ADDER OF PYTON

Bij het wakker worden dacht ik, yes quarantaine vrij !!!

Uh dacht ik echt yes of wou ik dat denken.

Gelijk schoot er door mijn hoofd dag excuus om niks te doen, behalve lui zijn dan.

Nu moeten we aan de bak, nou ja moeten de natuur is zo mooi hier.

Het woord moeten hoort eigenlijk genieten te zijn.

En dat is het zeker .

Al zorgt 10 dagen niks doen, ook echt even voor een motivatie dip om naar buiten te gaan.

Hoe dan?

Je moet springen, dansen, blij zijn.

Je bent weer een vrij mens.

We hadden gewoon even een opstart probleempje, na de lunch trekken we onze wandel kleding aan we gaan ervoor.

Wandelkleding, ik hoor jullie denken.

Zo een vreselijke afrits broek en een fleece zeker.

Nee, nee geen zorgen hier draag je gewoon een sportlegging met een trui of t-shirt.

Zie het als kleding die je niet in de weg zit en niet knelt, maar afritsbroeken en fleece vesten die zie je bijna niet.

Goede stevige wandelschoenen is wel een echte must have hier.

Met hakjes of een makkelijke sneaker ga je het hier niet halen.

Xem is helemaal in zijn nopjes, die heeft er duidelijk minder moeite mee om weer in actie te komen.

We kiezen een leuke route in Flåm van een 0,5km.

Ja rustig opstarten is rustig opstarten, of zit er toch een addertje onder het gras.

Nou dat addertje bleek geen addertje, het was meer de allergrootste python die er bestaat.

We parkeren de auto bij Pieter zijn werk, wat een luxe dat je dat nu zo makkelijk kunt doen.

Vanaf daar is het 1,4 km lopen naar het beginpunt van de wandeling.

De beentjes kunnen rustig opwarmen, voor we eraan beginnen.

De waterval is al prachtig vanaf de grond, hoe moet het vanaf boven dan zijn.

Wat een geweld komt daar naar beneden.

Dat willen we weleens aan de start van het smelt water seizoen zien als het nu al zo indrukwekkend is.

Bij het startpunt zie ik een jongen helemaal afgepeigerd zitten, ik zeg tegen Pieter dat is niet best.

Geen zorgen die heeft de vorige avond iets te diep in een Ægir biertje gekeken.

Lach jij maar denk ik nog.

We zien dat de wandeling over een soort traptreden gaat, en redelijk stijl.

Aááh ik begin het te snappen, 0,5 km gaat niet als 0,5 km voelen geloof me dit word heftig.

De eerste paar meters gaan soepel.

Maar dan gaat het ademen zwaarder, ik begin zelfs al te hijgen.

Hé nu al, nee zo slecht is het toch niet met mij gesteld.

Ik kijk achterom naar Pieter, die zegt zo dat voel ik wel hoor na het fietsen van vanochtend.

Hij heeft namelijk de route gefietst die hij elke dag naar zijn werk moet fietsen, om te kijken hoelang hij erover doet.

Ook Pieter hijgt licht, tussen het praten door.

Die kan nog praten denk ik wat knap, zelf moet ik nog net niet aan het zuurstof.

Xem die kwebbelt maar door, en is een fantastische gids.

We moeten echt nog een heel stuk.

We zien ook mensen afdalen, het is dus toch mogelijk om boven te komen gaat er door mijn hoofd heen.

Wat een geruststelling.

Dan staat daar een bordje, 0,5 km.

Hoe kan dat??? ,de start begon ook op 0,5 km er horen toch meters af te gaan.

Het zal wel goed zijn, we klimmen verder.

Om de paar meter moeten we echt even op adem komen, en nu ben ik het niet meer alleen zelfs Pieter vind het behoorlijk zwaar.

En die kleine Xem, nee hoor niks van te merken die doet het nog net niet in loop tempo.

Steeds verder gaan we omhoog, dat uitzicht wauw!

Even stoppen voor een foto kan ik nog net uitbrengen, gelijk heb ik weer een extra adem moment te pakken.

Soms moet je slim zijn, ergens moet je aan die zuurstof zien te komen.

Hoe hoger we klimmen hoe meer we hijgen hoe vaker we stoppen maar vooral hoe mooier het word.

Ik ben echt geschrokken van onze conditie, vooral die van mij dan bedoel ik dan.

Ik heb een idee!, zeg ik tegen de mannen.

We moeten dit elke week doen jongens.

Het is dichtbij ons huis, erg goed om de conditie te trainen.

Zo kunnen we kijken of we vooruitgang boeken , met onze conditie.

Het uitzicht is waanzinnig het is geen straf om dit wekelijks te gaan doen en de jongens zeggen beide prima idee!

Bij het zeggen van de woorden prima idee, waren er plotseling stress vlekken in mijn nek zichtbaar.

Wat heb ik gedaan, nee nee Wendy dit is juist hartstikke goed.

Ja eindelijk we zijn er .

Een mix van geluk, ongeloof, moeheid komen samen.

Kijk zegt Xem we kunnen nog verder er is nog een hek, beneden gezien dat die 13,5 km is.

Nou zeg ik tegen Xem voor nu laten we het hier even bij.

Diep teleurgesteld laat Xem het erbij zitten, oké misschien volgende week.

Hahaha, volgende week ik denk ik eerder volgend jaar lieverd.

En we zijn er nog niet, afdalen is ook altijd echt een dingetje.

Ik hoor jullie bijna denken, Wendy je gaat naar beneden dat gaat toch vanzelf.

Ja, soms bijna letterlijk vanzelf.

Hoe vaak mij het al overkomen is, om het te presteren bij de laatste stap voor ik er ben toch op mijn gezicht te gaan.

Dan gaat dat inderdaad vanzelf ja .

Dit keer ging het goed, ongelooflijk zonder schrammen staan we weer beneden.

De weg naar de auto is met veel diepe zuchten verlopen, maar wat voelt het fijn.

We hebben het gedaan!