7 DAGEN WACHTEN

Lieve lezers, zelf vind ik het schrijven ontzettend leuk.

Toen de vragen kwamen vanaf jullie kant om een blog bij te gaan houden, dacht ik een blog.

Pfff ga ik dat kunnen, ik had geen idee.

Of ik nu kan zeggen dat ik het in me heb, dat is voor nu nog even een raadsel.

Dat ik het leuk vind om jullie een beetje mee te laten lezen met ons avontuur, dat weet ik zeker.

Verhalen schrijven vind ik erg leuk, stiekem wouw ik ooit kinderboeken schrijfster worden.

Helaas dat talent ontbreekt.

Ik als digibeet met dyslexie, nee dan is dat geen optie.

Des te leuker vind ik het om dit met jullie te kunnen delen, en ach door die foutjes kijken jullie wel heen toch?

Thuis had ik jullie om raad gevraagd, wat zou ik eens kunnen doen.

Vele begonnen toch over een blog.

En jullie kwamen met tips voor websites ,volgens mij ben ik toch een tikkeltje eigenwijs.

Ik ging het toch via Instagram proberen.

Waar ik tot aan de emigratie helemaal niks van snapte.

Alles vond ik ingewikkeld, hoe post je nu toch die foto, dat verhaaltje, en het filmpje.

Ik had werkelijk geen idee.

Vele hulp troepen hebben van alles geprobeerd, om mij dat Instagram te leren.

Helaas kreeg het maar niet onder de knie.

In de auto, en op de boot had ik alle tijd om na te denken.

Ja ik wou toch iets gaan delen.

Jullie zijn ons erg dierbaar, de leuke dingen maar ook minder leuke dingen wil je met je dierbaren kunnen delen.

Zo ging ik van start.

Het zou toch Instagram worden, gewoon een foto uploaden via het plusje onderin, tekst erbij en klaar.

Nee, nee hoor ik nu iemand achter mij zeggen je vergeet je hashtags ow ja die dingen.

Daarom vond ik alles zo ingewikkeld.

Het is niet alleen maar die foto plaatsen, er komt toch net wat meer bij kijken.

Ik zucht eens diep en denk bij mezelf, je kan zulke grote stappen nemen in je leven.

Gaan emigreren is er 1 van, dan moet heel dat Instagram toch ook lukken.

En het bewijs is daar als je echt iets echt wilt, dan lukt het ook.

En trots dat ik was!

Het is gelukt ik heb iets op Instagram geplaatst, ja met hashtags en alles erbij.

Het eerste verhaal was een feit, jullie reageerde er allemaal zo leuk en enthousiast op.

Ik dacht dit is de manier, om jullie op de hoogte te houden.

Foto met een verhaaltje erbij, en klaar.

Doordat ik het verhalen schrijven zo leuk begon te vinden ging het steeds makkelijker.

De verhalen werden steeds een beetje langer.

De tweede dag.

Een nieuw verhaal had ik klaar liggen het zelfde riedeltje ging weer op, gewoon op het plusje drukken foto selecteren tekst erbij en klaar.

Nu deed Instagram iets heel anders, mijn tekst kwam er niet helemaal op.

Dat is raar ging er door mijn hoofd, ik doe toch echt niks anders dan gisteren.

De hulplijn moest er aan te pas komen.

Ja, je hebt te veel tekens zegt Pieter dat kan dus niet.

Krijg ik dat weer.

Ik wist mij verhalen gingen er niet korter op worden, zeker niet nu ik het zo leuk ging vinden om toch alles met jullie te delen.

Toch maar een pagina maken voor een blog zei Pieter.

Aan dat idee moest ik even wennen, dat is wel weer een stapje verder natuurlijk.

Zal ik het doen of niet?

Ik was op een soort wip beland ja/nee ,dat de hele tijd heen en weer in mijn hoofd.

Keuzes maken is ook niet mijn sterkste kant, dus weer een strijd met me zelf.

Geen idee hoe ik zoiets moet maken.

Mijn handige man gelukkig wel.

Die maakt de keuzes iets makkelijker, daarom zijn we vast ook zo een goed team samen.

We gaan er zo meteen samen voor zitten zegt Pieter.

Samen gaan we voor jou een pagina maken, ow dat klinkt simpel.

Ja oké dat wil ik wel een eigen site voor een blog.

Al snel is de knoop door gehakt, ik ga het doen!

Nog geen 30 min later heb ik een eigen pagina, ik kan hem helemaal zelf samenstellen, kleurtjes kiezen er is zoveel mogelijk.

Zie je wel, die man van mij is toch echt fantastisch.

Toen besloot ik om de eerste week kort na elkaar iets te posten voor jullie.

Iedereen wou toch graag weten hoe de reis is verlopen.

Wat erg logisch is natuurlijk.

Maar vanavond zei ik tegen Pieter ik moet de mensen ook niet gaan vervelen met mijn verhalen.

Ik wil dat jullie iets hebben om naar uit te kijken.

Zo is het idee gekomen, om vanaf nu elke maandag een nieuwe post online te gaan zetten.

Hopelijk vinden jullie dat een leuk idee, en hebben jullie elke week weer iets om naar uit te kijken.