BEHOORLIJK EIGENWIJS

Deze titel gaat volledig over mij, helaas moet ik soms met de billen bloot, omdat ik alles met jullie wil delen.

Zoals jullie weten vind ik schrijven ontzettend leuk en ook geniet ik ervan om onze verhalen met jullie te kunnen delen, maar om alles een beetje leesbaar te houden, heb ik toch personeel aan moeten nemen.

Haha nee hoor, maar Piet( mijn schoonvader) controleert het blog altijd even op schrijffouten voordat ik het plaats, maar ja dat betekent ook, dat hij alles leest, wat ik met jullie ga delen.

In dit geval zal ik met mijn billen bloot moeten, want ik heb niet goed geluisterd naar hun advies en ben ik een beetje eigenwijs geweest.

Jullie denken nu vast, dan deel je dit toch gewoon niet, maar het gaat over mijn laatste werkdag en we schrijven dit ook echt voor ons zelf, dus dit moment wil ik toch opschrijven.

In mijn vorige blog had ik het nog over mijn oude patronen, dat grenzen stellen nog steeds niet mijn sterkste kant is.

Ik heb geluisterd naar jullie advies en ook naar Ina, die mij er op attendeerde, dat ik echt even op de rem moest en ze had gelijk.

Nu moest ik langs de huisarts, omdat ik 4 dagen thuis ben gebleven en dan werkt dat zo in Noorwegen. De huisarts dacht echter iets heel anders dan ikzelf, n.l., dat ik beter 2 weken thuis zou blijven om even goed mijn energieniveau aan te vullen en ook dat de hoeveelheid werken, wat ik deed, eigenlijk niet goed is.

Er zat alleen één nadeel aan het advies, na die twee weken zou ook mijn contract aflopen en eerlijk gezegd is dat geen fijn gevoel om op zo’n manier je werkplek te moeten verlaten.

Inderdaad ik had een tweestrijd met mezelf, ik wil ook bij tanken voor ik aan mijn nieuwe baan ga beginnen, maar iets in mij zei ook; zo kan je dit niet afsluiten!!

Piet en Ina waren hier de hele week nog en ik moet zeggen, dat was meer dan fijn, ze remden mij op de juiste momenten af en daardoor was ik sneller bijgetankt dan ik had durven dromen.

Dat wil ook zeggen, dat ik niet zo heel erg ver heen was, ik kan dit in een vrij korte tijd rechttrekken, maar ik heb een belofte gemaakt aan hun toen ze weggingen, dat ik niet meer zou gaan werken.

De mensen die mij goed kennen weten dat ik nog al een flapuit ben en vaak alles wel zeg wat ik denk, toch wist ik op dit moment mijn gedachten niet met hun te delen.

Natuurlijk weet ik dat ze zouden zeggen;”nee, je moet echt niet naar je werk gaan, je moet je energie verder opladen en niet gelijk weer verbruiken” en daarin hebben ze meer dan gelijk!

Ow, ik durf dit bijna niet te schrijven, dit is zo spannend, want ik weet dat ik hun nu heel erg teleur ga stellen, maar ik ben heel erg blij dat ik het heb gedaan.

Maandag hebben we ze uitgezwaaid en ik heb ze beloofd, dat ik goed op mezelf zou passen, maar alles in mij zei;”hier ga je spijt van krijgen, je moet echt nog even op je werk verschijnen.”

Gelukkig voelde ik me al weer goed en waren mijn lichamelijke klachten verdwenen, Maandagavond heb ik een berichtje naar mijn leidinggevende gestuurd, of ik mijn laatste week nog mocht komen werken, hoewel mijn huisarts mij voor 2 weken ziek had gemeld, mocht ik toch komen en waren ze erg blij!

Het voelde heerlijk kan ik jullie vertellen, dat ik dinsdagochtend mijn werkshirt weer aan kon trekken, maar ik voelde me ook erg schuldig tegenover Piet en Ina.

Daar kwam weer mijn schuldgevoel om de hoek kijken, een zeer vervelend trekje van mij, ik wil het altijd voor iedereen goed doen, dat is soms ook de reden dat ik veel te veel van mezelf vraag.

Dit blog schrijven werkt soms zo therapeutisch, elke keer krijg ik een soort spiegel voor gehouden, waardoor je weer aan het denken wordt gezet.

Er is nog een reden waarom ik graag wilde gaan werken, mijn Oom een Tante komen vanaf die woensdag, die willen wij graag de omgeving laten zien en ze bij ons thuis laten komen.

Nu wonen wij onder onze beide werkgevers, jullie snappen wel, dat zou weleens een rare situatie kunnen opleveren, niet gaan werken, maar wel tot 22:00 uur in de avond visite elke avond, of uit eten gaan in hun restaurant, nee zo zit ik niet in elkaar.

Die eerste werkdag, het voelde heerlijk en hij ging me beter af dan ik had durven dromen, zou ik dit werk dan toch meer gaan missen, dan ik van te voren heb bedacht.

Moest ik dit niet gewoon blijven doen?

De collega’s waren ook erg blij, dat ik weer terug was, het washok is inmiddels behoorlijk ontploft en de koffieapparaten mogen ook nodig weer eens een grondige schoonmaakbeurt krijgen.

Natuurlijk ben ik niet alleen teruggegaan voor de grote schoonmaak, ook het klantencontact is weer ontzettend leuk en al snel weer vertrouwd.

De angst, dat mijn Noors niet meer daar zou zijn was geheel onterecht, haha soms kan ik me zo ontzettend druk maken om dingen, die achteraf gezien helemaal niet nodig zijn.

Na mijn eerste werkdag kom ik zeer voldaan thuis en gek genoeg heb ik juist energie gekregen en ben ik helemaal niet moe, dat betekent, dit is een goede keuze geweest.

Het scheelt natuurlijk ook een hoop, dat je weet dat je nog maar 4 dagen moet werken, op de een of andere manier geeft dat rust en het scheelt dat het zomerseizoen voorbij is, alles gaat nu echt op;”Noors tempo”.

De volgende dag komen ‘s avonds rond 21:00 mijn Oom en Tante aan, ik merk aan mezelf, dat ik in mijn oude patroon begin te schieten, opruimen, opruimen, opruimen!

Ook bereid ik alvast eten voor, zodat we op donderdagavond, als we uit ons werk komen, gelijk kunnen eten.

Natuurlijk zou ik kunnen vragen of iemand anders kookt, maar nee, “mevrouw controlefreak” houdt de touwtjes graag zelf in de hand.

Donderdag komt er een extra uitdaging bij, onze tweede vaccinatie moet erin en zoals jullie eerder hebben kunnen lezen is dat een zeer grote ”stressfactor” voor mij.

Hoewel ik Pieter zijn oren van zijn hoofd klets, gaat het goed en we hebben beiden geen last van bijwerkingen, of nou ja, laten we zeggen; nauwelijks dan.

Gelukkig is onze vaccinatie al om 09:00 uur en kunnen we daarna beiden door naar ons werk.

Weer heb ik een zeer leuke werkdag met mijn collega’s en de dagen vliegen voorbij, nog maar één dag op dit werk en dan is het alweer voorbij.

Mijn collega’s komen allemaal wel even met mij kletsen en vertellen dan, hoe jammer ze het vinden, dat ik wegga, of dat nu gewoon een sociaal praatje is of het oprecht menen, geen idee?

Haha, ik houd maar vast aan het idee, dat ze mij oprecht zullen missen, want eerlijk is eerlijk, we hebben een onwijs leuke groep.

Mijn werktijden zijn heerlijk de laatste dagen, zeker nu we visite hebben, ik werk elke dag van 09:00 tot 15:00 uur en nog steeds voel ik me erg goed.

Vrijdag, mijn laatste werkdag bij Furukroa, het voelt erg raar als ik me voor de laatste keer in klok, maar ook weer zo gewoon.

Het is een gewone werkdag net als alle anderen, het is nog steeds vrij rustig, genoeg ruimte voor kletspraatjes en grapjes op de werkvloer.

Het wordt elke dag duidelijker, dit is de juiste beslissing geweest, om toch die laatste 4 dagen te gaan werken.

Het genieten van het familiebezoek gaat toch een stuk relaxter, nu ik aan het werk ben, ik voel me nu niet opgelaten als Aud(mijn werkgever) mij ziet lopen in Flåm, of tot laat ons huis vol ziet zitten met bezoek.

Als het 14:45 uur is word ik naar de keuken geroepen, de collega’s hebben donderdagavond tot heel laat nog allemaal lekkere bollen staan maken.

Echte Noorse “Skullebolle en Kanelbolle”, zo ontzettend lief en ik houd er totaal niet van om in het zonnetje gezet te worden, maar dit geeft echt een warm gevoel.

Om 15:00 uur zeg ik iedereen nog even gedag en bedank hun voor de fijne 6 maanden, ze zeggen;”we gaan niet echt afscheid nemen hoor, want als het eens erg druk is in de weekenden, gaan we je misschien nog weleens bellen.”

Oeps, dat gaat nog lastig voor mij worden, want dat klinkt ontzettend leuk en gezellig, maar als ik straks al 5 dagen werk in de kapsalon, zou ik dat eigenlijk niet moeten doen.

Dat is natuurlijk een zorg voor later, voor nu is dit een ervaring geweest, die niemand mij meer af kan pakken en ook al was het ontzettend zwaar op sommige momenten en erg hard en veel werken, mijn eerste werkervaring in Noorwegen is een feit!

Bedankt team Furukroa, jullie zijn toppers stuk voor stuk, wij zullen nog vaak langskomen om eens een hapje te komen eten.

En Piet en Ina, nu snappen jullie vast ook de telefoonstilte vanaf mijn kant, haha van dagelijks een appje, naar één keer per week, want ik als flapuit, had dit natuurlijk nooit voor mij kunnen houden.

Sorry, dat ik soms zo lekker eigenwijs kan zijn, maar in dit geval was het de beste keuze om toch die week nog te gaan werken en het zo fijn af te kunnen sluiten!