DE ONTKNOPING

Daar gaan we, in dit blog neem ik jullie mee hoe het verder is gegaan in het ziekenhuis.

Wat wij te horen krijgen na heel lang wachten is, dat Pieter om 17:00 geopereerd gaat worden, of dat is gelukt gaan jullie nu lezen.

Het wordt later en later om 17:00 nog steeds geen arts, we krijgen steeds meer de zenuwenen, straks opereren ze hem vandaag helemaal niet meer.

Na 18:00 worden er alleen nog maar spoedoperaties uitgevoerd hebben we te horen gekregen en zoveel tijd is er niet meer.

Om 17:30 krijgt hij eindelijk bericht, dat hij mag gaan plassen; Yes!!! dat betekent echt dat hij naar de OK mag gaan, toch wordt het dan weer lang wachten, het is pas 18:02 als hij wordt opgehaald van zijn kamer.

En dat wordt ook weer wachten, maar dan op de gang.

Waarom dan op de gang wachten en niet in de kamer vragen jullie je vast af?

Ze wouden de gang schoon gaan maken en dan konden ze niet meer met zijn bed vanaf de kamer bij de lift komen.

De zuster vertelt tegen mij, dat ik niet mag blijven wachten op de gang, dus ik geef een dikke zoen en zeg nog even snel;”love you” en dan verlaat ik het ziekenhuis.

Ook al neemt de spanning nu behoorlijk toe, toch weet ik het hotel te bereiken zonder deuken of schade deze keer, weer een mijlpaal!

Om 19:30 beginnen de zenuwen terug te komen, waarom hebben ze mij nog niet gebeld?

Pieter en ik hadden ingeschat dat het maar een kleine ingreep zou zijn, dus met 20 minuten toch wel klaar?,net of wij artsen zijn maar goed.

Als ik om 20:30 nog niks heb gehoord besluit ik om zelf maar eens naar het ziekenhuis te bellen, ik word gelijk doorverbonden met de goede afdeling, de arts is even in gesprek maar gaat mij zo terug bellen.

Het schiet me ook gelijk weer te binnen, dat ze mij hadden gezegd dat ik zelf moest bellen als ik iets wilde weten, maar ja onder spanning praten in een andere taal kan nog weleens voor een verwarring zorgen.

Dat Noorse kwartiertje, waar ze om bekend staan, omdat alles zo op het gemakje gaat in Noorwegen, komt ook hier weer tot zijn recht.

Om 21:00 eindelijk een telefoontje, de operatie is goed gegaan, het heeft een uur geduurd wist de arts mij te vertellen, gelijk zijn al mijn voelsprieten wakker een uur!!!!!

Het wordt maar weer eens duidelijk dat wij geen arts zijn, met onze inschatting van 20 minuten, de arts vertelt mij dat ze er tussen 1 a 2 uur voor hadden gepland, omdat ze niet zeker wisten wat ze aan gingen treffen.

Tot nu toe was bij elk onderzoek de twijfel nog steeds sterk aanwezig dat de pezen niet af waren, maar wat ik dan te horen krijg is een heel anders verhaal, namelijk dat er niet 1 maar 2 pezen af waren, jeetje daar schrik ik toch wel een beetje van zeker omdat ze zolang gewacht hebben met opereren.

De dokter zit nog wel met een ander vraagstuk in zijn maag.

Hij vertelt mij, dat hij er veel moeite voor heeft moeten doen om Pieter wakker te krijgen, hij snapt het niet zo goed want ze hebben een heel ander verdovingsmiddel gegeven waar hij niet allergisch voor is.

Als ik de arts vertel, dat Pieter al vanaf 10:00 de vorige ochtend niks meer heeft gegeten en gedronken, vindt hij het ineens een stuk minder raar dat hij helemaal uitgeput is en de energie niet heeft om goed te ontwaken.

Hij zegt dat hij een ernstig vocht te kort heeft!!!

Ik kan nu wel heel betweterig antwoorden dat ze hem weleens een vocht infuus hadden kunnen geven, maar ja wat lost dat op.

Niet dat ik zo kundig ben hoor, maar als ik aan Ina vertelde van Pieter zijn erge hoofdpijn en klachten, zei ze gelijk vocht te kort daar moet een infuus in, gelukkig is zei haar verpleegster genen nog niet kwijt.

Maar goed Pieter krijgt wat extra vocht toegediend en de arts zegt, dat hij mij zo terug gaat bellen en dat hij hem even wakker gaat maken, dat ik dan Pieter zelf mag spreken.

Dat is toch het allerfijnste, de stem van hem zelf te horen.

Het liefste spring ik in de auto en scheur ik naar hem toe, of nou ja in mijn geval ga ik er dan stapvoets heen voor iedereen zijn veiligheid, maar aangezien het al 21:30 is mag ik het ziekenhuis niet meer in, wel belooft Pieter om even te facetimen als hij op zijn kamer is aangekomen, wat ook al erg fijn is natuurlijk.

Als hij mij belt is het zo fijn om hem te zien, hij geeft aan dat hij eerst even wat wilt gaan eten en dan gaan slapen, wat logisch is na een narcose, vaak ben je dan erg moe.

Beide slapen we die nacht erg slecht, we hebben bijna exact dezelfde uren geslapen; bizar!, niet samen in hetzelfde bed en toch op de zelfde tijden wakker.

Door de corona moet ik nog even wachten om naar hem toe te gaan, als ik de bezoekuren op de website opzoek, kom ik erachter dat ik gisteren wel een hele lieve zuster op de afdeling heb getroffen, dat ik zo lang mocht blijven.

De bezoektijden zijn van;11:30tot12:30 en 18:30tot20:00, dus dat ik gisteren van 14:00 tot 18:00 bij hem heb mogen blijven zien we nu als een extra cadeautje.

Hij laat mij weten dat hij aan de zuster gaat vragen of ik toch mag komen.

Soms zijn wij net twee verliefde pubers, we willen elkaar dan zo graag zien, als hij mij dan ook belt met de woorden;” je mag komen” weet ik niet hoe snel ik moet uitchecken bij het hotel.

Ik moet mezelf het ziekenhuis wel een beetje in bluffen, ik vertel dat ik ben gebeld door de zuster, dat ik Pieter mag bezoeken, gelukkig vertrouwt ze me op mijn lieve glimlach en controleert ze het niet.

Gisteren had ik gelukkig wel toestemming om even langs te komen, want toen werd de afdeling wel als check-up gebeld.

Nog net niet struikelend over mijn eigen voeten kom ik in lichte looppas de kamer op gelopen en ja hoor daar ligt hij;”mijn schattebout”.

Ik spring gelijk bij hem op bed en begin gelijk mijn vrolijke iets wat luide kwebbeltje te kletsen, ssssssst rustig aan straks sturen ze je nog weg, totaal me er niet meer van bewust, dat er nog meer mensen hier op de kamer liggen.

Het is nu alleen nog wachten op de papieren en dan kunnen we met gierende banden naar huis, de kleine man ophalen, die heb je na twee nachten toch ook wel gemist.

Ook al heb ik Xem elke dag even gebeld om te vragen of hij het nog leuk vindt bij zijn vriendje, toch verlang je er naar om die lieve zachte handjes rond je nek te voelen.

Maar ook het wachten op de papieren gaat op Noors tempo, pfffff wat kan het allemaal lang duren.

Pieter heeft ook al 3 keer gevraagd of die infuusnaald op zijn hand er eindelijk eens uit kan, omdat hij zo naar huis mag.

Elke keer zeggen ze ja;” ik ga het zo doen” maar intussen zijn we alweer 3 uur verder.

En ja dan is daar eindelijk het moment, om 11:35 mogen we eindelijk naar huis, wel even langs de apotheek om een zware antibiotica kuur(in de wond zat heel veel werkvuil) en dan kunnen we gaan.

Als Pieter buitenkomt snuift hij de buitenlucht heel diep in, jeetje wat kan een mens dat missen zeg frisse lucht, hij geniet er zichtbaar van.

We hebben nog een rit van drie uur voor de boeg, ik heb voor Pieter nog een suikerwafel gekocht, omdat ik weet hoe lekker hij die vindt en na zijn avontuur van uithongering denk ik dat hij dat wel gaat waarderen.

Niks te veel gezegd we zitten nog maar 10 minuten in de auto en die hele wafel is al naar binnen geschoven.

Ook een verdwaalde bounty weet zijn mond gretig te vinden, jeetje het lijkt wel of je een bodemloze put bent geworden, grap ik naar hem.

Om 14:50 komen we aan bij Truls, Xem zit nog vol in een spel als wij het erf op rijden, maar wij zijn kapot van deze dagen en willen eigenlijk gelijk weer naar huis gaan.

Xem barst in tranen uit, hij wilt nog blijven spelen, onder lichtelijke dwang nemen we hem toch mee naar huis.

Als we eenmaal thuis op de bank ploffen kruipt Xem op schoot en laat hij niet meer los;”ik heb je erg gemist mam”,zijn de lieve zachte woordjes die ik in mijn oor hoor.

Ik smelt! en ik leg hem uit, dat we hem wel erg abrupt hebben meegenomen en dat het niet helemaal de bedoeling was, maar dat we erg moe waren.

Nu is ook Xem helemaal de punt af, want ja logeren is vaak toch feest en feest is nog zachtjes uitgedrukt in dit geval, 2 dagen om 21:30 naar bed, crossen met de quads over het weiland, het verzorgen van de dieren, lekkere snoepjes en ijsjes eten, ja jullie snappen het wel hij heeft het erg fijn gehad zo zonder Papa en Mama.

Oh ja even voor de oplettende lezers, deze keer is er wel gedoucht alleen is de schone onderbroek thuis gebleven, dus ja dan maar 3 dagen dezelfde aan.

Haha, de persoonlijke overwinning voor mij in dit verhaal is dan ook om Xem zijn knuffels in ontvangst te nemen, zonder hem eerst even in de week te zetten.

Hoe nu verder met Pieter?

Die heeft nu 2 weken een soort gips rond zijn hand en na die 2 weken krijgt hij een op maat gemaakte spalk.

Ook mag hij dan gaan starten met fysiotherapie, het wordt nog een lang traject denk ik zo, gelukkig heeft de arts ons wel vertelt, dat de functie in zijn duim met de tijd 100% zal herstellen!

Voor nu is het even bijkomen van het hele avontuur en natuurlijk denkt Pieter nu niet meer op zijn werk;”Dit kan nog wel even snel!!!!”