CONTROLE DWANG

Voor dit blog heb ik de naam even veranderd in een niet bestaand persoon, omdat ik niemand wil kwetsen, maar deze belevenis wil ik jullie zeker niet onthouden, het heeft hier heel wat teweeggebracht.

Het is een gewone Donderdagavond we kijken een serie op Netflix, de sfeer is zeer relaxt en ontspannen, tot ik een bericht krijg van Paul, de sfeer slaat helemaal om.

Er staat;”Hei Wendi come and have a look outside Spar tomorrow at 4 o’clock and all your dreams will come true!”

Eerst denk ik nog niet zo na en schrijf terug;” wat leuk, ga je daar zingen met een koor, ik kom zeker even kijken.”

Paul heeft een prachtige stem, dus even gaan luisteren is geen straf ,op mijn vraag of hij gaat zingen stuurt hij terug;”wait and watch .”

Ik stuur hem een bericht terug en laat weten dat ik zeker kom kijken, zijn tekst daarna kan ik niet helemaal plaatsen er staat;”i’m just like that.”

De onrust giert door mijn lijf, wat is dit voor een vreemde tekst.

Pieter snapt er ook niks van, die heeft trouwens geen berichtje gehad om te komen kijken, dat maakt me nog ongeruster.

Voor nu laat ik het even los, het duurt nog wel even voor het morgenmiddag is, ook weet Pieter mij te vertellen dat er een soort ceremonie is om oorlogsslachtoffers te herdenken, hij zal daar vast gaat zingen.

De volgende ochtend spoken er toch allerlei vragen door mijn hoofd, ik kan er niks aan doen, het gebeurt gewoon als ik eerlijk ben zijn verrassingen niks voor mij.

Ik ben zo iemand, die het heel erg moeilijk vind om de controle los te laten, ik houd veel liever zelf de touwtjes in handen.

Zo besluit ik om Ina maar eens een berichtje te sturen over dit vreemde gebeuren, maar Ina is natuurlijk een stuk nuchterder en makkelijker op dat gebied dan mij, dus de reactie die ik dan hoor, ja daar kan ik op dat moment niet zoveel mee.

Zij vindt juist dat het hartstikke leuk is en dat hij me vast iets wilt geven, omdat ik weleens voor hem kook, wat trouwens maar sporadisch gebeurt.

Als ik uitleg, dat ik niet van verrassingen houd, vindt ze dat ik dat maar eens moet loslaten en gewoon moet genieten als iemand anders iets regelt.

“Ja Ja”, stuur ik naar haar, zo van jij kan makkelijk kletsen ik sta daar om 16:00uur.

Natuurlijk is het super leuk als iemand iets voor je wilt doen of regelt, alleen ben ik liever zelf de persoon die het doet in plaats van de persoon die het moet ontvangen.

De uren kruipen voorbij en ik merk dat de onrust steeds meer toe begint te nemen, ik besluit om Paul een bericht te sturen met de vraag of Pieter ook mee mag komen.

Volgens Ina moet ik gewoon alleen gaan, omdat Pieter geen bericht heeft gehad, maar daar voel ik eigenlijk niet zoveel voor, ik besluit zeer eigenwijs een bericht te sturen naar hem met de vraag;”Mag Pieter ook mee komen vanmiddag?”

De berichten worden verstuurd via Messenger, je kunt zien als iemand online is, Paul is online, dus ik zal vast snel antwoord krijgen op mijn vraag.

Maar nee een antwoord blijft uit, dat is best vreemd, wat ik wel zie is dat Pieter ook online is.

Nog nooit heb ik Pieter gecontroleerd of bewust gecheckt, maar dit voelt op de een of andere manier zo vreemd, dat ik besluit Pieter een bericht te sturen met de tekst;”Het stinkt naar de misdaad, dat jij op hetzelfde moment online bent als Paul , wat ben je van plan?”

Nog geen 10 seconden later gaat mijn telefoon, het is Pieter;” ik heb geen idee waarom jij mij checkt, maar ik heb hier echt niks mee te maken!”

Hij staat natuurlijk helemaal in zijn recht, hoe haal ik het in mijn hoofd om hem een beetje te beschuldigen van zoiets, die arme jongen!

Zoals ik al in de titel van dit blog liet zien , ja mensen ik heb erge last van controledwang, dus zulke verrassingen maken van mij een heks!

Toch wil ik nog 1 ding checken, voor ik ga proberen dit hele gedoe los te laten.

Gelukkig krijg ik ook hier steeds meer vriendinnen en zo besluit ik om een screenshot van mijn berichten met Paul door te sturen aan 1 van hun.

Ze schrijft gelijk;”Take Pieter with you, it’s a little creepy!”, ja dat zorgde natuurlijk voor nog meer onrust.

Ergens had ik gehoopt op een bevestiging, dat er een koor moest zingen of iets in die lijn, maar helaas.

Zou ik dan toch niet gek zijn en is dit allemaal ook wel echt een beetje vreemd en eng, ik weet het echt niet meer.

De spanning is inmiddels al zo hoog opgelopen dat de wc mijn grootste vriend is geworden, we zitten midden in een Netflix-serie over ontvoeringen en rare praktijken, dat zorgt met dit soort berichten bij mij nou niet bepaald voor een rustiger gevoel.

Beelden flitsen me voorbij van de meest uiteenlopende dingen:

Pieter die mij een nieuw aanzoek doet te paard, omdat ik ooit heb laten weten dat ik nooit 100% heb genoten van onze bruiloft, doordat ik de controle niet los kon laten.

Wat trouwens tot op de dag van vandaag nog steeds een grote rol in mijn leven speelt zoals jullie nu ook weer zien.

Ik word meegenomen en ze vinden me nooit meer terug, of ik krijg een complete liefdesserenade.

Echt waar, waarom word ik zo panisch van verrassingen, die gedachtes, ze slaan nergens op, ik ben bijna rijp voor een opname, deze stress het verandert me in een slecht persoon, met een veel te grote fantasie!

Natuurlijk weet ik ook, dat ik niet de aller knapste en liefste vrouw ben op deze wereld, dus alleen al hoe ik er bij kom, dat iemand mij zou ontvoeren of een liefdes serenade zou geven, hahahaha ik ga stuk!!!

Hoe kan je zulke dingen gaan denken, één ding is mij wel duidelijk ik kijk veel te veel series met een veel te levendige fantasie en de werkelijkheid is soms ver te zoeken.

Maar kan ik jullie verklappen, dat het volgende bericht wat ik kreeg alles in één klap ophelderde en alle spanning was verdwenen.

Eindelijk kwam daar een berichtje terug, met de volgende woorden; “natuurlijk mag Pieter meekomen, hoe meer mensen hoe beter!”

Ik voer een streng gesprek met mezelf, hoe gek kan ik mezelf maken? hoe een levendige fantasie kan ik hebben?

Gelijk besluit ik om mijn vriendin een bericht te sturen met de conclusie, die ik net heb getrokken en daaruit blijkt, dat ook zij het allemaal wel erg spannend en eng vond.

Misschien is het dan toch een beetje een vrouwending om snel overal iets achter te zoeken, ze vindt het jammer dat ze tot 17:00uur moet werken anders was ze zeker even komen kijken.

Pieter en ik vertrekken samen om 15:50uur richting het plein bij de Spar en daar zien we het.

Daar zit Paul op een bankje, maar dan gebeurt er iets wat ik niet eerder zag aankomen.

Pieter zegt;”dit is heel vreemd, waarom zit hij daar zo alleen?”, jullie snappen wel, dat stelt mij niet gerust, als zelfs mijn stoere Pieter begint te twijfelen.

Paul fleurt op als hij ons aan ziet komen lopen en hij benadrukt hoe leuk hij het vindt dat we zijn gekomen.

Hij begint zich te verontschuldigen voor zijn berichtje, die hij aan mij heeft gestuurd, blijkbaar beseft hij dat het nogal vreemd over kan komen bij een vrouw.

Ik leg hem uit dat het geen probleem is en dat ik er wel om kan lachen, wat er allemaal door mijn hoofd is geschoten, houd ik maar even voor me.

Niet veel later komen daar nog meer mensen aangelopen en dan begint het.

Ze hebben met een groepje vrienden een spontaan optreden gepland, de sfeer is gelijk ontspannen en erg gezellig.

Het winkelende publiek, dat net de weekendboodschappen hebben gedaan neemt ook uitgebreid de tijd om even te blijven staan en te luisteren.

Zo kunnen we al die spanning gelukkig afsluiten, op het gezellige plein bij ons in het dorp met een super leuk;”pop-up concert!”

En ja Paul ,die denkt vast nu wel twee keer na voor hij een berichtje naar een vrouw verstuurt.