Ineens zijn er plaatsen vrij gekomen en weten we een plaatsje te bemachtigen, op

13 Oktober .

Xem krijgt een dag vrij van school en Pieter krijgt het ook geregeld op zijn werk.

Dus, 13 Oktober gaan wij met goede moed, weer op pad voor deze belangrijke nummers.