BOEKEN OP EIGEN RISICO

Nu de benen rust hebben gehad, vonden we het tijd om nog een korte wandeling te maken met Piet en Ina voor ze weer op doorreis gaan in Noorwegen. Met Veronica ga ik regelmatig wandelen, die weet echt fantastische plekjes en zo kom je op de mooiste wandelroutes. We gaan altijd op pad voor een uurtje tot anderhalf, nooit nemen we iets te eten of te drinken mee. Nu heb ik me daarin weleens vergist en heb ik met mezelf afgesproken, dat het beter is wel altijd iets mee te nemen. In dit geval kan ik jullie vertellen, mochten jullie mij boeken als gids neem een compleet overlevingspakket mee, één flesje water is niet genoeg. Heel zelfverzekerd begin ik aan de trip, het is gewoon in ons dorp, dus we vertrekken vanuit huis, ook nu gaat Xem mee zonder zeuren. In Nederland zeurde hij al als ik lopend naar Piet en Ina wilde lopen, fietsen ging dan nog net haha en dat was maar zo’n 4 km. Nu loopt hij makkelijk een hele dag en vraagt hij zelf om erop uit te gaan, echt waar, dat ventje is hier meer op zijn plaats dan we ooit van te voren hadden mogen en durven dromen. Toch hebben we iets te drinken meegenomen voor het geval dat, Piet stopt nog snel twee pakjes Sultana’s in zijn tas en we gaan op pad. Iedereen is erg benieuwd waar ik ze mee naar toe ga nemen, zelf ben ik helemaal enthousiast en verheug ik me al op het uitzicht dat je hebt vanaf een super leuk bankje. Als we achter Xem zijn school het bospad in gaan wordt gelijk al duidelijk, dat het er in de zomer heel anders uitziet dan in de sneeuw, alles is hoog begroeid. Tot hier verloopt de wandeling perfect, we doorkruisen de eerste camping en we genieten van alles om ons heen. Er is ook een aftakking richting een waterval, dat schijnt erg mooi te zijn, je kan vanuit daar weer doorlopen naar Stegastein of Prest, we houden ons voor nu toch aan de route die ik heb uitgestippeld, maar de verleiding is er wel. Piet en Ina komen over een paar weken nog een keer langs voor ze naar huis gaan, dus dan kunnen we zeker een keer naar de waterval lopen. Als we bij de laatste camping de brug oversteken, krijg ik in de gaten dat er iets anders is, natuurlijk laat ik dat niet merken aan mijn mede lopers, dat zou zeer onprofessioneel zijn. Het ziet er oh zo anders uit, toen ik hier met Veronica liep was alles wit van de sneeuw en was er geen blaadje aan de bomen te bekennen. Nu lopen we tot aan onze kuiten in het hoge gras, maar we moeten hoe dan ook het weiland schuin oversteken, dat doen we dan ook. Er lijkt geen eind aan te komen, steeds meer begin ik me af te vragen hoe ik hier omhoog kan, we moeten het toch echt hoger op gaan zoeken, want ik herinner me nog zo goed, dat het bankje een mooi uitzicht gaf over het dorp en de rivier, die daar beneden stroomt. Pieter krijgt ook in de gaten, dat ik het niet zo goed weet en die zegt;”moeten we niet langs de rivier lopen”, ik weet natuurlijk, dat het niet de juiste weg is , maar ik zeg;” ja misschien wel”. Hopend op wat meer tijd om me de route te herinneren, waarom beschik ik niet over een uitstekend geheugen of een wandelkaart in mijn hoofd? Gelukkig zijn er ook langs de rivier erg leuke houten hutjes en bankjes voor vissers, in deze rivier zie je altijd veel mensen vissen op zalm en forel. Piet heeft voor zijn verjaardag alvast van ons een vishengel gekregen, dus die zit met zijn hoofd meer bij de vis dan de wandeling. Xem begint honger te krijgen, maar ja we hebben buitenom de Sultana’s van Opa niks mee. Oma zegt, dat we die misschien nog even moeten bewaren voor het geval dat we straks nog een stuk moeten klimmen. Daar heeft ze zeker een punt, helemaal gezien, dat ik niet zo goed weet hoe we hier überhaupt uit moeten komen. Gelukkig is Pieter ook voorbereid en die heeft nog snel een bak frambozen in mijn rugtas gestopt, Xem is helemaal gelukkig en geniet er zichtbaar van. We gaan weer verder en er komt geen eind aan het hoge gras, nergens zie ik een beginstuk, waar we omhoog kunnen, het bos in. Ineens weet ik het, we moeten Veronica bellen, die kent deze route zo goed, zij kan ons vast op weg helpen. Zoals verwacht kan ze ons gelijk helpen, gelukkig zegt ze, dat het echt heel erg lastig is wanneer je één keer een wandeling hebt gemaakt in een compleet ander jaargetijde, gelukkig ik ben dus nog niet gek. We zijn weer vol goede moed en beginnen de instructies zo precies moeilijk op te volgen, we moeten over een paar hekjes heen klimmen en dan zou ik het vanzelf wel weer gaan herkennen. Hier gaat het dan ook echt mis, er komt echt niks van herinnering terug en ik weet het niet te vinden. Als we nog één hekje over moeten, omdat ook Pieter denkt dat we via die weg hoger op kunnen komen, gebeurt het. Ik hang met mijn billen half over het hek, als ik het geluid van een gescheurde broek hoor, Piet staat achter mij en ik verzoek hem om te kijken, waar ik aan vast hang?

Dit levert natuurlijk hilarische beelden op, je schoonvader, die onder je hangt om je te verlossen van een haak in je kont of nou ja in mijn broek. Gelukkig kunnen we zonder al te grote schade verder, het zweet komt inmiddels bijna uit elke porie, maar als professionele gids laat ik dat mijn klanten natuurlijk niet merken. Ineens denkt Pieter het pad te zien, Veronica heeft namelijk een cirkel gezet om de foto, die wij haar hebben gestuurd, vanaf daar moeten we omhoog kunnen en daar zouden we het pad zien. Pieter heeft bijna een machette nodig om zich door het hoge gras te kunnen bewegen en als hij het dan helemaal heeft gehad met de vele brandnetels, zegt hij; dat gaat hem voor vandaag niet worden. We moeten omdraaien, ergens denk ik niks omdraaien, we moeten het pad toch kunnen vinden, maar als ik heel erg eerlijk ben heb ik geen enkel idee. Er zit niks anders op dan toe te moeten geven, dat ik misschien mijn gidskwaliteiten nog wat moet ontwikkelen, voor we ons nog een keer aan een wandeling wagen. Als we omkeren en we over de weg terug wandelen is het de eerste keer, dat ik Xem hoor vragen; is het nog ver ? Gelukkig heeft Oma, die goed bewaarde Sultana’s nog. Daar weet Xem weer goed van op te knappen en als Pieter op zijn telefoon kijkt hebben we ook al weer ruim 8 km in de benen zitten, dus echt gek is het niet, dat Xem wat vermoeid is. Natuurlijk is het saai lopen langs de weg, een heel stuk minder spectaculair dan in de bossen, maar wat geklets en wijze lessen van Oma Ina over bloemetjes, loopt Xem toch nog erg goed naar huis. Pieter gaat de route zelf eens met Veronica lopen en als Piet en Ina dan op hun terugreis zijn, mag hij zijn kwaliteiten als gids ook eens showen. Het zou zomaar kunnen, dat Pieter er iets beter in is dan ik.

Mochten jullie nu ook zin hebben in een mooie wandeling met mij als gids, dan raad ik jullie aan, om ruim van te voren te boeken. Zo kan ik de route in elk jaargetijde alvast een keer lopen en dan verzeker ik jullie een prachtige wandeling in dit fijne land. Natuurlijk verzorg ik ook noodvoedsel, mocht het toch gebeuren, dat ik de weg even niet meer zo goed weet te herinneren.