DAT KAN NOG WEL EVEN SNEL, MAAR TOEN ???

Voor 1 keer krijgen jullie een blog te lezen, dat uit twee delen gaat bestaan, het is te lang om ons verhaal in 1 keer aan jullie te laten lezen.

Het is Maandag en paasvakantie voor Xem, hij mag met zijn vriendje Truls een dag op pad, ze gaan een nieuwe brug bouwen over een rivier, echt een klusje wat Xem heerlijk vindt om te doen; buiten spelen met hout!

Pieter is werken en het is een gewoon rustig dagje, ik doe wat dingetjes in huis en geniet van de rust.

Maar dan om half 3 een bericht van Pieter dat is niks bijzonders, want hij stuurt mij elke dag een berichtje om die tijd met de tijd om te laten weten hoe laat hij denkt thuis te zijn.

Nu krijg ik de schrik van mijn leven, hij stuurt geen bericht met de tijd maar met de woorden;”bel Evan, ik zit bij de dokter”.

Dit is niet goed en er bekruipt mij een heel raar gevoel.

Ik bel gelijk Evan en begin gelijk te ratelen, wat is er met Pieter moet ik komen?

Hij zegt ;”rustig aan even ademhalen Wendy”.

Ja hij heeft gelijk, die arme man weet ook niet wat hem overkomt, die heeft een hysterische vrouw aan zijn oor hangen.

Ik maak hem duidelijk dat Pieter mij een bericht heeft gestuurd, dat ik hem moest bellen, dat is al een stuk duidelijker voor hem.

Zo krijg ik te horen, dat Pieter zich diep heeft gesneden met een haakse slijper, geen idee wat het is maar het klinkt niet goed.

Evan zegt dat het goed komt om mij gerust te stellen en dat ik niet naar de dokter toe hoef te komen, omdat ze geen mensen extra binnen laten ivm de corona.

Op zo een moment is alles sterker dan je verstand, wat nu corona?!

Ik moet naar mijn man, in een zeer heftige looppas haast ik me naar de dokters post, waarom ik de auto niet heb gepakt, ik heb nog steeds geen idee.

Maar goed helemaal hijgend kom ik bij die dokters post aan als Pieter net naar buiten komt, we moeten even naar het ziekenhuis in Lærdal zijn de woorden van hem.

Evan zet ons thuis af en ik pak als een gek allerlei spullen voor Pieter, dat is niet nodig zegt Pieter ik wil nu gaan.

Zo eigenwijs als ik ben pak ik alles in, 10 minuten later zitten we in de auto richting Lærdal.

Wel maken we even een tussenstop bij de Gardsbutikk waar Veronica werkt en vragen haar of Xem die avond en nacht bij hun mag blijven, want we hebben nog geen idee hoelang dit gaat duren.

Wat is het fijn om al zulke fijne contacten te hebben.

Aangekomen in Lærdal word ik steeds nerveuzer, ik wil Ina(de mama van Pieter)bellen, maar Piet (zijn vader) neemt op.

Als een hysterisch meisje ga ik te keer tegen die arme man, jouw wil ik niet aan de lijn ik wil Ina spreken!

Na herhaaldelijk in mijn oor te horen dat zij er niet is, begin ik mijn verhaal tegen hem.

Nog steeds geen idee waarom ik persé Ina aan de telefoon wilde, die arme man daarna ook echt mijn excuses gemaakt, zal wel spanning zijn.

Pieter wordt ondertussen onderzocht door verschillende artsen, ik zie steeds meer artsen dat kamertje in gaan, dat betekent vast niet veel goeds gaat er door mij heen.

Even later krijg ik te horen dat ze het allemaal een zeer interessante wond vinden en daarom allemaal even willen kijken.

Pieter blijkt een complex geval te zijn, hij is allergisch voor lidocaïne een middel wat je toegediend krijgt bij een plaatselijke verdoving.

Er wordt besloten dat Pieter naar een ander ziekenhuis moet, nu zijn de ziekenhuizen hier in Noorwegen niet zo dicht bij elkaar als in Nederland en moeten we 3 uur rijden.

Xem is onder de pannen en Pieter is nu erg blij, dat ik toch een tas heb ingepakt voor hem, helaas alleen voor hem.

Het idee was natuurlijk Pieter naar Lærdal brengen en dan te wachten wat ze gaan doen en hem dan een dag later weer op te kunnen halen, ik had er geen rekening mee gehouden dat ook ik langer weg zou zijn.

Naar huis om spullen voor mij is nu geen optie meer, onderweg shop ik snel wat noodzakelijke dingen bij elkaar zoals; lenzenvloeistof, tandenborstel en deodorant .

Ook neem ik nog snel wat te eten en te drinken mee, wat achteraf een geluk blijkt te zijn.

Na drie uur rijden weten we eindelijk het ziekenhuis te bereiken, de spanning is bij mij ondertussen ook aardig opgelopen, altijd vervelend als er iets is met de persoon aan de hand is waarvan je houdt.

Dus ik parkeer de Mini voor het ziekenhuis, maar door de spanning zie ik een drempeltje over het hoofd en schraap ik daar met de voorbumper overheen.

Ai, gelukkig wordt Pieter niet boos, zoals jullie mij kennen is spanning niet altijd goed voor mij, ik kan dus spontaan niet meer parkeren.

Eenmaal binnen aangekomen mag Pieter vrij snel de behandelkamer in dat geeft ons hoop, wat we toen nog niet wisten is, dat we hier 1 dag later nog zouden zitten.

Om 22:00 krijgen we te horen dat hij naar zaal wordt gebracht, ik mag niet bij hem blijven door de corona, hij deelt een kamer met nog 3 mannen.

Gelukkig heeft Evan voor mij al even rond gekeken en is er één hotel open in deze tijd, terug rijden alleen vindt niemand nu een goed idee.

Zo krijg ik de wijze raad van een lieve man, dat brutale de halve wereld hebben, dus ik besluit dat balletje terug te kaatsen bij die persoon en het verzoek in te dienen of die regel ook geldt voor een bijdrage aan een hotelkamer.

Gelukkig is die beste man spontaan vergeten, dat ik helemaal niet zo aardig tegen hem was een paar uur geleden en krijg ik heel lief van Pieter zijn ouders een hotelovernachting.

Hoe mooi het hotel ook is , je slaapt zeer belabberd, omdat je weet dat Pieter daar ligt en hij mag nog steeds niks eten, want hij kan elk moment opgehaald worden voor de operatie.

Pieter laat mij om 23:30 weten dat hij op zijn vroegst pas morgenochtend geopereerd gaat worden, natuurlijk een erge tegenvaller voor hem, hij heeft voor het laatst gegeten om 10:00 die ochtend.

Ik besluit ook om te gaan slapen of in ieder geval een poging tot te gaan doen, zonder Pieter slapen vind ik nooit al heel fijn en nu ligt hij ook nog eens in het ziekenhuis.

We zijn beiden vroeg wakker, Pieter met drie snurkende mannen op zijn kamer, hij heeft hij geen oog dicht gedaan, ook neemt de pijn nu wel toe aan zijn hand dus maakt het er ook niet gemakkelijker op.

Als ik hem bel om 08:00 krijgt hij net zijn operatiekleding, dat geeft hoop, dat geven ze je niet als je nog niet op de planning staat natuurijk.

Pieter stuurt mij een berichtje of ik naar hem toe wil komen, door de corona weten we niet wat er mogelijk is, maar na het lezen van dt bericht laat ik mijn hotel ontbijtje snel voor wat het is en spring ik in de auto.

De parkeerplaats staat helemaal vol, zo een drukte ben ik niet meer gewend sinds we hier wonen, er is gelukkig een plaatsje, ik parkeer hem achteruit, alleen ook nu ben ik toch wat gespannen en hoor ik door alle stress mijn achteruitrijsensoren niet afgaan, natuurlijk heb ik ook mijn ogen open, maar die werken door alle spanning duidelijk een stuk minder.

BOEM, hoor ik chips!!!, ik zit tegen de betonnen muur en in plaats van hem in zijn vooruit te zetten, ga ik nog een stuk achteruit, maar ja ik zit al tegen die betonnen muur.

Bij het uitstappen zie ik een groot stuk rode verf op de muur, duidelijk de kleur van mijn Mini, dus niet alleen Pieter komt hier gewond vandaan de Mini heeft ook aardig wat te voortduren op deze manier.

Toch is er geen tijd om daar lang bij stil te staan, ik ben hierheen gehaast om Pieter te kunnen zien.

Na wat aanhouden en zeggen dat Pieter mij echt even wilt zien voor hij geopereerd gaat worden mag ik op zijn kamer.

Daar krijgen we beide even hard de slappe lach, want als ik zeg dat hij er prachtig uitziet in zijn operatiejas komen we tot een schokkende ontdekking.

Pieter vertelt mij, dat daar zijn washand en handdoek ligt, of ik die even weg wil halen.

Dus ik begin de spullen op te ruimen en zo kom ik bij de natte washand??, ik zeg dat is geen washand hoor, die jij hebt gebruikt, dat is jou operatieonderbroek, die je aan had moeten doen.

We komen niet meer bij, gelukkig is er nog ruimte voor al ons gelach, toch komt een zeer direct wat pinnige zuster mij vertellen dat het corona tijd is en dat ik niet langer dan een half uur mag blijven.

Pieter vindt het niet fijn dat ik hem achterlaat, want we komen er achter dat het totaal nog niet zeker is, dat hij in de ochtend wordt geopereerd.

Met veel onzekerheid verlaat ik het ziekenhuis, gelukkig ben ik wel weer helemaal rustig en kan ik mijn autorit veilig voortzetten.

Rond 11:00 gaat mijn telefoon en weet Pieter mij nieuws te vertellen wat we beide niet hebben zien aankomen; de vraag is nu of hij vandaag nog wel geopereerd gaat worden?

De dokter kan het nog niet met zekerheid zeggen, het zou ook weleens morgen ochtend kunnen worden.

Hij vraagt ook of hij dan wel iets mag gaan eten of drinken, maar helaas het zit niet mee, de kans bestaat nog steeds dat hij onverwachts wel wordt opgehaald, dus hij mag nog niks eten en drinken.

Die arme stakker!, ik heb zo met hem te doen.

In overleg met Pieter besluit ik, dat ik aan mijn reis terug naar huis ga beginnen en dat ik hem daar achterlaat en dan eind van de avond of morgenochtend terug kom om hem op te halen.

Veronica en Ina vinden dat geen goed idee, dan moet je alleen 3 uur rijden en daar misschien in de avond wel weer 3uur naar terug, ze vinden het een beter idee dat Xem nog een nachtje bij Veronica blijft.

Eigenlijk vind ik dat ook, maar je wilt eigenlijk mensen niet zo belasten met jou problemen, als ook Xem het een goed idee vindt, besluit ik om toch maar hier te blijven wachten.

Daar bestaat mijn dag uit; wachten, wachten, wachten!

Pieter krijgt ook maar geen duidelijkheid en de honger en dorst worden steeds erger, toch mag er geen eten in voor het geval hij toch ineens aan de beurt kan zijn.

Hoewel ik in de ochtend nog weg gestuurd ben door een niet zo hele aardige zuster, besluit Pieter mij gelijk te appen als er wisseling van de wacht is geweest.

Hij zou het fijn vinden als ik bij hem ben, hij heeft ondertussen zo een hoofdpijn en hij hoopt ook dat ik iets kan bereiken bij een dokter over hoe nu verder, daar heeft hij de kracht en energie echt niet meer voor.

Gelukkig is deze zuster super lief en mag ik zo lang blijven zitten als ik wil, ook komt er een dokter langs, die ons nu toch wel weet te vertellen, dat Pieter zoals het er nu naar uit ziet echt vandaag geopereerd gaat worden, om 17:00 staat hij ingepland.

We voelen ons beiden gelijk een stuk beter, want zo kan je ergens na toe leven.

Of Pieter ook echt om 17:00 geopereerd is, dat lezen jullie volgende week, bij het laatste deel van dit blog.

Wel kan ik jullie vertellen, dat ik het hotel veilig heb kunnen bereiken deze keer, zonder deuken of krassen op de Mini .

Dat is alvast 1 positieve overwinning!