BLIJFT DIT BIJ DROMEN???

Het is half April en het is nu al zo lekker buiten, dat we besluiten ons kopje koffie op te drinken aan het water, nu wonen we natuurlijk al aan het water, maar in dit geval gaan we daar echt letterlijk op een trappetje zitten dat zo uit komt in het fjord.

We zitten daar helemaal alleen, je hoort alleen de vogeltjes en het geklots van het water voor de rest is het muisstil.

Dit is echt genieten en ja hoor daar komen ze, het begin van een waterval is ingezet, tranen rollen over mijn wangen en ik kan ze niet stoppen.

Pieter kijkt me even vreemd aan, maar dan begin ik mijn verhaal en is ook hij even stil.

Ineens had ik een soort besef, ik dacht aan de drukte in Nederland waar we woonden en de hectiek die we om ons heen voelden, natuurlijk vind ik Nederland niet ineens slecht of zo, maar ik voel nu hoe erg ik hier naar heb verlangt.

Ik zeg tegen Pieter, dat ik nu niet meer zo nodig nog verre reizen hoef te maken, dat ik misschien nog eens een uitspatting wil doen naar Finland of Zweden, maar dat ik hier in Noorwegen nog zoveel uitdagingen heb en dat ik nog zo overdonderd ben, door alle mooie natuur en het leven hier, dat ik daar voorlopig wel even verzadigd mee ben.

Voorlopig boek ik dus geen ticket naar Spanje of Griekenland!

Pieter zegt, dat het wel een geluk is dat wij al veel hebben mogen en kunnen zien van de wereld, maar dat hij ook Xem zeker wel iets wilt mee geven van al het moois wat de wereld te bieden heeft.

Daar heeft hij natuurlijk gelijk in, maar voor nu is dit perfect!

Zo denk ik ineens aan Xem en vertel ik aan Pieter hoe bijzonder ik dat nog steeds vind, hoe dat hij mee is gegaan op deze emigratie.

Het lijkt wel of hij in de auto is gestapt en een soort deur heeft dicht gedaan bij zijn vertrek, nooit heeft hij het over iets wat hij mist in Nederland, of over zijn leventje daar, dat vind ik tot op de dag van vandaag nog steeds zo bijzonder.

Als het aan Xem ligt gaat hij nooit meer naar Nederland, natuurlijk komen we jullie graag bezoeken hoor zodra deze nare corona-tijd voorbij is, maar terug komen om te wonen dat, is voor Xem maar ook voor ons voorlopig zeker nog geen optie.

Mijn tranen weet ik even binnen te houden, soms ben ik toch zo een soft sentimenteel trutje hè, die alles zo intens kan voelen, maar dan zetten we ons gesprek voort.

Ik zeg tegen Pieter;”Dat het ons is gelukt om hier te kunnen wonen is oprecht nog steeds het beste wat me ooit is overkomen” en jullie raden het al, weer komen er tranen.

Wat ik jullie nu ga vertellen kan ook alleen een droom blijven, maar het kan ook misschien een droom zijn die uitkomt en omdat ik jullie altijd meeneem in onze avonturen, mag dit zeker hier niet ontbreken.

Nu wij onder het huis van Evan en Aud wonen zijn we natuurlijk belachelijk verwend met deze plek, zo is het vinden van een eigen huis wel een extra moeilijke factor geworden.

Dan nog maar te zwijgen over hoe moeilijk het sowieso al is om hier überhaupt een huis te kunnen kopen, de meeste mensen houden de huizen in de familie, gewoon omdat deze plek zoiets magisch heeft.

In Nederland stonden we al heel wat jaren op onze eigen benen en nu we hier zo wonen voelt het soms toch weer een beetje als thuis wonen, gewoon omdat je onder iemand anders woont.

En daarbij komt ook dat Evan en Aud ontzettend lief voor ons zijn en ons een heel fijn warm gevoel geven, net zoals de andere mensen in het dorp.

Dat maakt het vinden van een huis hier in Aurland toch noodzakelijker dan anders, wij willen hier niet meer weg.

Als je dan ook nog eens te horen krijgt van mensen hier in het dorp, dat ook zij niet willen dat wij gaan verhuizen, maakt het dat gevoel natuurlijk wel extra speciaal.

Dit soort dingen kan je niet bedenken voor je gaat emigreren, wij waren juist heel erg gewaarschuwd voor de stugge Noren, dus zo extra bijzonder is dit gevoel dat we zo goed geaccepteerd worden.

Als er dan toch sporadisch eens een huis te koop komt zitten we er gelijk boven op, maar er is altijd wel iets, te kleine tuin, te weinig slaapkamers, niet vrijstaand, noem maar op.

We besluiten dat we minder kritisch moeten zijn anders wordt het nooit iets, maar dan komt er nog een ander probleem bij kijken.

De huizen worden dan wel op Finn(Marktplaats) gezet, maar eigenlijk zijn ze al verkocht en komt het alleen voor de vorm nog maar op Finn.

De mensen hebben al vaak tegen ons gezegd; je moet via via horen wie zijn huis gaat verkopen, alleen zo kan je hier aan een huis komen.

Gelukkig houdt iedereen zijn oren open voor ons zonder dat wij dat gevraagd hebben, gewoon omdat ze het fijn vinden dat wij hier blijven wonen, zo lief!

Zo wordt Pieter aangesproken door een mevrouw op zijn werk of nou ja heel strikt gezien is het mijn werk, maar Pieter is daar momenteel bezig met wat technische dingen.

Ze vertelt Pieter, dat er een huis te koop gaat komen, er zit wel gelijk een maar aan, het kan nog wel 1,5 tot 2 jaar duren voor het te koop komt.

Nu is dat niet zo een heel groot probleem, we wonen hier prima en als het echt een gaaf huis is op een mooie locatie zijn we zeker bereid om te wachten.

Pieter komt die middag thuis van zijn werk en als hij binnenkomt zegt hij gelijk;“heb je even tijd , we moeten even weg met de auto”.

Uuuh een beetje overdonderd trek ik snel mijn schoenen aan, Pieter zit alweer in de auto, terwijl ik druk aan het kletsen en vragen ben, wat we gaan doen.

“We gaan even samen naar een huis kijken!”is zijn reactie, ergens snap ik er nog steeds niks van, maar heel gehoorzaam stap ik toch in.

We rijden een stuk de berg op richting Stegastein, ondertussen krijg ik beetje bij beetje meer informatie van hem.

Ik krijg gelijk een soort kriebels in mijn buik, het is altijd leuk om zulke dingen te onderzoeken, maar ik merk ook dat mijn enthousiasme het gelijk wil overnemen.

We zien het huis, er is een mevrouw net buiten op het terras bezig, we parkeren de auto een klein stukje verderop, het is ook zo een raar zicht anders als we naar haar huis gaan staan kijken.

Je voelt je toch een soort spion zo op deze manier.

Er gebeurt precies waar ik al bang voor was, het is vanaf de buitenkant perfecter dan perfect en het ligt ook nog eens in het dorp.

Qua uitzicht en zonuren ligt het zelfs nog een stuk gunstiger dan waar we nu wonen, gelukkig komen er ook wel wat minpunten naar voren, zodat mijn enthousiasme niet gelijk de pan uitvliegt.

Zo moet Xem wel met de auto naar zijn vrienden gebracht worden, omdat de berg te steil is om zelf tegenop te fietsen en lopen is voor hem echt wat ver.

Naar school mag niet eens op de fiets meer, omdat de commune dit als een gevaarlijk weg ziet, gelukkig is daar wel de oplossing voor bedacht van de schoolbus.

Vrij veel kindjes van Xem zijn school worden opgehaald met de bus, omdat ze wat verder op de berg wonen of in een ander dorp, dus dat minpunt is te verwaarlozen.

Deze plek, hij is fantastisch, dit uitzicht over het fjord je kunt er uren ademloos naar zitten staren.

We hebben nog totaal geen idee van de binnenkant, maar de buitenkant en de plek zijn fantastisch!

Pieter ziet dat er een garage bij zit en dat de camper van Piet en Ina op de oprit past, dus voor hem was het al duidelijk, dit is een perfect huis voor ons.

We bespreken in de auto dat Pieter morgen gelijk gaat vragen aan de mevrouw of zij ons in contact kan en wilt brengen met de bewoners, alleen dat is de manier om hier aan een huis te komen en dan kunnen we misschien eens afspreken met hun, zodat we eens binnen kunnen kijken.

Dan kan je daarna eens verder na gaan denken, over hoe het aanvoelt, hoe lang de wachttijd zou zijn en nog vele andere zaken die er bij komen kijken.

Wat ook een bijkomend voordeel is van iets hoger op de berg wonen, is de prijs van de huizen, waar je hier beneden omgerekend makkelijk tussen de €350.000 en €500.000 betaald voor een huis ligt de prijs van een huis op de berg zo tussen de €200.000 en €350.000, dat is een enorm verschil.

Daarbij komt dat die 1,5 jaar wachten eigenlijk wel goed uit zal komen voor ons, want door de corona kan ik pas in Mei gaan starten met werken, omdat er niks eerder beschikbaar of open is .

Zodoende is onze spaarrekening harder is geslonken dan ooit en mocht het dan doorgaan en nog even duren hebben we in in ieder geval even tijd om die weer aan te vullen.

Dus of dit alleen maar een hele leuke droom is, of dat dit misschien echt ons nieuwe plek gaat worden, dat lezen jullie natuurlijk ooit op het blog.

Maar omdat wij al onze avonturen met jullie delen, wou ik jullie dit zeker niet onthouden.

Zoals de Noren altijd zeggen;”krysse fingere”(gekruiste vingers en duimen maar)!